به گزارش اخبار خودرو ،صنعت ساخت خودرو یکی از صنایع بسیار مهم در جهان است. از سال ۱۸۹۰ میلادی که تولیدکنندگان پیشگام در ساخت کالسکه به ساخت خودرو روی آوردند تا امروز که این صنعت در بسیاری از کشورهای کوچک و بزرگ در حال تولید است، شاهد اتفاقات و تغییرات گسترده‌ای بودیم. در ساخت خودرو کشورهای مختلفی درگیر هستند و خودروسازان برتر دنیا نظیر خودروسازان ژاپنی از شرکت‌های برتر آلمانی و آمریکایی الگوبرداری می‌کنند و در حال حاضر به‌عنوان رکن اصلی خودروسازی در جهان تبدیل شده‌اند. در این خصوص شاید در برخی مواقع و محصولات رقبای برتر خود را جا گذاشته‌اند. حتما این داستان را شنیده‌اید که صنعت خودروی کشور هم‌زمان با کره‌جنوبی کار خود را آغاز کرده است. اما در این سال‌ها کره‌ای‌ها با سرعت بسیار زیادی پیشی گرفته‌اند و ما همچنان در مراحل توسعه مانده‌ایم. شاید یکی از دلایلی که هنوز نتوانسته‌ایم کشوری را که راه‌های توسعه این صنعت را پیموده است به‌عنوان الگو انتخاب کنیم، نبود راهبرد مشخص برای خودروسازی کشور باشد. سند چشم‌انداز ۱۴۰۴ به عقیده بسیاری از کارشناسان یک سند بیش از حد ایده‌آلیستی و دست‌نیافتنی است. نمی‌توان انتظار داشت که همه آن پیش‌بینی‌های بزرگ برای خودروسازی کشور به دست بیایند، آن‌هم با توجه به بضاعت صنعت خودروی کشور که در مقایسه با کشورهای‌ دیگر بسیار کوچک است. صنعت خودروی کره‌جنوبی یکی از بهترین‌ الگوها برای خودروسازان است. شاید اگر ما نیز از ابتدا مانند کره برنامه مشخصی داشتیم، در حال حاضر جزو ۱۰ برند برتر خودروسازی در جهان بودیم. کره از همان ابتدا واردات و مونتاژ خودروهای خارجی را ممنوع و تنها شرط حضور خارجی‌ها در کشور را در همکاری مشترک با یک شرکت کره‌ای امکان‌پذیر کرد. سیاست‌های حمایتی از قطعه‌سازان داخلی باعث شد تا در چند سال این کشور به خودکفایی برسد و یکی از ابرقدرت‌های صنعت خودرو شود. امیرحسین کاکایی، کارشناس صنعت‌خودرو با بیان اینکه الگوبرداری برای صنعت خودرو راحت نیست، به روزنامه «دنیای خودرو» می‌گوید: «برای راه‌اندازی استراتژی در سطح صنعتی مانند صنعت خودرو الگوبرداری در کلان استراتژی‌ها انجام می‌شود. اگر ساختارهای اقتصادی، سیاسی و قانونی الگوبرداری نشوند و صرفا به برداشت استراتژی محدود باشند، این الگوبرداری جواب نمی‌دهد.» بسیاری از کشورها در سال‌های اخیر مانند هند، برزیل، مکزیک و ترکیه به جمع کشورهای تولیدکننده خودرو و قطعه اضافه شده‌اند. با نگاهی به برنامه‌های این کشورها بهتر می‌توانیم پی به دلیل موفقیت آنها در این سال‌ها ببریم. در همین زمینه حسن کریمی‌سنجری، کارشناس صنعت خودرو معتقد است که باید متناسب با مزیت‌ها و ظرفیت‌های موجود در صنعت و بازار خودروی کشور هدف توسعه‌ای را مشخص کنیم. وی با اشاره به ترکیه به‌عنوان یک کشور موفق در داشتن برنامه و هدف مناسب به روزنامه «دنیای خودرو» می‌گوید: «مثلا ترکیه