به گزارش اخبار خودرو ،«معامله ۶۶۰ میلیون یورویی که از تحریم‌های ایالات متحده، اروپا و سازمان ملل متحد پیروی می‌کند، بعد از توافقنامه هسته‌ای ایران در سال ۲۰۱۵ با قدرت‌های جهانی به منظور محدود کردن برنامه بحث‌برانگیز غنی‌سازی اورانیوم که منجر به تولید سلاح هسته‌ای می‌شود، انجام شد. این شرایط چند روز بعد از تحریم‌های جدید آمریکا علیه ایران که از سوی دونالد ترامپ امضا شده بود، پیش آمد. » این جملات بخشی از گزارش‌های خارجی هستند که پس از امضای نهایی قرارداد مشارکت میان ایدرو، رنو و پرتو ناصح نگین در نشریات خارجی منتشر شده است. تی‌یری کویله، کارشناس امور ایران در موسسه فرانسوی امور بین‌الملل و استراتژیک درباره این قرارداد به اسپوتنیک روسیه گفته است: «این قرارداد در مقابل تلاش‌های آمریکا برای هدف قرار دادن ایران با تحریم‌های جدید می‌ایستد. این مشکل بزرگی است. با این حال، بیایید امید داشته باشیم که مقامات اروپایی این مورد را مدنظر داشته باشند و در این مورد مداخله کنند، چراکه محدودیت‌های ذکر‌شده به روابط تجاری میان ایران و اروپا ضربه می‌زند. قرارداد رنو با ایران ممکن است بسیار پرریسک باشد اما اکنون موضوع اراده سیاسی مطرح است و مقامات اروپایی‌ها باید برای منافع‌شان بجنگند.» حال این گزارش‌ها و سخنان را با رفتار شرکای خارجی ایران در اوایل دهه ۹۰ مقایسه کنید. یعنی زمانی که تحریم‌های یک‌جانبه علیه ایران اجرایی شدند. باقی قضایا نیز نیازی به بازگو کردن ندارد. اما از نظر ماهیت چه تفاوتی ایجاد شده که فرانسه حاضر است تا ریسک امضای قرارداد با ایران در مقابل تحریم‌ها آمریکا را بپذیرد. در حالی که در سیاست خارجی فرانسه که مانند بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته بر حفظ منافع ملی استوار شده، تغییری ایجاد نشده است و حالا باز چه اتفاقی موجب شده است این بار خودروساز فرانسوی بر خلاف دوره پیش برای تحریم‌های جدید آمریکا اهمیتی قائل نشود و اقدام به امضای قرارداد کند. واقعیت این است که به گفته بسیاری از کارشناسان امور بین‌الملل « در نظام بین الملل فعلی، سیاست خارجی تابعی از نظام داخلی کشورهاست و نمی‌تواند به‌عنوان یک متغیر مستقل تلقی شود. به نظر می‌رسد در سه دهه گذشته، سیاست خارجی نه تنها در میان کشورهای صنعتی بلکه در میان کشورهای در حال توسعه نوظهور به عنوان اهرمی برای افزایش ثروت ملی تبدیل شده است. قدرت کشورها دیگر نه در وسعت سرزمین بلکه در افزایش قدرت ملی از طریق ارتقای تولید ناخالص داخلی و قدرت صادرات محاسبه می‌شود. در این میان، چین یکی از کشورهای برتر جهان است که با افزایش قدرت اقتصادی خود توانسته منزلت خاصی را در سطح بین‌المللی کسب کند و در آینده‌ای نزدیک، به یک قطب از نظام دو قطبی جهان تبدیل شود. در مقام مقایسه، ایران در سیاست خارجی خود موفق شده است از تمامیت ارضی کشور حراست کرده و همچنین از نظام سیاسی کشور نیز صیانت به عمل آورد. اما سیاست خارجی ایران وارد مراحل بعدی یعنی تولید ثروت و قدرت نشده است و بدین صورت سیاست خارجی صرفا در حوزه‌های امنیتی عمل کرده و به حوزه‌های اقتصادی، تجاری، صادرات گسترده، ورود در بازارهای فن‌آوری و بازارهای سرمایه وارد نشده است.» با این تعریف و تاثیری که اقتصاد به‌خصوص در بعد بین‌المللی دارد، اهمیت عادی‌سازی روابط سیاسی مبتنی‌بر درهم تنیدگی بیشتر در این قرارداد بیش‌از پیش دیده می‌شود. جایی که فرانسه نفع ملی خویش را در این قرار دیده و حاضر شده است از یکی از برندهای مطرح کشورش حمایت کند. به بیان دیگر ارتباط بیشتر وگسترده‌تر میان کشورها عملا به مثابه اسلحه‌ای است که قلب تحریم‌ها را نشانه می‌رود. در این میان صنعت خودرو نشان داده از جذابیت بسیار بالایی برای خارجی‌ها برخوردار است. در واقع زمینه پیدایش این نگاه به صنعت ایران با ایجاد تغییر نگاه در سیاست خارجی کلان کشور ایجاد می‌شود. جایی که دولت یازدهم کار عادی‌سازی روابط با سایر کشورها را آغاز کرد و در کنار آن پتاسیل‌های بالای صنعت ایران به نمایش درآمد. قرارداد اخیر رنو با ایدرو و شرکت پرتو ناصح نگین عملا نشان داد اقتصاد ایران در بعد خارجی در مسیر صحیحی گام برداشته است و به نظر می رسد که با کاستن ریسک‌های سرمایه‌گذاری در ایران همین مسیر را ادامه بدهد.