به گزارش اخبار خودرو ،یکی از مهم‌ترین مسائلی که در صنعت خودرو تبدیل به یک چالش جدی شده، توسعه خطوط تولید بدون توسعه محصول است. بر این اساس قابل انکار نیست آنچه خودروسازی کشور را به جایگاه فعلی رسانده، نبود واحدهای تحقیق و توسعه و سرمایه‌گذاری نکردن شرکت‌های فعال و تولیدکنندگان در این حوزه است. این در حالی است که صنعت خودروی ایران در شرایط فعلی بیشتر از آنکه نیازمند افزایش تولید باشد، نیازمند توسعه محصول به معنای واقعی است. در واقع با توجه به برنامه‌های جدید و صادرات محور وزارت صنعت، معدن و تجارت، توسعه محصول و ارتقای کیفیت تولیدات داخل، مهم‌ترین عواملی هستند که می‌توانند در ایجاد بازارهای جدید جهانی و صادرات خودرو به کشورهای دیگر موثر باشند. در این رابطه یک کارشناس و فعال خودروسازی در گفت‌وگو با روزنامه «دنیای خودرو» با بیان اینکه کشورهای توسعه یافته هر سال نیاز به سرمایه‌گذاری در بخش‌های تحقیق و توسعه را بیشتر احساس می‌کنند، گفت: «در مقابل متاسفانه سرمایه‌گذاری خودروسازان ایرانی در زمینه تحقیق و توسعه بسیار ناچیز است.» عادل پیرمحمدی با اشاره به اینکه فرایند توسعه در ایران از سال ۱۹۴۸ آغاز شده است، اظهار کرد: «این در حالی است که این فرایند در هند از سال ۱۹۵۱، در کشور چین از سال ۱۹۵۳، در تایلند از سال ۱۹۶۱، در کره‌جنوبی از ۱۹۶۲، در ترکیه از سال ۱۹۶۳ و در مالزی از سال ۱۹۶۶ آغاز شد. اما خودروسازی در این کشورها با توجه به سابقه‌ای که دارد پیشرفت بیشتری نسبت به ایران داشته و مهم‌ترین دلیل این اتفاق این است که بحث تحقیق و توسعه در خودروسازی ما جایگاهی را که در این کشورها دارد، ندارد.» به گفته وی، ما برای اینکه به یک توسعه بلندمدت دست پیدا کنیم، الزاما باید یک استراتژی محکم و واقع‌بینانه در این زمینه داشته باشیم. پیرمحمدی با تاکید بر اینکه باید تدابیر بلندمدت و هدفگذاری سالانه به عنوان سند ملی برای صنعت خودرو تدوین شود تا مدیران از آن پیروی کرده و سالانه پاسخگوی آن باشند، توضیح داد: «اما متاسفانه در اغلب موارد سیاست‌گذاری‌ها یا تصمیم‌گیری‌های فردی که توسط مسئولان بالادستی بر صنعت خودرو تحمیل شده، صدمات جبران ناپذیری به بار آورده است.» مدیرعامل سابق ساپکو ضمن توضیح این مطلب که استراتژی نامناسب دو ایراد مهم دارد، گفت: «نخست آنکه صنعت را گمراه می‌کند و اجازه رسیدن به هدف اصلی را نمی‌دهد. دوم اینکه چون استراتژی خودمان خوب نیست، مجبور می‌شویم از استراتژی‌های دیگران پیروی کنیم. یعنی همین اتفاقی که الان در حال وقوع است.» به گفته پیرمحمدی، استراتژی‌ها در صنایع بزرگی مانند خودروسازی، از استراتژی‌های کلان بانکی، ارتباطات و سیاست‌های خارجی، چگونگی سرمایه‌گذاری خارجی و نظیر اینها پیروی می‌کند. بنابراین صنعتی مانند خودرو قادر نیست به صورت مستقل از آنها گام بردارد. در واقع در عین حال که صنعت خودرو به یک استراتژی و برنامه دقیق و حساب شده نیاز دارد، ضرورت بهبود واحدهای تحقیق و توسعه در این صنعت نیز امری اثبات شده است، به گونه‌ای که می‌توان گفت اگر یک واحد تولیدی در این حوزه بیش از سه یا چهار سال در زمینه تحقیق و توسعه سرمایه‌گذاری نکند، وجود آن در بازار هدف زیر سوال می‌رود. در این رابطه همچنین محسن صالحی‌نیا، معاون امور صنایع وزیر سابق صنعت، معدن و تجارت مدتی قبل در توضیح اهمیت وجود واحد‌های تحقیق و توسعه در خودروسازی به روزنامه «دنیای خودرو» گفته بود: «بهبود فرایندهای کیفی تولید، اتوماسیون بالا، نظرات و مطلوبیت مشتری، کاهش مصرف سوخت و میزان آلایندگی خودروها به عنوان اهداف تعیین شده در برنامه تولید خودرو جایگاه ویژه‌ای دارند و بر این اساس اگر تولیدکنندگان واحدهای تحقیق و توسعه ایجاد نکنند و آنهایی که چنین واحدی دارند، آن را ارتقا ندهند، بی شک به مرور از چرخه تولید و تامین و به مرور از بازار حذف خواهند شد.»