به گزارش «اخبار خودرو»، با اطمینان می‌توان گفت که مشتریان نهایی کمترین اطلاعات فنی را درباره انتخاب روانکار مناسب برای خودرو یا دستگاه‌های صنعتی دارند. راننده‌هایی که تنها مرجع اطلاعات و دانش فنی برای انتخاب انواع روانکارهای مورد نیاز خودرویشان، اتوسرویس کارها یا همان تعویض روغنی‌ها هستند. این اطمینان در حالی شکل گرفته است که بسیاری از اتوسرویس‌کارها هم از اطلاعات فنی کافی برخوردار نیستند و تنها به تجربه‌ای که در طول سال‌ها فعالیت خود در این حرفه کسب کرده‌اند، برای راهنمایی مشتری‌ها استفاده می‌کنند.
«دنیای خودرو» از این پس یک شماره در هفته، به پرسش‌ها و ابهامات مخاطبان خود در حوزه روانکارهای خودرویی اعم از روغن‌های موتوری، روغن گیربکس، روغن هیدرولیک، مایع ترمز و ... پاسخ خواهد داد.
در این شماره به دو سوال پراهمیت که برای بسیاری از مخاطبان ایجاد ابهام کرده است، پاسخ می‌دهیم.
آیا شرکت‌های تولیدکننده روغن‌موتور در ایران، در ساخت محصولات خود به‌جای روغن پایه ویرجین از روغن‌های سوخته یا تصفیه‌شده استفاده می‌کنند؟
برای پاسخ به این سوال ابتدا باید درباره روغن‌های تصفیه یا همان روغن‌های پالایش مجدد، توضیحاتی ارائه کرد. مهم‌ترین نکته درباره روغن‌های سوخته این است که آنها جزو مواد آلوده‌کننده محیط‌زیست به حساب می‌آیند و بازگشت آنها به چرخه مصرف می‌تواند کمک بزرگی به محیط‌زیست کند. به همین دلیل در کشورهای اروپایی و آمریکای شمالی، روغن‌های سوخته با استفاده از تکنولوژی پالایش مجدد، در صنایع تولید روانکار مورد استفاده قرار می‌گیرند. این درحالی است که در ایران از داشتن چنین تکنولوژی محروم هستیم و امکان پالایش مجدد اصولی این روغن‌ها در ایران وجود ندارد.
فارغ از تمام این توضیحات، شرکت‌های پالایشگاهی در ایران خود به‌عنوان تولیدکننده روغن پایه مطرح هستند و به همین دلیل استفاده از روغن‌های تصفیه توسط این چهار شرکت صرفه اقتصادی ندارد. ضمن اینکه برای اطمینان از این موضوع می‌توان به آمار خرید لوبکات توسط این شرکت‌ها در گزارش‌های بورسی استناد کرد تا مشخص شود 4شرکت اصلی پالایشگاهی در صنعت روانکارها به هیچ عنوان از روغن‌های سوخته و تصفیه دوم در محصولات خود استفاده نمی‌کنند. البته نمی‌توان تمام روغن‌های موتوری تولید داخل را از به‌کارگیری روغن‌های تصفیه و سوخته مبری کرد چراکه این توضیحات تنها شامل حال روغن‌سازی‌های دارای پالایشگاه روغن پایه است و این احتمال وجود دارد که برخی شرکت‌های زیرزمینی با برندهای خارجی‌نما در تولید محصولات خود برای کاهش هزینه‌ها به استفاده از روغن‌های سوخته یا تصفیه‌شده از طریق اسیدشویی که مضرات بسیاری برای موتور خودرو دارند، روی آورند.
نکته دیگری که باید به آن توجه ویژه داشت بالابودن هزینه‌های تصفیه اصولی روغن‌های سوخته است که به هیچ وجه با قیمت تمام‌شده روغن پایه دست‌اول تولیدشده در این شرکت‌ها، قابل رقابت نیست. به همین دلیل باید سناریوی استفاده از روغن‌های تصفیه در محصولات شرکت‌های اصلی تولیدکننده روانکار در ایران را از سر بیرون کرد. البته نباید از نقش پررنگ سازمان‌های نظارتی بر نحوه عملکرد شرکت‌های بزرگ روغن‌سازی نیز غافل شد چراکه سازمان ملی استاندارد به‌صورت مداوم از محصولات این شرکت‌ها نمونه‌گیری انجام می‌دهد و فارغ از نقش خود نظارتی شرکت‌های بزرگ در حفظ کیفیت محصولاتشان، اجازه هر گونه استفاده از مواد اولیه نامرغوب را در خطوط تولید از آنها سلب می‌کند.
آیاصحت دارد که باید روغن موتور خودرو را بعد از هر 5هزارکیلومتر پیمایش تعویض کرد؟
چنین نسخه‌ای برای تمام خودروها کاربرد ندارد. باید توجه داشت که در خودروهای قدیمی به‌دلیل نوع طراحی موتور، کیفیت پایین سوخت باعث تشکیل رسوب در روغن می‌شد و به همین دلیل لازم بود تا روغن موتور در کارکرد پایین‌تری تعویض شود. اما در خودروهای امروزی با بالارفتن کیفیت موتورها و طراحی محصولات مدرن، میزان کارکرد روغن‌های موتوری نیز حتی تا 20هزارکیلومتر کارکرد افزایش یافته است.
بااین وجود و بر اساس آزمایش‌های میدانی که روی روغن‌های موتور انجام‌شده است، روغن‌هایی با سطح کیفی SL و بالاتر در شرایط عادی، کارکردی در حدود 10تا 12هزار کیلومتر داشته‌اند. البته توصیه می‌شود سطح روانکار به‌صورت دوره‌ای و مرتب بازدید شود تا موتور خودرو با کاهش سطح روغن مواجه نشود.
نکته حائز اهمیت اما استفاده از روغن‌های تولیدشده در شرکت‌های معتبر و پالایشگاهی است چراکه در شرکت‌های غیرپالایشگاهی امکان تقلب وجود دارد.