در راهبرد تک‌خطی، اتصال به «زنجیره جهانی ارزش خودرو» از طریق مشارکت با طرف‌های خارجی و نفوذ در بازارهای هدف این شرکت‌ها را مدنظر قرارداده است. هدف اصلی ترکیه از راهبردش برای صنعت خودرو، ارزآوری برای اقتصاد از طریق صادرات خودرو و قطعه است.» وی می‌افزاید: «در چنین راهبردی اهمیت افزایش «درآمد سرانه ملی» به‌علاوه ایجاد اشتغال، دو هدف پایه‌ای هستند که از طریق توسعه صنعت خودرو دنبال می‌شوند. تمام سیاست‌گذاری‌ها و برنامه‌های تدوین‌شده این کشور در دو، سه دهه اخیر براساس دستیابی به این هدف بوده است.» سنجری با اشاره به موضوع زمان به عنوان یک عامل بسیار تاثیرگذار در تدوین راهبرد و هدف خودروسازی می‌گوید: «به‌عنوان مثال کره‌جنوبی بسیار پیش‌تر از ایران و ترکیه موضوع برندینگ را در «راهبرد تک‌خطی» خود تدوین و دنبال کرد. به‌طوری‌که در آن زمان مجموع عوامل موثر در توسعه جهانی صنعت خودرو اجازه برند شدن را به صنعت نوپای خودروسازی این کشور می‌داد. در حال حاضر نیز شرکت‌های خودروسازی این کشور به‌عنوان یک برند جهانی در رنکینگ ۱۰ خودروساز برتر دنیا قرار دارند. همین‌طور مکزیک‌، هند و برزیل کشورهای دیگری هستند که به‌دنبال برداشت سهم خود از مشارکت در «زنجیره جهانی ارزش خودرو» بر اساس «راهبرد تک‌خطی» تدوین‌شده خود هستند.» بسیاری از کارشناسان معتقد هستند با توجه به نزدیک بودن صنعت ایران و ترکیه و شباهت‌هایی که در این زمینه وجود دارد، ترکیه الگوی مناسبی برای صنعت خودرو و قطعه کشور است. ترکیه در سال‌های اخیر تنها به مونتاژ خودروهای اروپایی، آمریکایی و همچنین ساخت و تامین قطعه پرداخته و تاکنون به فکر تولید خودرویی ملی نبوده است. اما خودروسازان کشور همواره سودای ساخت خودروی ملی را در سر داشته‌اند. هرچند تاکنون موفق به طراحی و ساخت خودرویی کاملا ایرانی نشده‌اند و خودروهایی که با عنوان ملی تولید شده‌اند، بر اساس پلت‌فرم خودروهای خارجی بوده است. کاکایی با رد این موضوع که ترکیه می‌تواند الگوی خوبی برای صنعت خودروی کشور باشد، می‌گوید: «ترکیه برای اینکه وارد اتحادیه اروپا شود، استراتژی تولید برندهای خارجی را برای خود برگزید و خودروسازی خود را به‌صورت کامل کنار گذاشت. نمی‌توانیم سیاست ترکیه را در کشورمان پیاده کنیم. واقعیت این است که خودروسازان کشور هیچ‌گاه نخواسته‌اند مونتاژکار صرف باشند اما تا به حال نیز خودروساز نشده‌اند. صنعت خودروی کشور بین مونتاژ خودروهای خارجی و خودروهای نیمه‌ملی باقی مانده است. البته می‌توان امیدوار بود که با تحقق قرارداد ۱۰ جانبه و بین‌المللی ایران‌خودرو در‌نهایت بتوانیم با پلت‌فرم و طراحی مختص به خودمان تولید داشته باشیم. اگر اجرای این قرارداد بسیار مهم به‌خوبی پیش برود و در آینده اتفاقاتی مانند تحریم و یا زیاده‌خواهی‌های شرکت‌های خارجی پیش نیاید، می‌توانیم خودروساز باشیم و حتی الگوی جدیدی در خودروساز شدن ایجاد کنیم.»