به گزارش «اخبار خودرو»، چند سالی است ترازنامه و صورت‌های مالی خودروسازان درپایان هر سال مالی در بخش سود و زیان کسبشده قرمزرنگ است و خودروسازان زیان را با صاحبان سهام خود تقسیم می‌کنند. قرمز و منفی بودن صورت‌های مالی خودروسازان حکایت از وضعیت نامناسب تولید در این شرکت‌ها دارد. هرچند درآمدهای عملیاتی خودروسازان بالاست و این شرکت‌ها هرسال روند مثبت درآمدزایی را حفظ می‌کنند، به‌دلیل هزینه‌های مالی و اداری بالایی که هرسال بر میزان آن افزوده می‌شود، نمی‌توانند سوددهی داشته باشند.
همین مساله عاملی شده تا خودروسازان نتوانند بخش تحقیقوتوسعه خود را که استراتژیک‌ترین بخش در هر واحد تولیدی است، آنطور که باید فعال کنند. به‌عقیده کارشناسان، آن‌ها برای رسیدن به سود پایدار و افزایش میزان این سود باید تحول بزرگی در فعالیت‌های خود به‌وجود آورند؛ از اصلاح ساختار مالی و بحث تولید محصولات جدید و باکیفیت و از رده خارج کردن محصولات قدیمی گرفته تا کاهش هزینه‌های سربار و رسیدن به شکلی استاندارد در تولید. اینها همگی از مواردی است که به‌منظور رسیدن به سوددهی در صنعت خودرو باید مورد توجه قرار گیرد.
اصلاح ساختار مالی
به جرات می‌توان گفت خودروسازان به‌منظور رسیدن به سود و البته سود پایدار باید ساختار مالی و اقتصادی خود را تغییر دهند. تا زمانی که خودروسازان با ساختار این چندساله به فعالیت ادامه دهند، رسیدن به سود امری غیرقابل دسترس است.
وجود تعداد زیادی از شرکت‌های زیرمجموعه خودروسازان که عمدتا زیان‌ده و هزینه‌بر هستند باعث شده تا درآمدهای عملیاتی این شرکت‌ها که معمولا رقم بسیار خوبی است، زیر سایه هزینه‌های سنگین گم شود.
بررسی صورت‌های مالی تلفیقی خودروسازان نشان از وضعیت نامناسب در میزان درآمد و هزینه‌ها دارد. زیان شرکت‌های زیرمجموعه، صورت‌های مالی خودروسازان را قرمز نگه داشته است.
البته طی این سال‌ها وضعیت شرکت اصلی نیز تعریفی نداشته است. به‌همین منظور خودروسازان باید هرچه سریع‌تر خود را از بار سنگین بسیاری از این شرکت‌ها رها کنند، یا حداقل بخش بزرگی از سهام این شرکت‌ها را برای اعمال تغییرات و رسیدن به‌سود به‌بخش خصوصی واگذار کنند.
کاهش هزینه‌های مالی و سربار
خودروسازان هرساله بخش بزرگی از سود عملیاتی خود را بابت تامین مالی و پرداخت بدهی به‌بانک‌ها پرداخت می‌کنند. روند تکراری تولید، فروش به‌مشتری و کسب نقدینگی برای پاسخگویی به بدهیهای معوق بانکی، تبدیل به پروسه‌ای کسالت‌آور درصنعت خودرو شده است.
خودروسازان به‌دلیل افزایش حجم بدهی‌هایی که به بانک‌ها دارند، هرساله باید بخش بزرگی از سود خود را که به‌دلیل دیرکرد تبدیل به سود مرکب شده است، به بانک‌ها پرداخت کنند. یکی دیگر از مواردی که خودروسازان باید به آن توجه کافی داشته باشند، همین بحث کاهش هزینه‌های مالی است.
