به گزارش اخبار خودرو ، «لا لا لند» به کارگردانی دیمین شزل، فیلم موزیکالی است درباره دو جوان جویای نام و آرزومند مطرح شدن در صنعت سرگرمی که در شهر لس‌آنجلس و حاشیه قطب فیلم‌سازی و سرگرمی هالیوود.
این دو عاشق می‌شوند اما دست سرنوشت و جبر زندگی به آنها اجازه نمی‌دهد که عواطف و احساسات قلبی خود را نیز مانند رویاهای حرفه‌ای‌شان دنبال کنند. رایان گاسلینگ و اما استون در نقش دو شخصیت اصلی مرد و زن داستان، میا که پیشخدمت رستوران است مدام برای بازیگر شدن تلاش می‌کند و سباستین که نوازنده‌ای چیره‌دست است و عاشق احیای سنت‌های فراموش‌شده موسیقی جَز، در این فیلم ظاهر شده‌اند.
«لالالند» نامزد ۱۴ جایزه اسکار در مراسمی که شب ۸ اسفند ۹۵ در هالیوود برگزار شد، جوایز اسکار بهترین کارگردانی، بازیگر زن نقش اصلی، فیلمبرداری، فیلمنامه اصلی، ترانه اصلی و طراحی صحنه را ربود.
البته اعلام اشتباه نام این فیلم به جای «مهتاب» در آخرین دقایق مراسم به عنوان بهترین فیلم نیز جنجالی شد و یکی از بزرگ‌ترین آبروریزی‌های تاریخ هشتاد‌و‌نه ساله آکادمی اسکار را رقم زد.
«لالا لند» پیش از آن هم در هفتادوچهارمین دوره جوایز گلدن‌گلوب نامزد هفت جایزه بهترین فیلم موزیکال یا کمدی، کارگردانی، بازیگر مرد کمدی یا موزیکال، بازیگر زن کمدی یا موزیکال، فیلمنامه، موسیقی متن اصلی و ترانه اصلی شده و هر هفت جایزه را درو کرده و از این لحاظ هم رکورد زده بود.
پنج جایزه بهترین فیلم، کارگردانی، بازیگر زن نقش اصلی، فیلمبرداری و موسیقی فیلم نیز از یازده نامزدی هفتادمین دوره جوایز آکادمی فیلم و تلویزیون بریتانیا (بفتا) به «لا لا لند» رسید.
شادترین راه‌بندان دنیا
سکانس پر انرژی آغاز فیلم «لا لا لند» که تا پایان فیلم تماشاگر را مبهوت و به صندلی سینما میخ‌کوب می‌کند، در راه‌بندان بزرگراهی در لس‌آنجلس می‌گذرد. این صحنه در واقع در رمپ طولانی و خمیده پیوند دهنده آزادراه‌های شماره ۱۰۵ و ۱۱۰ لس‌آنجلس که به مرکز آن شهر ایالت کالیفرنیا می‌رسد، فیلمبرداری شده است.
[caption id="attachment_193096" align="alignleft" width="345"]
شادترین راه‌بندان دنیا[/caption]
کارگردان توضیح داده برای این صحنه که روزهای متمادی برنامه‌ریزی و اجرایش طول کشیده است، فقط از بخشی از بزرگراه استفاده کرده‌اند تا ترافیک خودروهای عبوری از این شاهراه پر تردد شهر از حرکت نایستد.
پس از شنیدن صدای بوق ممتد خودروها پیش از دیدن هر تصویری، در اولین لحظه‌های فیلم، خودروهایی را می‌بینیم که در صفی طولانی در بزرگراه متوقف شده‌اند. از هر خودرو صدای موسیقی متفاوتی به گوش می‌رسد و به عبارتی در این لحظه هر کدام از رانندگان و سرنشینان هریک از خودروها برای خود قهرمان داستان موزیکالی هستند که در ذهن‌شان می‌گذرد.
ناگهان اتفاقی می‌افتد؛ یک نفر از خودرویش (شورولت کورسیکا) بیرون می‌آید و ترانه «یک روز آفتابی دیگر» را می‌خواند و بعد نوبت به راننده بیوک لوسابر می‌رسد و رانندگان دیگر نیز یک به یک از کار او پیروی می‌کنند و به این ترتیب شادترین راه‌بندان دنیا شکل می‌گیرد.
این سکانس رنگارنگ و پرتحرک از لحاظ طراحی و اجرای حرکت‌های بازیگران پرشمار و لجستیک فیلم‌سازی به‌قدری دشوار و پیچیده است که افراد آشنا به مشکلات این حرفه به سختی می‌توانند باور کنند کارگردان جوان اکنون ۳۲ ساله «لا لا لند» از عهده آن بر آمده باشد و البته جایزه کارگردانی اسکار، گلدن‌گلوب و بفتا بی‌دلیل به دیمین شزل داده نشده است.
