به گزارش «اخبار خودرو»،تا همین چند سال پیش، وسایل نقلیه تجاری به عنوان سنگری امن برای موتورهای دیزلی تلقی می‌شدند و به نظر می‌رسید که کارایی این صنعت تضمین می‌کند که کامیون‌ها و اتوبوس‌هایی که به کار حمل و جابه‌جایی کالا و افراد مشغول هستند، برای مدت طولانی تحت سلطه سوخت‌های فسیلی و تجدیدناپذیر باقی بمانند. امروزه اما با افزایش آگاهی از تغییرات آب و هوا، گسترش فشار نظارتی دولت‌ها و حمایت مالی از وسایل نقلیه بدون آلایندگی (ZEV) در صنعت حمل‌ونقل و تمرکز واضح سازمان‌های غیردولتی بر بخش‌های حمل‌ونقل به غیر از وسایل نقلیه مسافربری، همه چیز تغییر کرده است و عزمی جدی برای کاهش آلایندگی در این بخش وجود دارد. برون سپاری تولید پیشرانه دیزلی به اشخاص ثالث یک دهه پیش سابقه نداشت، اما امروزه به طور فعال در حال بررسی است. از این رو، کامیون‌ها و اتوبوس‌های الکتریکی و سلول‌سوختی از اهمیت بالایی برخوردار هستند
جریمه‌های سنگین برای نقض‌کنندگان قوانین

به طور کلی، عوامل فشار باعث پذیرش هرچه بیشتر مدل‌های الکتریکی و پاک در صنعت خودروهای تجاری می‌شود. از جمله عوامل فشار بر استفاده از تجاری‌های دیزلی و اقداماتی که در این زمینه انجام شده می‌توان به اهداف بسیار سختگیرانه مصرف سوخت و کاهش 30درصدی آلایندگی تا سال 2030 برای وسایل نقلیه سنگین در اروپا اشاره کرد. هدفی که به شدت تولید تجاری‌های الکتریکی و هیبرید را افزایش داده و قرار است به هدف خداحافظی با مدل‌های دیزلی در آینده‌ای نه‌چندان دور دست یابد. بر این اساس چنانچه شرکت‌های دارای ناوگان دیزلی در این مسیر گام برندارند و در وضعیت موجود باقی بمانند، جریمه‌های میلیارد یورویی به دلیل تاخیر در دستیابی به این هدف برای آن‌ها در نظر گرفته خواهد شد. بنابراین عدم رعایت این استانداردهای جدید یک گزینه نیست و تمام شرکت‌ها مجبور به رعایت این اصول هستند. علاوه بر این، مقررات و محدودیت‌های محلی در بسیاری از کشورهای اروپایی، ازجمله محدودیت‌ و ممنوعیت تردد در شهرها برای مدل‌های دیزلی در دستیابی به ناوگان پاک نقش مهمی دارند.
تعیین سهم مشخص برای الکتریکی‌ها از ناوگان

ایالات متحده آمریکا نیز همگام با کشورهای اروپایی گام‌های مهمی برای حذف مدل‌های دیزلی از ناوگان تجاری خود برداشته است. البته این کشور نسبت‌به مقررات گازهای گلخانه‌ای خودروهای تجاری اقدامات سختگیرانه و تهاجمی‌ کمتری داشته است. ایالت کالیفرنیا برنامه‌ مهمی را اجرا کرده است که براساس آن باید درصد مشخصی از ناوگان شرکت‌ها، مربوط به مدل‌های پاک و الکتریکی باشند. همین موضوع باعث حذف دیزلی‌ها و جایگزینی آن‌ها با مدل‌های بدون آلایندگی شده، سایر ایالت‌های آمریکا نیز از این روش پیروی می‌کنند که منجر به فشار قانونی قابل‌توجهی به دارندگان ناوگان آلاینده شده و آن‌ها را به سمت حمل‌ونقل سبز برده است.

تاثیر هزینه‌های مالکیت در سهم‌خواهی خودروهای بدون آلاینده از ناوگان
ازسوی‌دیگر، تاثیر برخورداری از ناوگان سبز بر هزینه‌های مالکیت دارندگان این ناوگان، به عنوان یک مشوق اصلی عمل کرده است. کاهش هزینه‌ها باعث شده تا تلاش شرکت‌ها برای کربن‌زدایی ناوگان افزایش پیدا کند و شاید به نوعی برای رسیدن به این هدف با یکدیگر رقابت کنند.
با این‌حال، تجهیز کامل ناوگان به مدل‌های بدون آلاینده اتفاق نخواهد افتاد مگر آنکه هزینه‌های مالکیت بین پیشرانه‌های جایگزین و پیشرانه‌های دیزلی به وضوح دیده شود. طبق بررسی‌های انجام شده، این امر احتمالا تا سال 2025 برای خودروهای برقی باتری‌دار و درپی کاهش هزینه باتری‌ها و در سال 2030 برای خودروهای سلول سوختی براساس ترکیبی از کاهش هزینه برای سلول سوختی و سوخت هیدروژنی اتفاق می‌افتد. تفاوت هزینه‌های نگهداری تغییرات قابل توجهی را در ترکیب پیشرانه‌ها طی 5 تا 10سال آینده خواهد داشت. در ایالات متحده، نفوذ مدل‌های الکتریکی باتری‌دار بین 19 و 45درصد در کامیون‌های متوسط در سال‌های 2025 و 2030 خواهد بود. برای کامیون‌های سنگین، این مدل به ترتیب ضریب نفوذ 4درصد و 15درصد را پیش‌بینی می‌کند. اروپا با تمرکز نظارتی قوی خود بر بخش غالب کامیون‌های سنگین، احتمالا به 12درصد نفوذ در سال 2025 و 25 درصد در سال 2030 در بخش الکتریکی خواهد رسید.
پیش‌بینی می‌شود نفوذ ترکیبی کامیون‌های متوسط و سنگین در چین نیز به‌ترتیب 6 و 14درصد باشد.‌ کامیون‌های پیل سوختی متوسط و سنگین نیز در همه مناطق جهان به‌ترتیب به ضریب نفوذ 2 و 4 درصد خواهند رسید.