به گزارش « اخبار خودرو » ، حسین نظریان در سرمقاله روز (سه شنبه – 10 مهرماه 1397 ) روزنامه دنیای خودرو، به موضوع « واگذاری شرکت‌های زیرمجموعه خودروسازان » پرداخت.
رئیس شورای سیاستگذاری روزنامه دنیای خودرو در این باره نوشت:
در خبرها به نقل از وزیر صنعت، معدن و تجارت آمده بود که برای مدیریت هزینه‌های سربار تولید و نیز اصلاح ساختار در صنعت خودرو، اولویت در واگذاری شرکت‌های بی‌شمار واحدهای خودروساز است. هرچند کاهش هزینه‌های سربار تولید در این صنعت تنها به انبوه شرکت‌های زیرمجموعه ختم نمی‌شود و شامل حقایق غیرقابل‌کتمانی مانند تورم نیروی انسانی، میزان پایین بهره‌وری و... نیز هست، اما بیان این نکته مهم از زبان عالی‌ترین مسئول صنعتی را باید به فال نیک گرفت و این امید در دل‌ها زنده می‌شود که اراده‌ای برای چابک‌سازی و نیل به هدف‌های عالی توسعه وجود دارد.
تصمیم به ایجاد شرکت‌های متعدد در زیرمجموعه که در دهه هفتاد شمسی گرفته شد و تا اوایل دهه هشتاد ادامه یافت، بدون تردید بدون ملاحظات کارشناسی و صرفا در جهت گسترش کمی واحدهای خودروساز بود؛ در حالی که در همان دوران شرکت‌های صاحب‌نام خودروساز خارجی برای توسعه همه‌جانبه اقدام به واگذاری واحدهای تحت‌پوشش خود می‌کردند.
به‌عنوان مثال حدود 10سال پیش که شرکت خودروسازی «تویوتا» به جایگاه بزرگ‌ترین خودروساز جهان دست یافته بود، مدیرعامل وقت آن در گفت‌وگویی اختصاصی در تشریح علل نیل به این هدف بزرگ با «دنیای خودرو» اظهار داشته بود: «تویوتا اول خود را کوچک کرد و سپس بزرگ شد.»
با این‌که ما در همان دوران این موضوع مهم را به عناوین گوناگون و به دفعات در «دنیای خودرو» می‌نوشتیم ولی گوش نیوشایی نبود و شرکت‌های خودروساز وطنی هم تاکنون ثابت کرده‌اند که نمی‌خواهند از تجارب مفید دیگران بهره ببرند و آن را سرلوحه کار خود قرار دهند و به‌ناچار در یک بازه زمانی طولانی هم زیان‌های آن را تحمل کردند و هم واحدهای تحت‌مدیریت خود را از توسعه و چابک‌بودن به دور نگه‌داشتند.
واگذاری شرکت‌های زیرمجموعه را طی 15سال اخیر مدیرانی که مسئولیت دوشرکت بزرگ خودروسازی را به عهده می‌گرفتند، در سرلوحه برنامه خود اعلام می‌کردند ولی در عمل اقدامی در این مورد صورت نمی‌گرفت و برعکس در بعضی از دوره‌ها حتی تعداد معاونت‌ها و یا پست‌های قائم‌مقامی دورقمی می‌شد و هریک از آن‌ها هم نیروهای خاص و بودجه‌های ویژه را طلب می‌کردند.
حال که وزیر صنعت، معدن و تجارت این‌گونه احساس نیاز کرد تا برای کاهش هزینه‌های سربار تولید که چندبرابر استاندارد جهانی است و نیز اصلاح ساختار صنعت خودرو با اولویت باید اقدام کرد، باید آرزو داشت که مبادا فراموشی بر آن‌ها غلبه کند و پس‌از چندماه یا چندسال باز بگوییم و بنویسیم نقطه‌سر خط.
تنها نگرانی این است که چون صنعت خودرو فاقد یک راهبرد و استراتژی مدون است، ممکن است این تصمیم هم مقطعی و موردی به حساب آید. به‌هرحال گذشت زمان ثابت خواهد کرد که آیا این تصمیم اجرایی خواهد شد یا خیر.
