به گزارش «اخبار خودرو»، براساس اطلاعات منتشر شده در کتاب جدیدی با نام «سرجیو مارشیونه» که توسط توماسو ابهارت، گزارشگر بلومبرگ در ایتالیا نوشته شده، جان الکان تا مدت زیادی از وضعیت مارشیونه بیخبر بوده است.
طبق نوشتههای ابهارت هنگامی که الکان برای عیادت از مارشیونه به بیمارستانی در زوریخ سوئیس رفته، اجازه ملاقات به او داده نشده است و دکترها به دلیل بر هم نخوردن خلوت بیمار به او اجازه ورود به بخش مراقبتهای ویژه را ندادهاند. هنگامی که الکان سه روز بعد یعنی در تاریخ بیستم ژوئیه برای ملاقات به بیمارستان میرود با مانوئلا باتهزاتو، شریک زندگی مارشیونه دیدار میکند. آنطور که در بخشی از کتاب که روز پنجشنبه در وبسایت نشریه بلومبرگ منتشر شد، آمده است: «تازه بعد از گفتوگو با او بود که الکان به این نتیجه رسید که مدیرعامل او هرگز بازنخواهد گشت.»
قسمتهای منتشر شده کتاب در وبسایت بلومبرگ جزئیات دقیقی درباره میراث مارشیونه و تاثیر او بر عملکرد این خودروساز ارائه میدهد و همچنین از خلأ بزرگی صحبت میکند که با مرگ او در تاریخ 25 ژوئیه 2018 در این گروه خودروسازی به وجود آمد.
در این کتاب نوشته شده است: «اگرچه علت دقیق مرگ سرجیو مارشیونه هنوز به طور رسمی اعلام نشده، اما مساله اینجاست که خود او یک سال پیش از مرگش میدانست به بیماری وخیمی مبتلا است.»
چند هفته پیش از آنکه او سر از بیمارستانی در زوریخ در آورد ظاهری رنگپریده، متورم و ضعیف پیدا کرده بود، هرچند همچنان با گوشیهای موبایلش کار میکرد و امپراتوری خودروسازیاش را هدایت میکرد، اما پس از آنکه در تاریخ 28 ژوئن به اتاق جراحی رفت، دیگر خبری از او نبود.
«تنها باتهزاتو و نزدیکترین اقوامش از بستری شدن او اطلاع داشتند. هرکس دیگر از جمله جان الکان که کمپانی خانوادگی فیات او بیشترین سهام را در فیاتکرایسلر دارد، مدیران اجرایی عالیرتبه و هیات مدیره در بیخبری نگه داشته شدند.»
الکان با مارشیونه درخصوص برنامههای جانشینی او در حال همکاری بود، اما در تاریخ 20 ژوئیه پی برد که بدون مارشیونه باید تصمیم نهایی را بگیرد و ریچارد پالمر، مدیر ارشد مالی و مایک منلی، رئیس برند جیپ به عنوان دو گزینه اصلی انتخاب شدند و چنانکه در کتاب نوشته شده است: «پالمر خودش را از این رقابت بیرون کشید، در حالیکه منلی اعلام کرد این پست را قبول میکند.»
تلاش جنرال موتورز
همانطور که در آن دوران اغلب گزارش میشد مارشیونه آرزوی ادغام با جنرال موتورز را داشت و حتی این همکاری بالقوه را «عملیات سیلندر» نامگذاری کرده بود.
جنرال موتورز اکیدا با پیشنهادات مارشیونه مخالفت میکرد و در نتیجه یک رویه خصمانه را در پیش گرفت، اما با فشار از سوی دولت ایالات متحده روبهرو شد. اینطور که در این کتاب نوشته شده است: «در سال 2015 مارشیونه تعهداتی را از بانکهای اروپایی بهمنظور تامین 60میلیارد دلار نقدینگی برای جنرال موتورز به دست آورده بود. اما شرایط چنانکه الکان به زودی متوجه شد چندان مناسب نبود: این ادغام ریسک مالی بسیار بالایی را برای فیات داشت که همان زمان بدهی بسیار بالایی داشت و به علاوه مری بارا، مدیرعامل جنرال موتورز (به عنوان مخالف اصلی ادغام) از حمایت دولت ایالات متحده و همچنین سرمایهگذاران جنرال موتورز ازجمله وارن بافت برخوردار بود. ظاهرا بافت الکان را از ادغام بازداشته و گفته که بارا باید شانس خود را برای اداره جنرال موتورز بیازماید.»
مارشیونه از این روند به ستوه آمده بود. اما همانطور که ابهارت مینویسد: «او آنقدر واقعگرا بود که بپذیرد مقامات ایالات متحده آمریکا هرگز به او اجازه نخواهند داد نخستین مدیرعامل زن تاریخ خودروسازی را از کرسی ریاست بزرگترین خودروساز کشور بلند کند».
سایر افشاگریهای کتاب
پس از آنکه رسوایی دیزلی فولکسواگن در سال 2015 افشا شد، مارشیونه به دنبال دغام با واحد عملیات این گروه خودروساز آلمانی در ایالات متحده بود. طبق نوشتههای کتاب او این ادغام را پروژه وولف میخواند. هرچند این تلاش او نیز به سرانجام نرسید.
مذاکرات اولیه با مقامات فرانسوی در خصوص ادغام بالقوه با گروه PSA صورت گرفته بود و مارشیونه بعدتر به مدیرعامل جدید PSA، یعنی کارلوس تاوارس گفته بود که علاقهمند به یک قرارداد همکاری است. اما پس از آن مارشیونه علاقهاش را به این گروه فرانسوی از دست داد. اینطور که ابهارت نوشته، تاوارس از اظهار نظر بیشتر در این خصوص اجتناب کرده است.