اگر کسی شیفته مسابقاتی مانند فرمول یک و رالی قهرمانی جهان باشد، بهتر است به «ناسکار» نیز فرصتی دوباره بدهد. «ناسکار»، در نخستین نگاه یک پیست مسابقه محدود است که یک سری اتومبیل، دوش تا دوش هم، به صورت خسته‌کننده‌ای، چندین‌بار از مسیر عبور می‌کنند ولی این تنها یک نگاه سطحی است.

  مسابقات ناسکار، سنگین‌ترین مسابقه اتومبیلرانی در جهان به حساب می‌آیند. شاید بگویید که مسابقات ۲۴ ساعته «لمان» سنگین‌تر است، اما مسابقات «لمان» یک بار در سال برگزار می‌شود، در حالی که مسابقه «ناسکار» هر سال ۳۱ هفته متوالی انجام می‌شود. خودروهایی متفاوت با یک قلب تپنده تمام شرکت‌کنندگان در «ناسکار» برای رسیدن به کاپ سرعت، از اتومبیلی با عنوان «نسل ۶» استفاده می‌کنند. این اتومبیل‌ها در مدل‌های شورولت SS، فورد فیوژن، شورولت ایمپالا، دوج شارژر و تویوتا کمری ارائه می‌شوند. خودروهای ناسکار، بیشتر خودروهایی با نام‌های آشنا هستند اما راستش را بخواهید آنها تنها نامی آشنا را روی خود دارند و اگر به عمق آنها رجوع کنیم، در خواهیم یافت که از آنچه ما می‌شناسیم تنها همان نام را یدک می‌کشند و تمام زیر و بالای آنها تغییر کرده است. در این بین تنها چیزی که اتومبیل‌ها را از هم متمایز می‌کند، برچسب‌های آنهاست و ظاهر همگی، شبیه به هم ساخته می‌شود. در این بین ممکن است از لحاظ ساختار داخلی، اندکی فرق داشته باشند، ولی در نهایت باید از یک فرمت پیروی کنند. «نسل ۶» نخستین‌بار در سال ۲۰۰۷م معرفی شد؛ چیزی که با عنوان «اتومبیلی برای آینده» شناخته شد. این اتومبیل ۱۵۶۵ کیلوگرمی از موتور ۵/۸ لیتری ۸ V استفاده می‌کرد و مانند اتومبیل‌های ۵۰ سال قبل، کارآیی مناسبی داشت. با این تفاوت که این خودرو، ۸۵۰ اسب‌بخار قدرت داشت. یعنی این خودرو باید یک دور مسابقه را به طول ۸۰۵ کیلومتر (۵۰۰ مایل) طی کند. سیستم تعلیق خودروها در جلو، دوبل جناغی با سیستم فرمان قدیمی گردشی است و سیستم تعلیق عقب نیز به صورت ۲ محور متصل طراحی شده که از بازوهای کشنده استفاده می‌کنند. لاستیک‌های استفاده شده در این خودروها، دارای رویه صاف هستند و به‌وسیله شرکت گودیر تولید می‌شوند. خودروهای نسل ۶، محصول ۷ سال تحقیق و پژوهش، پس از مرگ «دیل ارن‌هارت» در مسابقات «دیتونا» ۲۰۰۱ هستند. در این نسل، صندلی راننده ۶ اینچ به طرف وسط کابین کشیده شده است، جعبه‌فرمان، ۳اینچ به سمت عقب آمده و به ارتفاع خودرو نیز، ۲ اینچ اضافه شده است. همچنین، خروجی اگزوز در سمت راست قرار گرفته تا هر چه بیشتر، حرارت را از راننده دور کند. مخزن سوخت نیز مقاوم‌تر و کوچک‌تر شده و گنجایش آن از ۸۳ لیتر به ۶۷ لیتر کاهش یافته است.زمانی که در «ناسکار»، خودرو شرکت‌هایی مانند پونتیاک و فورد با ظاهر ویژه خود در مسابقات ظاهر می‌شدند گذشته و این روزها، فارغ از عنوان نشان(برند) خودروها، همگی باید از یک فرمت پیروی کنند. در بررسی اولیه، که به صورت رسمی از سوی مسئولان «ناسکار» انجام می‌شود، وضعیت استاندارد هر خودرو با دستگاهی به نام «کلاو» بررسی می‌شود. این دستگاه از رعایت ابعاد مجاز برای هر خودرو مطمئن می‌شود. در این بین هر کدام از تیم‌ها به دنبال این هستند که با تغییرات در بدنه، نسبت به تیم‌های دیگر از لحاظ آیرودینامیکی و وزن اتومبیل برتری داشته باشند. برای آنکه بیشتر از خودروهای «ناسکار» سر در بیاوریم خودرو شورولت ایمپالا که بیشترین تعداد را در «ناسکار» دارد، مورد بررسی قرار می‌دهیم. خودروهای «ناسکار» که امروزه در مسابقات می‌بینیم حاصل یک پروژه ویژه به نام «Car of Tomorrow» یا «خودرو فردا» هستند. به همین دلیل امروزه به خودروهای «ناسکار»، COT نیز می‌گویند.