علاوه بر اینکه فیلم‌ساز از سال ۲۰۱۰ طرح اولیه فیلم و این سکانس را در ذهن داشته، گروه بازیگرانی که اغلب فقط برای لحظه‌ای در فیلم ظاهر شده‌اند، چندین ماه برای اجرای آن تمرین کرده‌اند.
در واقع اگر به خودروهای این صحنه با دقت نگاه کنید، اثر قر شدگی‌ها و خراش‌های متعددی را که در تمرین‌های بی‌شمار برای حرکت بازیگران روی سقف یا درپوش موتور یا صندوق آنها بر جا مانده است، می‌بینید.
گفته شده که برای طراح حرکات موزون فیلم، مندی مور، در هر نما جایی در زیر یکی از خودروها تعبیه کرده بودند تا بتواند به‌صورت درازکش دستور شروع حرکت را برای تک تک بازیگران صادر کند! نکته مهم در مورد خودروهای موجود در این راه‌بندان داستانی، تعدد و تنوع آنهاست و اینکه بنا به دلایلی که بعد بیشتر درباره‌اش توضیح خواهم داد، به دقت از لحاظ نوع و مدل و رنگ دست‌چین شده هستند تا حس خاصی را القا کنند.
در میان اتومبیل‌های این سکانس می‌توان به بیوک لوسابر ۱۹۹۰، شورولت کامارو ۱۹۷۸ سورمه‌ای، بی‌ام‌دبلیو ۳۲۵i کابریو آلبالویی، دوج اینترپید ۱۹۹۸، دوج استراتوس نقره‌ای ۲۰۰۱، شورولت کورسیکا سبز تیره، مزدا ۳ مدل ۲۰۱۴ سرخ رنگ، کیا اسپکترا ۲۰۰۲، هوندا آکورد ۱۹۹۴، جی‌ام‌سی ساوانا ۱۹۹۶، فورد کانتور ۱۹۹۸، نیسان سنترا ۲۰۱۳، پونتیاک آزتک ۲۰۰۲، ساترن VUE 2004، تویوتا سلیکا ۱۹۹۰، تویوتا کرولا ۱۹۷۷ و تویوتا کرونا استیشن مدل ۱۹۷۰ اشاره کرد.
اما مهم‌تر از همه این خودروهای به اصطلاح سیاهی لشکر، دو خودرو و رانندگان آنها در این راه‌بندان تا پایان فیلم با تماشاگر می‌مانند و داستان درباره آنهاست. میا، دختر آرزومند بازیگر شدن در یک تویوتا پریوس امروزی نشسته و غرق صحبت با گوشی همراهش است که راننده بیوک ریویرا ۱۹۸۲ پشت سر او که همان سباستین، شخصیت مرد اصلی داستان است با بوق‌های مکرر از او می‌خواهد که حرکت کند، چون راه باز شده است. وقتی تویوتا پریوس باز هم حرکت نمی‌کند، بیوک از کنار او می‌گذرد.
شخصیت‌پردازی با اتومبیل
دیوید واسکو، طراح صحنه برنده جایزه اسکار «لا لا لند» در مصاحبه‌ای درباره این فیلم گفته است: «به نظر من خودروی یک شخصیت در فیلم به همان اندازه مهم است که نوع کت و شلواری که به تن بازیگر می‌کنید.»
او توضیح داده که چرا بیوک ریویرا ۱۹۸۲ قرمز-جگری را برای شخصیت سباستین و پریوس نقره‌ای متالیک با ته‌رنگی از سبز برای میا انتخاب کرده است. «این (بیوک) یک ماشین از رده خارج است که با شخصیت قدیمی سباستین همخوانی دارد.
در عین حال، میا تویوتا پریوس می‌راند که هم معاصر است و هم متناسب با شخصیت او: یک باریستا که پول پس‌انداز می‌کند به این امید که دوام بیاورد تا تلاش‌هایش برای بازیگر شدن به نتیجه برسد.»
دومین برخورد اتفاقی میا و سباستین پس از راه‌بندان، هنگامی اتفاق می‌افتد که میا متوجه می‌شود خودرویش به علت پارک کردن در محل غیر مجاز، «حمل با جرثقیل» شده است.
وقتی مجبور می‌شود پیاده به خانه برود، از کنار کافه‌ای می‌گذرد که سباستین در آن پیانو می‌زند. بعد در طول فیلم چند بار شوخی‌هایی درباره «پریوس سواران» می شنویم.
سباستین در جایی از فیلم توصیه می‌کند که برای بیشتر شدن برد سیگنالی که «کی فاب» تویوتا پریوس می فرستد تا بتواند خودروی پارک شده را پیدا کند، «کی فاب» را به زیر چانه بچسبند: «این کار باعث می‌شه سر آدم به آنتن تبدیل بشه.» بعد به شوخی می‌گوید: «البته باعث می شه سرطان بگیری ولی ماشینت را زودتر پیدا می‌کنی!» (میا این حرف او را جدی می‌گیرد، اما کارشناسان می‌گویند با توجه به فرکانس سیگنال «کی فاب» بحث سرطان‌زا بودن مطرح نیست و اثبات نشده است.)
