به گزارش «اخبار خودرو​»،شاید برای مصرف‌کننده‌ای که می‌خواهد هرسال یک یا دوحلقه تایر برای خودرو خود خریداری کند، نحوه ارتباط بین مدیران بازاریابی و فروش شرکت‌های تایرساز با دو گروه از فعالان این صنف یعنی خرده‌فروشان و عمده‌فروشان چندان جای سوال و تامل نداشته باشد. 
اما وقتی از بالا به پایین به بازار پرفرازونشیب تایر در ایران بنگرید، با روابطی هزارلایه در بازار مواجه خواهید شد که با خطی بزرگ روی تابلوی آن نوشته شده است: «برخی مدیران فروش و بازاریابی شرکت‌های تولیدکننده تایر در ایران تمایلی به اعطای نمایندگی به خرده‌فروشان و کسانی که محصول را به‌صورت مستقیم روی خودرو مشتری نصب می‌کنند، ندارند و اولویت همیشه با عمده‌فروشانی است که حتی تا پیش از این ماهانه تا 48سبد تایر از شرکت‌های بزرگ دریافت می‌کردند و البته ردی از این تعداد تایر در فروش مستقیم و با نرخ مصوب به مردم دیده نمی‌شود.» به گزارش روزنامه «دنیای‌خودرو»، بازار تایر به‌ویژه ساخت ایران آن طی یکی، دو سال گذشته برای مردم فاجعه‌بار و برای عده‌ای در سیستم‌های فروش این محصول نان‌آور بوده است. 
لاستیک‌هایی که دولت قیمت 346هزار تومان را برای آن‌ها تعیین کرده است، حالا به دوبرابر قیمت فروخته می‌شوند، تولیدکنندگان نیز تقصیر را به گردن عمده‌فروشانی می اندازند که خود با چنگ و دندان سهمیه‌هایی سنگین به آن‌ها داده‌اند. 
اگرچه در یک سال گذشته شرکت‌های تولیدکننده بارها بر این موضوع تاکید کرده‌اند که فروش آن‌ها بر اساس نرخ «ستون یک» تعیین‌شده توسط سازمان حمایت مصرف‌کنندگان و تولیدکنندگان است و سودی از این اختلاف قیمت به جیب شرکت‌ها یا برخی مدیران نمی‌رود، ‌اما هیچ‌گاه به این سوال پاسخ نداده‌اند چرا تمایلی به عرضه مستقیم کالا در بازار ندارند، آن‌هم با حجمی انبوه برای شکستن قیمت‌ها یا کم‌کردن از سهمیه‌های 40 تا 50سبدی و دادن نمایندگی به خرده‌فروشان و آپاراتی‌هایی که کالا را مستقیم به دست مصرف‌کننده می‌رسانند. به‌راستی مهره برنده این بازی در دست کیست که اجازه نمی‌دهد راننده تاکسی، ‌اسنپ و مصرف‌کنندگان تایرهای ایرانی که اغلب از قشر ضعیف و متوسط جامعه هستند، به حق قانونی خود برسند؟ به‌نظر می‌رسد در شرایط کنونی جا دارد نهادهای نظارتی این سوال را از مدیران عامل،‌ فروش و بازاریابی شرکت‌های بزرگ تایرسازی بپرسند که چرا حجم بالایی از کالای تولیدشده را به‌جای این‌که در اختیار خرده‌فروشان و آپاراتی‌ها بگذارند، به نمایندگانی می‌فروشند که 90درصد آن‌ها حتی مغازه‌ای برای عرضه مستقیم کالا ندارند و در دفاتر و شرکت‌های خود مشغول جابه‌جایی و خریدوفروش تایر به‌ تعداد بالا هستند؟ 
سوالی که با یک بررسی ساده می‌توان به پاسخ آن دست یافت تا مشخص شود چه تعداد از نمایندگان بزرگ شرکت‌های تایرساز درحال‌حاضر خدمات این محصول را نیز به مشتری ارائه می‌دهند؟ 
سخن دیگر با مدیران عامل و سیاست‌گذارانی است که گویا همین روزهای گذرا را می‌بینند که به‌دلیل شرایط خاص بازار می‌توانند کالای خود را به‌راحتی به مردم بفروشند. غافل از این‌که اگر ورق برگردد، همین نماینده‌های بزرگ با تعداد سبدهای دریافتی بالا فروش تایرهایی را که خود اقدام به وارداتشان می‌کنند، در اولویت کاری قرار خواهند داد و آن زمان کالای ایرانی بیش‌از پیش در سطح بازار ضعیف خواهد شد. روزهایی که دیر یا زود فراخواهند رسید و تنها یاریگر شرکت‌های تولیدکننده خرده‌فروشانی هستند که به حداقل سود خود ناشی‌از دستمزد نصب تایر روی خودرو قانع هستند و اجازه ضعیف شدن تایر در بازار را نخواهند داد.