اخبار خودرو - صنعت خودرو، هفته روزهای خوبی را سپری کرد. از یک‌سو وزیر صنعت، معدن و تجارت روند کاری ایدرو را تایید کرد که این امر خود بیانگر احتمال حضور بیشتر بخش خصوصی در صنعت خودرو است،
[caption id="attachment_191624" align="aligncenter" width="411"]
رنجی که می‌بریم[/caption]
از سوی دیگر خبر قرارداد ایران‌خودرو و بنز برای تولید مشترک منتشر شد. این دو خبر در بطن خود حاوی نکته مهم دیگری نیز بودند و آن ورود سرمایه خارجی جدید به بخش صنعت کشور است.
امری که در دهه‌های اخیر به‌صورت بسیار جدی در دستورکار کشورهایی قرارگرفته است که می‌خواهند مسیر توسعه را با گام‌ها و سرعت مطمئن طی کنند. در یک تعریف کلی و ساده بسیاری از کشورهای جهان به‌واسطه عدم امکان تامین منابع داخلی برای سرمایه‌گذاری، تمایل شدیدی به جذب سرمایه‌های خارجی پیدا کرده‌اند.
از سوی دیگر سرمایه‌گذاران خارجی به ویژه شرکت‌های فراملیتی جهت ارتقای سطح رقابت‌پذیری و کسب سود بیشتر متمایل به سرمایه‌گذاری در مناطق مستعد و مزیت‌دار شده‌اند.
نگاهی به آمار و اراقام در این خصوص نشان می‌دهد از دهه ۷۰ میلادی به بعد رشد سرمایه‌گذاری خارجی در اکثر کشورهای جهان بسیار چشمگیر شده و از رشد تجارت پیشی گرفته، به طوری که بیش از دو برابر رشد تجارت کالاها و خدمات بوده است.
در ایران اما بنا بر علل تحمیلی بر کشور روند این جریان در دهه‌های اخیر کند بوده است. می‌توان گفت در خلال تحریم‌ها عملا متوقف شد.
پس از دستیابی به توافق هسته‌ای و حرکت به سمت تسهیل روابط با بسیاری از کشورهای دیگر شاهد حضور پرتعداد هیات‌های اقتصادی از کشورهای مختلف و عمدتا صاحب صنعت با اقتصادی قوی بودیم.
در صنعت خودرو این روند جریان سریع‌تری داشت. اما همچنان این رفت‌وآمدها هنوز منجر به ورود تاثیرگذار جریان سرمایه خارجی به کشور نشده است.
البته برای توضیح این مساله عمدتا کارشکنی و تهدید برخی کشورها عنوان می‌شود. این در حالی است که نگاه سرمایه گذاران خارجی به صنعت خودروی ایران صرفا به مختصات داخلی کشور محدود نمی‌شود و با توجه به شرایط اقلیمی و پتانسیل‌های داخلی آنها بازاری ۴۰۰میلیونی را در نظر می گیرند.
در نگاه اول اگر بخواهیم به موضوع سرمایه گذاری خارجی در صنعت خودرو بپردازیم، می‌توان گفت همه نگاه‌ها معطوف به انتقال دانش و تکنولوژی روز خودروسازی و همچنین سرمایه می‌شود اما در نگاه عمیق‌تر باید دانش مدیریتی نیز منتقل شود، در صورت ورود سرمایه‌گذاری خارجی به صنعت خودروسازی باید نگاه مدیریتی نیز تغییر پیدا کند.
از سوی دیگر اگر بتوانیم در کنار مدیریت بومی خودمان مدیریت خارجی را نیز دخیل در کار کنیم و کار را به صورت مشترک جلو ببریم، این امر دومزیت خواهد داشت؛ نخست اینکه افزایش بهره‌وری را در واحدهای خودروسازی داخلی به‌طرز قابل‌توجهی ارتقا بخشیم و دوم‌آنکه سطح مدیریتی در خودروسازی به استاندارد روز مدیریتی در سطح جهان نزدیک خواهد شد.
نکته مهم‌تر آنکه چون سرمایه‌گذار خارجی در مدیریت دخیل است و بر کار نظارت دارد، کیفیت محصول نهایی را هم‌تراز محصول صادراتی ارتقای خواهد بخشید و نگاهش به مقوله تولید فقط تامین نیاز بازار داخل نخواهد بود و به فتح بازارهای جهانی می‌اندیشد.
اما در این دو خبر بازهم همان مساله قدیمی و آزاردهنده به چشم می‌خورند و آن حضور بخش خصوصی مستقل،بدون حضور نمایندگانی از دولت است.
به بیان دیگر همچنان صنعت ایران از فقدان یک بخش خصوصی مستقل ومورد اعتماد که به تنهایی بار مذاکرات وعقد نهایی در صنعت خودرو را به دوش بکشد، رنج می‌برد.
رنجی که بادیدن مدیران مستقل خودروسازان خارجی هنگام امضای قرارداد بیشتر می‌شود. با این حال سخنان وزیر«صمت» در مجمع ایدرو مبنی بر تقویت بخش خصوصی می‌تواند دلگرم‌کننده باشد،اگر توان واراده عبور از شعارواستفاده از بخش خصوصی واقعی وجود داشته باشد.