پنج سال پس از همه این ماجراها، در اواخر فیلم، میا را می‌بینیم که زندگی امن و باثباتی برای خود دست و پا کرده و کنار شوهرش که رانندگی می‌کند، در خودرو نشسته است. حدس می‌زنید در چه اتومبیلی نشسته باشد؟ خودروسازی که در چند دهه اخیر به‌ویژه برای توجه به مقوله ایمنی شهرت پیدا کرده، شرکت سوئدی ولوو است و این نکته در صنعت سینما نیز کاملا جا افتاده است.
می‌توانید مطمئن باشید که هرگاه در فیلمی یک نفر را سوار بر ولوو می‌بینید، موقعیت امنی که در آن لحظه دارد، مورد تاکید فیلم‌ساز است. نکته‌ای حاشیه‌ای هم در این میان وجود دارد؛ ادای دین به لینوس ساندگرن، فیلم‌بردار سوئدی که او هم برای «لا لا لند» برنده جایزه اسکار شد، حتما در انتخاب ولوو V60 برای این زن و شوهر موثر بود. با این حال در مورد ولوو همیشه «ایمنی در اولویت است».
احیای راه‌آهن
صحنه‌ای از فیلم «لا لا لند» باعث شد که یک خط قطار کابلی در شهر لس‌آنجلس که در سال ۲۰۱۳ بعد از یک سانحه‌ای به علت مشکلات ایمنی تعطیل شده بود، تعمیر و بازسازی و بازگشایی شود.
احیای این وسیله حمل‌ونقل که Angels Flight (پرواز فرشتگان) نام داشت، در منطقه بانکر هیل یادگار دیگری بود که از «لا لا لند» بر جا ماند.
خودروهایی برای درهم ریختن زمان
نکته‌ای که کارگردان و عوامل هنری فیلم موزیکال «لا لا لند» در مورد دیدگاه‌شان نسبت به فیلم بارها در مصاحبه‌ها مورد تاکید قرار داده‌اند، اصرار آنها بر «بی‌زمان» نشان دادن فیلم است.
فیلم «لا لا لند» از یکسو ادامه دهده راه موزیکال‌های خوش آب و رنگ دهه‌های ۵۰ و ۶۰ هالیوود محسوب می‌شود و از سوی دیگر الهام گرفته از آثار کارگردانان اروپایی مانند ژاک دمی که در آمریکا هم فیلم ساخته‌اند.
شخصیت اصلی مرد آن نیز هنوز در رویای شکوه سبک‌های موسیقی دهه‌های پیشین است. به این دلایل فیلمسازان سعی داشته‌اند، داستان فیلم، زمانی حوالی سال ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ را القا نکند و فیلم‌شان «تاریخ مصرف» هم نداشته باشد.
دیوید واسکو طراح صحنه فیلم به‌طور مشخص به استفاده از اتومبیل‌های با مدل‌های متنوع در پس‌زمینه داستان برای این منظور اشاره کرده است. به علاوه، وی برای تاکید بر تاثیر پذیرفتن از فیلمسازان اروپایی قرن بیستم گفته است: «اتومبیل هایی که در پس زمینه، دیده می‌شوند، خودروهای فرانسوی و ایتالیایی اوایل دهه ۶۰ میلادی هستند.»
علاوه بر انواع خودروهایی که در صحنه اول و پیش از تیتراژ فیلم دیده می‌شود که از دهه ۷۰، ۸۰ و ۹۰ میلادی تا تازه‌ترین مدل‌ها در میان آنها دیده می‌شود، در گوشه و کنار صحنه‌های خارجی فیلم مدل‌های متنوعی از اتومبیل در حال رفت و آمد یا توقف کرده در کنار خیابان دیده می‌شوند که چندین دهه خودروسازی را القا می‌کنند.
برای نمونه می‌توان به یکی از صحنه‌های اولیه فیلم اشاره کرد که میا در رستورانی در کنار استودیویی هالیوودی کار می‌کند و از ویترین، نگاهی به بیرون می‌اندازد. در طرف دیگر خیابان یک فیات ۵۰۰L مدل ۱۹۶۹ و فیات ۱۲۶ سال ۱۹۷۶ توقف کرده‌اند و در این موقع عبور یک Yamaha Drive جدیدتر مخصوص زمین گلف با ظاهری غیر عادی جلب نظر می‌کند. آکورا TSX 2008، فورد فلکس ۲۰۰۹، فورد موستانگ ۱۹۶۶، مزدا تریبیوت ۲۰۰۱، مرسدس بنز C کلاس و شورولت کوروت C1 از دیگر خودروهایی هستند که در گوشه و کنار «لا لا لند» جلب نظر می‌کنند.
