به گزارش « اخبار خودرو » ، حسین نظریان در سرمقاله شماره امروز (شنبه - ۹ دی ۱۳۹۶) روزنامه دنیای خودرو، به « بررسی فرازوفرود صنعت خودروی ۴کشور کره، ترکیه، چین و ایران در ۳۰سال گذشته » پرداخت.
رئیس شورای سیاستگذاری روزنامه دنیای خودرو در این باره نوشت:
[caption id="attachment_208464" align="alignleft" width="345"]
کره ، ترکیه ، چین و ایران[/caption]
بررسی فرازوفرود صنعت خودروی ۴کشور کره، ترکیه، چین و ایران در ۳۰سال گذشته هرچند در مقاله کوتاه ممکن نیست اما با نگاهی گذرا می‌توان دریافت کدام موفق هستند، کدام موفق‌تر بوده و کدام عقب نگه‌داشته شده‌اند و چرا؟
۱ - کره جنوبی: کشور کره‌جنوبی همین که عزمش را برای داشتن صنعت خودرو جزم کرد، در گام نخست و در قالب برنامه‌ای مدون، استراتژی و راهبردی را برای توسعه آن مشخص کرد که تغییر دولت‌ها، اجرای آن را دچار مشکل نمی‌ساخت بلکه از حمایت دولت‌ها برخوردار بود.
در گام‌های بعدی کشور کره برای گسترش داخلی‌سازی و رسیدن از مونتاژ به طراحی در یک بازه زمانی ۱۵ساله، اقدام به خرید بیش‌از ۲هزار نفر از لیسانسه‌های صنعتی و تکنولوژی کرد و توانست به‌همراه پیشرفت صنعت خودرو، صنعت قطعه‌سازی را هم شکوفا کند.
به‌این‌ترتیب و پس‌از ۲۰سال، از مونتاژ به داخلی‌سازی و سپس به طراحی و نیز از جایگزینی واردات به حضور موفق در بازارهای صادراتی برسد و صنعت خودرویش تاثیر جدی بر شاخص‌های اقتصادی‌اش بگذارد.
۲ - ترکیه : کشور ترکیه که سال‌هاست به عضویت کشورهای گروه۲۰ درآمده و دارای شانزدهمین اقتصاد برتر جهان است، ابتدا مزیت نسبی خود را در صنعت قطعه‌سازی یافت و تاکنون در راه رشد و توسعه آن از هیچ‌نوع حمایتی فروگذار نکرده است.
ترکیه با اجرای سیاست تعامل با جهان و جذب سرمایه‌های خارجی در صنعت خودروی خود و تاسیس شرکت‌های سرمایه‌گذاری مشترک و نیز قطع سیاست‌های حمایتی، برخلاف کره‌جنوبی در این صنعت به مونتاژ روی‌آورد و توانست صنعت خودروی خود را که تا دودهه پیش چندان موردتوجه نبود، شکوفا سازد، به‌گونه‌ای که هم‌اکنون قطعات و مجموعه‌های خودرو و نیز انواع خودروی مونتاژی خود را به بیش‌از ۱۸۰کشور صادر کند و رشد و توسعه قطعه‌سازی و صنعت خودروی آن اثرات مهمی در رشد شاخص‌های اقتصادی آن کشور بازی می‌کند.
۳ - چین : کشور چین ملهم و متاثر از اندیشه‌های اقتصادی سیاست‌مدار بزرگ خود «دونگ شیائوپینگ» حدود ۲سال است با پشت‌سر گذاشتن ژاپن، به جایگاه دوم اقتصاد جهان رسیده‌است، برای رسیدن به این هدف بزرگ اثرات رشد و توسعه صنعت خودرو بر شاخص‌های اقتصادی این کشور انکارناپذیر است.
چین حدود ربع قرن پیش تنها با تسهیل مقررات و قوانین دست‌وپاگیر و ایجاد زمینه‌های مناسب برای جلب و جذب سرمایه و تکنولوژی کشورهای پیشرفته دارای صنعت خودروی جهان کوشش کرد و در کم‌تر از دودهه توانست از مونتاژ به داخلی‌سازی ۹۰درصد و نیز طراحی خودرو دست یابد و هم‌اکنون بعضی از محصولات خودرویی آن مانند «بیوک لاکراس» حتی به بازار سخت‌گیرانه آمریکا هم صادر می‌شود.
۴ - ایران: صنعت خودروی ایران در ربع‌قرن پیش با نکوهش مونتاژ صرف، به خودکفایی و طراحی و تولید خودروی ملی روی آورد و موفق شد از نخستین خودروی ملی به‌نام «سمند» در سال۱۳۸۱ رونمایی کند. قرار بود این خودرو هردوسال یک‌بار «فیس‌لیفت» شده و هر ۴سال یک‌بار تغییر مدل دهد.
می‌دانیم که به‌دلیل نبود راهبرد مدون و تداوم عملکرد سلیقه‌ای در صنعت خودروی کشور، این مهم تحقق نیافت و در قراردادهای «پسابرجام» نیز بیشتر شاهد اشاعه مونتاژ هستیم و صنعت قطعه‌سازی نیز پس‌از یک‌دهه درخشش هم‌اکنون با انبوهی از مشکلات رو‌به‌رو است! راستی چرا؟ چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است!