در پروژه «خودرو فردا» که از سوی اتحادیه «ناسکار» به تیم‌ها تکلیف شد آنها موظف شدند تا در کنار افزایش قدرت، ایمنی خودروها به‌ویژه ایمنی راننده را افزایش دهند. «ناسکار» رکورددار تصادف در میان مسابقات ورزش‌های موتوری است و به دلیل سرعت بالای خودروها و فاصله اندک آنها این تصادف‌ها می‌تواند مرگبار باشد. خودروهای ناسکار در مسیر مستقیم تا ۳۰۹ کیلومتر در ساعت نیز سرعت می‌گیرند و با ۲۲۰ کیلومتر در ساعت وارد پیچ می‌شوند.موتور اصلی‌ترین بخش خودرو «ناسکار» است. تیم‌ها اجازه ندارند از موتورهای ساخت اختصاصی استفاده کنند بلکه باید موتورهایی که در بازار موجود است را تقویت کنند. مهندسان تیم‌ها هنر خود را در همین جا نشان می‌دهند. شورولت ایمپالای «ناسکار» مانند نمونه خیابانی از موتور ۸ سیلندر خورجینی بهره می‌گیرد، با این تفاوت که مدل خیابانی موتور ۳۵۰ دارد ولی مدل ویژه ناسکار از موتور ۳۵۸ استفاده می‌کند. موتور ۳۵۰ همان موتور ۵/۳۷۵ لیتری است و موتور ۳۵۸ هم ۵/۸۶۶ حجم دارد. نسبت تراکم سیلندرها یکی دیگر از تفاوت‌های خودروهای «ناسکار» است. آموزش رانندگان از کودکی تا حدود ۳۰ سال پس از ظهور مسابقات «ناسکار»، یعنی تا اواخر دهه ۸۰ میلادی، رانندگان زیادی می‌توانستند در حالت نامتعارف و خارج از سلامت و هوش در مسابقات شرکت کنند و تقریبا مسابقات حال و هوای جدی به خود نداشت. اما پس از آن نسکار، تغییرات زیادی به خود دید. همه این تغییرات از آنجایی شروع شد که سرمایه‌گذاری‌های زیاد برای این مسابقات، انجام شد. جف گوردون، نمونه‌ای از یک راننده مدرن «ناسکار» است. وی که متولد ۱۹۷۱م است، از کودکی، در مسابقات شرکت می‌کرد. وی در ۱۶ سالگی، مسابقات اتومبیلرانی سرعت را شروع کرد و خانواده‌اش از کالیفرنیا به «پیتزبورو» در ایندیانا، نقل‌مکان کردند تا «جف» بتواند به کار خود ادامه دهد. درحال‌حاضر رانندگان، از همان سن قبل از دبستان در مسابقات کوچک اتومبیلرانی شرکت می‌کنند و مانند ورزشکاران سایر رشته‌های ورزشی، آموزش می‌بینند و در این راه، رژیم‌های سخت غذایی را نیز تحمل می‌کنند. این راننده‌ها تمرکز زیادی روی ضربان قلب خود خواهند داشت؛ جایی که در مسیر ۸۰۵ کیلومتری مسابقه، باید سرعتی را در حدود ۲۹۰ کیلومتر بر ساعت، تحمل کنند.اگر روبه‌روی یک خودرو «ناسکار» پارک شده قرار بگیرید و خوب به آن دقت کنید، می‌بینید که این خودرو کمی به چپ متمایل شده است. گویی سیستم جلوبندی آن ایراد داشته و خودرو را به چپ کج کرده است. در حالی که این اصلا یک ایراد نبوده و خاصیت خودروهای ناسکار است. پیست‌های «ناسکار» تماما چپ‌گرد هستند و برای همین خودرو را طوری طراحی می‌کنند که همیشه به چپ متمایل باشد. این مسئله باعث می‌شود تا میزان پایداری خودرو به‌ویژه در پیچ‌ها افزایش پیدا کند. مسابقات «ناسکار» تنها در شرایط آب و هوای آفتابی برگزار می‌شود، به همین دلیل تیم‌ها تنها از یک نوع لاستیک می‌توانند استفاده کنند. تفاوت اصلی این است که در «ناسکار» به جای هوا از نیتروژن برای پر کردن لاستیک‌ها استفاده می‌شود. نیتروژن موجب می‌شود تا لاستیک‌ها همیشه خنک باقی بمانند. شاید سوال کنید «چرا از هیدروژن که همین کار را می‌کند و بیشتر در دسترس است، استفاده نمی‌شود؟ مزیت نیتروژن بر هیدروژن این است که نیتروژن به ترکیدن لاستیک‌ها در تصادفات منفجر نمی‌شود. داشتن «اسپویلر» و «اسپیلاتور» برای تولید نیروی جانب پایین و افزایش پایداری، یکی دیگر از تفاوت‌های خودرو «ناسکار» با خودرو همنام خیابانی آن است. نکته جالب توجه در «ناسکار» این است که برخلاف بسیاری از ورزش‌های موتوری، هنوز استفاده از فیبرکربن در این مسابقات مجاز نشده است و خودروها بخش‌های غیرفلزی خود را از فیبرهای کامپوزیت و پلاستیک تولید می‌کنند. اگر فکر می‌کنید «ناسکار» یک دور مسابقه در یک «پیست» بیضی‌شکل است، احتمالا از پیست‌های مختلف این رقابت‌های اتومبیلرانی سرعت، خبر ندارید. پیست‌های سرعت بالا این مسیرها در طول بیش از ۲ مایل (۲/۳ کیلومتر) طراحی شده‌اند و در کشور امریکا، ۷ نمونه از آنها وجود دارد: پیست مسابقه «ایندیاناپولیس»، پیست سرعت بالای «تالادگا»، پیست بین‌المللی «دیتونا»، پیست بین‌المللی «میشیگان»، پیست باشگاه اتومبیلرانی «فونتانا» در کالیفرنیا، پیست مسابقات جهانی تگزاس و پیست «پوکونو» در «لانگ‌پوند» در پنسیلوانیا. برخی از این پیست‌های سرعت بالا، به‌خاطر مسیر طولانی‌تر، در رده بالاتری قرار می‌گیرند. پیست‌هایی مانند «دیتونا» و «تالادگا» از این نوع هستند که به «بیضی‌های ۳گانه» مشهورند. بیضی‌های ۳گانه از این جهت جالب‌توجه هستند که افق دید بهتری را برای بیننده ایجاد می‌کنند. پیست‌های شبانه یک سری مسیرهای بین ۱ تا ۲ مایل و بیشتر ۵/۱ مایلی (۴/۲ کیلومتری) در سراسر امریکا وجود دارند که مدت‌ها به خاطر شباهت زیادشان به یکدیگر، مورد تمسخر واقع می‌شده‌اند. اما وقتی در پیست «شارلوت» در سال ۱۹۹۲م، سیستم روشنایی به کار برده شد، به صورت کاملا اتفاقی، مسابقات سرعت شبانه، پایه‌گذاری شد و ظرفیتی بزرگ از هیجان مسابقات، آزاد شد. اگر یک دور مسابقه را می‌بینید که در شب برگزار می‌شود، مطمئن باشید که در یکی از همین پیست‌هاست. بیضی‌های یک مایلی همان‌طور که از نام‌شان برمی‌آید، این مسیرها، طولی به اندازه یک مایل دارند. با این حال پیست‌های این‌چنینی، از لحاظ اقتصادی، صرفه چندانی ندارند و پیستی مانند «دِوور» از این نظر، یک استثنا محسوب می‌شود. پیست‌های کوچک با اینکه تمام توجهات بیشتر به مسیرهای سرعت بالا معطوف است؛ ولی پیست‌های کوچک نیز در مسابقات اتومبیلرانی، حال و هوای خود را دارند. این مسیرها، طولی بین نیم تا یک مایل دارند و مسابقه در آنها، بیشتر به طی‌کردن پیچ‌ها و کمتر در مسیر مستقیم می‌گذرد. همچنین، برای مسیر کلی مسابقه، به جای تعداد مایل‌ها، معمولا تعداد دورهای مسابقه را درنظر می‌گیرند. تعقیب و گریز در سال ۲۰۰۳م، «مت کن‌ست»، ۱۹ دور از مسابقات را برنده شد و با ۲۶۴ امتیاز، مقام قهرمانی را از آنِ خود کرد. این تنها برای خود راننده، یعنی «مت کن‌ست» مناسب بود، ولی برای تماشاگر، مسابقات را بسیار خسته‌کننده می‌کرد. بنابراین، از سال ۲۰۰۴م، قهرمانی در نسکار با استفاده از سیستم حذفی با عنوان «تعقیب» مشخص شد.پس از بیست‌وششمین مسابقه فصل، ۱۲ راننده نخست رقابت‌ها، همگی به امتیاز ۵۰۰۰ می‌رسند و برای هر مسابقه‌ای که در ادامه فصل برنده شوند، ۱۰ امتیاز به آنها تعلق می‌گیرد. این موضوع، تعیین قهرمان را تا آخرین دور مسابقات، تضمین می‌کند و تماشای مسابقات را تا لحظه آخر، پرهیجان نگه می‌دارد. البته برای ایجاد انگیزه در میان رده‌های پایین، «نسکار» یک جایزه یک میلیون دلاری نیز برای رتبه سیزدهم درنظر گرفته که همه این کارها، برای برگزاری هرچه بهتر مسابقات «نسکار» است. منبع:صمت