صورت‌های مالی خودروسازان نشان می‌دهد این ارقام سالبهسال بزرگ‌تر می‌شوند و خودروسازان نمی‌توانند این هزینه مالی را کاهش دهند. به‌همین منظور خودروسازان باید به‌فکر تامین نقدینگی از روش‌های دیگری باشند. حداقل تا زمانی که خودروسازان نتوانسته‌اند هزینه مالی بابت دریافت تسهیلات از بانک‌ها را کاهش دهند، باید بازار سرمایه و انتشار اوراق بدهی را به‌منظور کسب نقدینگی در دستور کار قرار دهند. هزینه‌های سربار نیز در خودروسازی‌ها بسیار بالاست. بررسی صورت‌های مالی خودروسازان نشان می‌دهد در این بخش نیز خودروسازان نیاز به تحول بزرگی دارند.
وجود هزاران کارگر مازاد هزینه‌های مالی فراوانی به خودروسازان تحمیل می‌کند. ممکن است برای بسیاری این مورد ناخوشایند باشد، اما واقعیت این است که یا باید تولید به اندازه نیروهای مازاد افزایش پیدا کند یا تعدیل و تغییری در این بخش اعمال شود.
عرضه محصولات جدید و پویایی در تولید
بعد از اصلاح ساختار مالی و کسب نقدینگی برای تولید، بحث تولید محصول مطرح می‌شود. یکی از بزرگ‌ترین مشکلات خودروسازان طی این سال‌ها، روند تکراری تولید محصولات قدیمی و سرعت پایین در اعمال تغییرات و عرضه محصولات جدید است.
خودروسازان محصولات قدیمی را تکرار می‌کنند و تغییرات کوچک در حد چراغ‌های جلو و عقب و جلوپنجره را نیز با تاخیر چندساله اعمال می‌کنند. همین باعث شده است هر بار که خودرو چینی جدیدی به بازار عرضه می‌شود، با استقبال شدید مشتریان مواجه شود.
همچنین خودروسازان عرضه محصول جدید را نیز چندین سال عقب می‌اندازند. ضمن اینکه با وجود عرضه محصول جدید، محصول قدیمی را هم همچنان تولید می‌کنند و همین امر سبب می‌شود تا لانچشدن محصول جدید در بازار چند سال به طول بینجامد.
سوددهی محصولات به عواملی همچون به‌هنگام عرضهشدن، ایجاد تغییرات مثبت و مشهود بهصورت هرساله و عدم‌تولید مدل قدیمی‌تر بستگی دارد. ممکن است خودروهایی مانند پراید و پژو405 پس از این، سال‌ها سود مناسبی در اختیار خودروسازان قرار دهند، اما به موازات این سود حاشیه‌های فراوانی را نیز برای آن‌ها ایجاد می‌کنند.
شاید اگر با عرضه محصولات و مدل‌های جدید این خودروها از رده خارج می‌شد، بحث قیمت‌گذاری دستوری نیز تا این حد طی این سال‌ها جدی نمی‌شد. چراکه خودروسازان زیان فراوانی بابت قیمت‌گذاری دستوری طی این سال‌ها متحمل شده‌اند.
واقعی‌سازی قیمت و مشتری‌مداری
عرضه محصول جدید با ظاهری زیبا و پیشرانه‌ای به‌روز، دست خودروسازان را برای قیمت‌گذاری واقعی باز خواهد گذاشت. تجربه نشان داده است اگر خودروساز محصولی زیبا و به‌روز تولید کند که اتفاقا به‌لحاظ قدرت‌موتور نزدیک به مدل‌های خارجی باشد، مشتری و مسئول برای قیمت‌گذاری آن حاشیه ایجاد نمی‌کند و دست خودروساز در این راستا باز خواهد بود.
واقعی‌سازی قیمت خودرو با عرضه محصولات جدید امکان‌پذیر خواهد بود. ضمن اینکه باید بحث مشتری‌مداری و قیمت‌گذاری منصفانه و متناسب با امکانات خودرو نیز مدنظر باشد. درحالحاضر بین قیمت خودرو و امکانات آن تناسبی وجود ندارد. به‌نظر می‌رسد برخی خودروها با توجه به نوع و امکاناتی که دارند (یا ندارند)، بالاتر از قیمت واقعی‌شان قیمت‌گذاری شده‌اند.
