به گزارش « اخبار خودرو » ، علی منصوری در سرمقاله امروز (سه شنبه – 20 آذر ماه 1397 ) روزنامه دنیای خودرو، به موضوع « بیانیه سازمان ملل در رابطه با حذف هرچه سریع‌تر آلاینده‌های کربنی و عدم استفاده از زغال‌سنگ به‌عنوان سوخت» پرداخت.
عضو شورای سردبیری روزنامه دنیای خودرو در این باره نوشت:
چنان که در بیانیه این سرمایه‌گذاران آمده بدون اقدامات فوری و جدی، جهان با یک بحران اقتصادی به‌مراتب شدیدتر و وحشتناک‌تر از بحران سال 2008 روبه‌رو خواهد شد.
این هشدار ازسوی برخی از بزرگ‌ترین شرکت‌های تامین سرمایه و شرکت‌های بیمه منتشر شده که بر حذف یارانه‌های مربوط‌به سوخت‌های فسیلی تاکید دارند و معتقدند هر چه سریع‌تر کشورها باید مالیات‌هایی سنگین را برای هر نوع انتشار دی‌اکسیدکربن وضع کنند. اما این‌طور که به‌نظر می‌رسد گوش خیلی‌ها به این هشدارها بدهکار نیست و گویا تا زمانی که این بحران خطرناک که از آن به‌عنوان بزرگ‌ترین دشمن حیات روی زمین یاد می‌شود، در سطحی وسیع و بازگشت‌ناپذیر ویرانی به بار نیاورد، تصمیم‌گیرندگان جهانی توجه لازم را به آن نشان نخواهند داد.
متاسفانه سکان اداره کشورهای تاثیرگذاری که می‌توانند بر روند کاهش آلاینده‌های کربنی در جو تاثیر بگذارند، در دست افراد سودجویی است که تنها به سودهای کوتاه‌مدتی نگاه می‌کنند که در دوره زمامداری آن‌ها حاصل می‌شوند.
رئیس‌جمهور کشوری که بزرگ‌ترین تولیدکننده گازهای گلخانه‌ای به‌شمار می‌رود، تقریبا هرروز جمله‌ای در تمسخر گرمایش جهانی و تغییرات اقلیمی توئیت می‌کند. همچنین کشورهای پرجمعیتی مانند چین و هند نیز که در رتبه‌های بعدی قرار دارند، اقداماتی اساسی و سریع را در برنامه خود ندارند. اگرچه چین با حمایت و ارائه مشوق‌هایی برای خودروهای الکتریکی استقبال از این نوع خودروها را افزایش داده، اما بخش عمده گازهای گلخانه‌ای در این کشور توسط کارخانه‌هایی تولید می‌شوند که برای تغییر روش تولید خود به اقداماتی کلان و پرهزینه نیاز دارند.
در این میان بدون شک کشورهای بزرگ تولیدکننده سوخت‌های فسیلی نقشی اساسی ایفا می‌کنند و مشخص است کشورهایی که اساس ثروت و درآمد خود را ازطریق فروش نفت و زغال‌سنگ به دست می‌آورند، هرگز با قطع کامل استفاده از این سوخت‌ها موافقت نخواهند کرد و بی‌شک به انواع کارشکنی برای مهیاشدن این تغییرات روی خواهند آورد.
در این میان ایران در موقعیت خاصی قرار دارد. از یک طرف ما کشور تولیدکننده نفت محسوب می‌شویم، اما از طرفی به‌دلیل کارشکنی‌های سیاسی، کسب درآمد از طریق راه‌هایی غیر از فروش نفت را دنبال می‌کنیم. با درک درست این موقعیت و انجام اقدامات صحیح از جمله روی آوردن هر چه سریع‌تر می‌توانیم به انرژی‌های تجدیدپذیر و سرمایه‌گذاری در زمینه تولید انرژی پاک، می‌توانیم اولا زودتر از هر کشور دیگری در منطقه به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای کمک کنیم و در ثانی پیش از آن‌که پیامدهای اجتناب‌ناپذیر تغییرات اقلیمی کشورها را به عدم فروش نفت و زغال‌سنگ طبیعی خود مجبور کند، به اقتصادی غیرنفتی دست پیدا کنیم و در هنگامی که بحران بزرگ اقتصادی گریبانگیر فروشنده‌های بزرگ نفتی می‌شود، از پیش‌بینی و اقدام به‌موقع خود خرسند باشیم.
