کد خبر: 227632
تاریخ انتشار: ۳۰ بهمن ۱۳۹۸ - ۰۰:۳۳
صنعت خودرو

در تحریم فعلی، بسیاری از شرکت‌ های چینی نیز مانند فرانسوی ها ایران را ترک کردند که باید آن را به فال نیک گرفت؛ چراکه اگر می‌ماندند، خودروسازان بزرگ ما به مونتاژ خودروهای چینی به‌جای فرانسوی بسنده می‌کردند

به گزارش «اخبار خودرو»، محمدعلی دیانتی‌زاده در سرمقاله امروز (چهارشنبه – ۳۰ بهمن ماه ۱۳۹۸ ) روزنامه دنیای خودرو، به موضوع« نقشه راه صنعت خودرو » پرداخت.

سرپرست شورای سردبیری روزنامه دنیای خودرو در این باره نوشت:

روز گذشته مدیرعامل ایران‌ خودرو از تدوین نقشه راه توسعه محصول و قوای محرکه این گروه خودروسازی خبر داد که شامل طراحی پلت‌ فرم ملی و تولید خودروهای سواری در سگمنت B و C،‌ هاچ‌بک، ‌کراس‌اوور و خودرو برقی می‌شود.

در این نقشه راه، تولید و توسعه انواع موتورهای کم‌ مصرف و گیربکس‌ های دستی و اتوماتیک شش‌ دنده نیز لحاظ شده است. تدوین نقشه راه برای ایران‌ خودرو اگر با ضمانت اجرایی همراه باشد و با تغییرات مدیریتی دستخوش توقف و تاخیر و تغییر مسیر نشود، خبر بسیار خوبی برای کل صنایع خودرو و قطعه ایران است. 

آن هم پس از بیش از نیم قرن که نقشه راه صنعت خودرو ما مونتاژ و مهندسی معکوس برای خودروساز شدن بوده است. اما این نقشه راه با تصدی‎گری دولت، جز وابستگی ۶۰ درصدی زنجیره تامین ما به قطعات وارداتی، بازتولید زیان و محصولاتی غیررقابتی، خروجی دیگری نداشته است. این در حالی است که نقشه راه کره‎ای ‎ها، چینی‎ ها و ژاپنی‎ ها برای خودروساز شدن، مسیر دیگری را نشان داده است. 

مسیری که گام نخست آن میدان‌دادن به بخش خصوصی و گام دوم آن زمینه‎سازی برای تعامل با خودروسازان بزرگ خارجی بوده است.

این تعاملات، گاه با فروش بخشی از سهام شرکت‌ های آسیایی به خودروسازان غربی همراه بوده، اما صرفا به انتقال تکنولوژی نینجامیده است، بلکه چشم ‎بادامی ‎های آسیا در کنار انتقال دانش فنی، مدیریت منابع مالی و انسانی، شناخت فرصت‌ ها و استفاده به‌ موقع و حداکثری از آن‌ها، استفاده بهینه از ظرفیت‌ ها و توسعه آن‌ ها، بهره‌ وری و در یک کلام راه و رسم خودروساز شدن در کوتاه‌ مدت را از خودروسازان برتر دنیا آموخته‌اند.

در ادامه این راه نیز به لحاظ بومی‌ سازی فناوری ‎ها و منابع و کسب سهم از زنجیره تامین آن‌قدر قوی شده‌اند که بخش عمده یا تمام سهام واگذارشده را دوباره خریداری کرده و بازگردانده‌اند. 

در ایران اما حتی پیش از تحریم‎های قبلی  و در دوران اوج برجام نیز به‎رغم برخی پیشنهادهای خارجی، همواره به دلایل مختلف از فروش سهام به خودروسازان خارجی واهمه داشته‎ایم و حالا هم که عملا چنین امکانی وجود ندارد.

اما این به معنی بسته‌شدن همه درها به روی صنعت خودرو ایران نیست. گرچه مسیر پیش رو دشوار است، اما در این مسیر باید علاوه بر کپی‌کاری یا مهندسی معکوس، از توان طراحی و فنی‌ مهندسی قطعه‌ سازان داخلی، شرکت ‎های دانش‎بنیان و دانشگاه‎ ها و نیز استخدام طراحان و مهندسان خارجی در کنار به‎کارگیری نخبگان داخلی بهره گرفت.

در تحریم فعلی، بسیاری از شرکت‌ های چینی نیز مانند فرانسوی ها ایران را ترک کردند که باید آن را به فال نیک گرفت؛ چراکه اگر می‌ماندند، خودروسازان بزرگ ما به مونتاژ خودروهای چینی به‌جای فرانسوی بسنده می‌کردند. اما حالا تا حدودی در پی آن هستند تا راهی را بپیمایند که چینی‌ها طی دو دهه پیمودند، اما ما طی شش دهه از پیمودن آن بازمانده‎ایم.

ارسال نظر

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
4 + 3 =