به گزارش اخبار خودرو ، یکی از عاداتی که ما در مورد خودروهای داخلی به آن خو گرفته‌ایم، دیدن غالب این خودروها در بازه قیمتی زیر صد میلیون تومان است. در هر بازارسنجی از خودرو، گذشته از توقع مشتری از کیفیت خودروی داخلی که در حال حاضر برآورده نمی‌شود، یک توقع دیگر اصلا ایجاد نمی‌شود که بشود برای برآورده کردن آن به انتظار نشست.
[caption id="attachment_187061" align="aligncenter" width="436"]
واسپاری سود کلان خودرو به وارداتی‌ها[/caption]
این توقع دوم دیدن خودرویی است که در داخل تولید مونتاژ شده باشد و در جدول قیمت خودروها، در رده بالای ۱۵۰ میلیون تومان قرار بگیرد. خودروسازی ما خود را برای این بلندپروازی آماده نمی‌داند و البته فعلا نیز نباید چنین مجالی را برای آن ممکن دانست چون بضاعت صنعت خودروی ایران حرفی در رده‌های قیمتی خودروهای لوکس ندارد.
بنابراین اگر بخواهیم سوال این مقال را بهتر طرح کنیم باید بپرسیم چرا خودروسازی ما لوکس‌گرا نیست؟ پاسخ فوری به این سوال، ناتوانی و نبود ظرفیت برای تولید خودروی لوکس در ایران است.
در حالی که خودروسازی ما از عهده تامین کیفیت لازم برای خودروهای رده پایین و متوسط بر‌نمی‌آید، این پرسش که چرا خودروی لوکس و گران‌قیمت تولید نمی‌کنیم به سهم خود حذف می‌شود.
در ثانی پاسخ دیگری که به این پرسش داده می‌شود این است که مشتری ایرانی توان خرید خودروی لوکس را ندارد. هر دو پاسخ در حد خود قابل تامل‌اند. اما نگاهی دقیق‌تر به نوع خودروسازی ما در ایران که پیش‌ترها ذیل عنوان مونتاژ مورد مذمت بود، نشان می‌دهد که نبود خودروی لوکس در صف تولیدات داخلی، تنها کمر بستن به حفظ یکی دو برند رده پایین خودرویی است که درصد قطعات داخلی آن‌ها بیشتر از سایر خودروهای داخلی است و در عین حال تعداد خریداران آن بیشتر است.
به عبارت دیگر این‌که چرا نباید خودروریی در رده‌های بالاتر از گرند ویتارا در داخل عرضه شود دلیل اقتصادی و قابل توجیهی ندارد، مگر اعمال نگاهی کثرت‌گرا در صنعت خودرو. واقعیت این است که استراتژی صنعتی خودرو در ایران، تکثر خودرو را به کیفیت آن ترجیح می‌دهد.
از همین رو ایرادی که به نبود کیفیت در تولیدهای داخلی خودرو گرفته می‌شود، به اشتباه ناتوانی خودروساز را هدف می‌گیرد، حال آنکه نبود کیفیت در داخلی‌ها ریشه استراتژیک مهم‌تری دارد و آن تشکیل سیاهی لشکری از خودروهای داخلی و فدا کردن کیفیت به نفع تیراژ بالاست.
جای این پرسش وجود دارد که مگر خودروسازی ما در تولید خودروهای رده پایین، صاحب استقلال و اعتبار قابل‌اعتنایی است که حاضر نیستیم آن را به هیچ عنوان از کف بدهیم؟ اگر مقصود از این اعتبار، فروخته شدن خودروهای کذایی در کشورهای فقیر منطقه است، باید تا ابد شاهد ایستایی سطح تولیدات داخل و درجا زدن آن‌ها باشیم.
اما اگر سودای پیشرفت در خودروسازی وجود دارد باید واقعیت‌ها را پذیرفت. یکی از این واقعیت‌ها این است که اولا با صرف هزینه کافی و سپردن به مدیریت افراد لایق میتوان خودروسازی را از طراحی پلتفرم تا رنگ بدنه، به فاز تولید محصولات لوکسی سوق دهیم که طبقه متوسط ایرانی، مشتری پروپاقرص آن باشند و ثانیا میتوان با محدود کردن تولید انبوه و سرشکن کردن هزینه و فایده، اقدام به تولید خودروهای لوکس کرد به نحوی که خرید خودروی خارجی اصلا به صرفه و صلاح خریدار نباشد، نه آنکه به دلیل قیمت بالای تعرفه از خرید آن خودروها منصرف شود.
این آرزوها تنها در پرتو دو پیش‌شرط مهم قابل تحقق‌اند: مدیریت متخصص و پاکدست و جلوگیری از منفعت‌طلبی‌ها با همکاری تام دولت.
