این روزها بیشتر مطالبی که درباره سومین دوره برگزاری نمایشگاه خودرو تهران منتشر می‎شوند، این نمایشگاه را بسیار کم‎فروغ و بی‎رمق ارزیابی می‎کنند و برای این مدعا دلایل مشابهی می‎آورند، ازجمله آن‎که این دوره از نمایشگاه، شباهتی به دو دوره درخشان و پرشکوه گذشته آن ندارد.

  به گزارش «اخبار خودرو»، این روزها بیشتر مطالبی که درباره سومین دوره برگزاری نمایشگاه خودرو تهران منتشر می‎شوند، این نمایشگاه را بسیار کم‎فروغ و بی‎رمق ارزیابی می‎کنند و برای این مدعا دلایل مشابهی می‎آورند، ازجمله آن‎که این دوره از نمایشگاه، شباهتی به دو دوره درخشان و پرشکوه گذشته آن ندارد و شور و اشتیاقی نیز در میان علاقه‌مندان و فعالان صنعت خودرو برانگیخته است یا این‎که امسال شاهد رونمایی‎های چندانی از محصولات تازه‌وارد نخواهیم بود و نمایشگاه سوم محدود به برخی خودروسازان داخلی و محصولات کم‎تنوع و تکراری آن‎هاست.

برخی از این مطالب نیز با دریغ و حسرت و افسوس برای مدل‎هایی همراه است که در صورت باقی‎ماندن آمریکا در برجام شاهد رونمایی از آن‎ها در نمایشگاه امسال بودیم؛ از خودروهای کره‎ای، ژاپنی و آلمانی گرفته تا خودروهای فرانسوی و حتی چینی وارداتی یا مونتاژ داخل. دلخوری‎هایی هم از حذف بخش خودروهای کلاسیک در این دوره از نمایشگاه ابراز شده است.

بی‎تردید هرکدام از این‌ استدلال‌ها در جای‌ خود معتبرند‌ اما به‌ اصل‌ موضوع‌ توجه کمتری دارند. هرچند در تمام این مطالب به بازگشت تحریم‎ها، لغو قراردادهای خودروسازان ایرانی با خودروسازان خارجی، بروز مشکلات داخلی و خارجی در مسیر واردات قطعات و مواداولیه، بالارفتن هزینه‎های تولید و نیز ممنوعیت واردات خودرو اشاره شده است اما آن‎چه در این میان مغفول مانده، شرایطی است که این نمایشگاه از صنعت و بازار خودرو ایران تصویر می‎کند؛ آن‎چه در این نمایشگاه به نمایش درمی‎آید، تصویری واقعی و بی‎بزک از صنعت خودرو ایران است.

بازدید از نمایشگاه خودرو امسال به‎مثابه روبه‎رو شدن با واقعیتی تلخ است. تحریم‎هایی که با هدف فلج‎کردن صنعت خودرو ایران از سوی آمریکا بر این صنعت اعمال می‎شود، بار دیگر درهای تعامل مستقیم با خودروسازان مطرح جهانی را روی این صنعت بسته و علی‌القاعده پشت درهای بسته چند راهکار بیش‌تر پیش روی خودروسازان نیست که دشوارترین آن‌ها ارتقای توان داخلی و بومی‌سازی فناوری‌ها از طریق تحقیق و توسعه، استفاده بهینه از داشته‌ها و تجربیات موجود، تعامل با نخبگان دانشگاهی و مهندسی معکوس است. ساده‌ترین آن‎ها نیز تعقیب فناوری خودرو با دنباله‌روی از چینی‌ها برای تنوع‌بخشی و توسعه است که باتوجه‌به پیشرفت چشمگیر صنعت خودرو چین دیگر نمی‎توان گفت مصداق کپی‌کاری از کپی‌کاران است و ما را بیش‌تر عقب خواهد انداخت. اما باید هوشیار بود که در همکاری با چینی‎ها از الگوی قدیمی همکاری با فرانسوی‎ها آن هم با تصدی‎گری دولت پیروی نکنیم که حاصلی جز مونتاژکار باقی‎ماندن و وابستگی 60درصدی زنجیره تامین ما به قطعات وارداتی، بازتولید زیان و محصولاتی غیررقابتی خروجی دیگری نداشته است. بلکه این بار باید از الگوهای اخیر همچون تشکیل جوینت‌ونچرها و تاسیس شرکت‌های سهامی استفاده کنیم که اگر به موانعی همچون خروج آمریکا از برجام و البته فرصت‎سوزی‎های داخلی در تسریع اجرای قراردادهایی مانند «رنو- ایدرو» برنمی‎خوردند، می‎توانستند تحولات بزرگی را در صنعت خودرو ایران رقم بزنند. بنابراین باید چینی‎ها را که در اندیشه حضور مستدام و روزافزون در بازار خودرو ایران هستند، مجاب کرد تا در انتقال سرمایه، تکنولوژی و تجارب مدیریتی به ایران نیز اهتمام داشته باشند. نمایشگاه امسال به‎جای بخش جانبی «ایران‎کلاسیکا»، بخش جانبی «قطعات وارداتی داخلی‎سازی‎نشده» دارد که از اهمیتی حیاتی برای صنعت خودرو ایران برخوردار است، قطعاتی که این روزها تبدیل به «آینه دق» صنعت خودرو شده‎اند و باید برای آن‎ها و کل صنعت خودرو ایران فکری کرد. پس با این رویکرد به استقبال از سومین دوره نمایشگاه خودرو تهران می‎رویم.

ارسال نظر

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
5 + 13 =