به گزارش «اخبار خودرو»،  ایرشمن داوید توهیگ که پیش‌تر برای ائتلاف رنو-نیسان کار می‌کرد و موفق شد در سال جاری جایزه ماندی برای مهندسی را از نشریه اتوکار برای کار خود روی آلپین A110 دریافت کند، به عنوان مدیرعامل این استارت‌آپ چینی انتخاب شده است. در حاشیه رویداد پبل بیچ کانکرز خبرنگار نشریه اتوکار موفق شد با آقای توهیگ در خصوص برنامه‌های جاه‌طلبانه بایتون گفت‌وگویی داشته باشد. 

 به لحاظ عرضه، محصولات بایتون در چه جایگاهی قرار دارد؟
در حال نزدیک شدن به این نقطه هستیم. طبق برنامه‌ریزی‌های قبلی رونمایی از نخستین محصول برای چین در سال 2019 صورت خواهد گرفت. چند ماه پس از آن به آمریکای شمالی خواهیم رفت و در اواخر سال 2020 به اروپا می‌رسیم. کارخانه ما در نانجینگ چین با چنان سرعتی در حال پیشروی است که من در 26سال گذشته شبیه‌ آن را در خودروسازی ندیده‌ام. در اوایل سال آینده میلادی نخستین نمونه آزمایشی‌مان را خواهیم ساخت. 

 آیا تمام محصولات بایتون بر پلت‌فرمی واحد سوار خواهند بود؟
بله. این پلت‌فرم سازه‌ای ساندویچی مثل آن چیزی نیست که مثلا در شورولت بولت وجود دارد. ما تا حد زیادی به فناوری‌های ازپیش ساخته شده متکی هستیم، برای همین است که بایتون به سراغ استخدام افرادی مثل من رفته است؛ یعنی کهنه‌سربازانی که سابقه کار در شرکت‌های تولیدی را داشته‌اند. ما بر فناوری‌هایی متکی هستیم که شما می‌توانید با حداقل سرمایه‌گذاری به آن دسترسی پیدا کنید. از سوی دیگر کارخانه ما در نانجینگ هم آمادگی این را دارد تا خودروهایی با فواصل متفاوت دو محور جلو و عقب را از یک خط تولید واحد خارج کند. 

 چرا همچنان به طراحی موسوم به «سه-جعبه‌ای» وفادار هستید، با این‌که قرار نیست موتور محصولاتتان باشد؟
اعتقاد من این است که ما در ساخت کی-بایت به یک طرح جدید دست پیدا کرده‌ایم. گرچه طراحی این خودرو به قول شما «سه-جعبه‌ای» به‌نظر می‌رسد، اما واقعا این‌طور نیست و ما در قسمت جلوی راننده و سرنشین جلو یک فضای باز داریم و به همین خاطر توانستیم به ایده صندلی‌هایی برسیم که هنگام حرکت خودکار ماشین تا 12درجه امکان چرخیدن دارند. می‌توان گفت چیدمان هوشمندانه‌ای را در نظر گرفته‌ایم. 
 شما متعهد هستید که از زمان رونمایی و عرضه نخستین محصولات خود، شکلی از فناوری خودران‌ را ارائه دهید، اما فکر می‌کنید چه زمانی می‌توانید خودرو صددرصد خودران عرضه کنید؟ 
ما به فناوری خودران‌ خوشبین هستیم یا لااقل در برابر آن جبهه نمی‌گیریم. این درست است که برخی ادعاهای بیش‌از حد خوشبینانه در خصوص این فناوری مطرح شده، اما معتقدیم عرضه آن‌ها خیلی سریع اتفاق خواهد افتاد. به طور کلی نکته‌ای که درمورد سطح چهارم خودران‌ها مطرح می‌شود این است که این فناوری امکان استفاده در تمام شرایط را ندارد، اما مساله این است که در بسیاری از نقاط شرایط خارق‌العاده‌ای مثل شرایط آب و هوایی خاصی وجود ندارد. به نظر من خیلی زود ما شاهد خودران‌ها خواهیم بود. 

 سوال بزرگ این است: بایتون چگونه خواهد توانست در جایی که سایر تولیدکنندگان خودروهای الکتریکی شکست خورده‌اند، به موفقیت و درآمدزایی برسد؟
اول از همه این‌که ما از صرفه‌‌جویی به‌خاطر تولید انبوه بهره می‌بریم. تولید خودروهای الکتریکی صنعتی با حاشیه سود پایین است و درنتیجه شما باید حجم تولید بالایی داشته باشید. کارخانه نانجینگ یک کارگاه کوچک نیست، در این کارخانه سالانه ‌هزارخودرو تولید می‌شود و از آن‌جا که ما استراتژی درستی در استفاده از پلت‌فرم واحد و هزینه‌های مهندسی را به کار گرفته‌ایم، قادر خواهیم بود محصولات‌مان را با قیمت 46هزاردلار به بازر عرضه کنیم. نکته دوم این حقیقت است که این خودروها در چین تولید می‌شوند که این مساله می‌تواند به پایین ماندن هزینه‌های پایه ما بسیار کمک کند. سوم این‌که نوعی از فناوری که در کنار اتصال‌پذیری خودرو از آن بهره خواهیم گرفت، راه‌هایی برای کسب درآمد ایجاد می‌کنند که امروز حتی به آن‌ها فکر نمی‌‌کنیم. تا سال 2006 ما فکر می‌کردیم تلفن‌ها فقط برای تماس گرفتن هستند، اما حالا این محصولات راه‌های کسب درآمد‌ جانبی را درست کرده‌اند که آن زمان حتی به آن‌ها فکر نمی‌کردیم.