به گزارش «اخبار خودرو»، سال میلادی گذشته بازار خودرو ایالات‌متحده موفق شد به‌رغم پیش‌بینی‌هایی که شده بود، با فروش 17.3میلیون دستگاه خودرو به رقم قابل قبولی دست پیدا کند. اما کارشناسان برای سال جاری نگرانی‌های زیادی دارند. نشانه‌های متعددی از کوچک‌تر‌شدن این بازار خبر می‌دهد و برخی از خودروسازان خود را برای کاهش فروش خصوصا مدل‌های سدان آماده میکنند. اما به باور بسیاری، اتفاقات نگران‌کننده‌تر بیشتر را در بازار خودرو چین باید جست.
افزایش چشمگیر تولید
اخیرا نشریه وال‌استریت ژورنال گزارش کرده است که چین در حال حاضر به لطف افزایش ظرفیت اخیر صورت‌گرفته توسط کمپانی‌هایی مانند فورد، پژو، هیوندای‌موتور و دیگر خودروسازان ظرفیت تولید سالانه تقریبا 43میلیون دستگاه خودرو را دارد.
بسیاری از خودروسازان شتابان ظرفیت خود را به‌دلیل رشد بالای بازار چین افزایش داده‌اند. اما امروزه این ظرفیت بالای تولید یک مشکل به‌شمار می‌رود زیرا در سال 2018 کارخانه‌های خودروسازی در چین تنها 29میلیون دستگاه خودرو تولید کرده‌اند. این در حالی است که تقاضا در بازار چین نیز با افتی چشمگیر همراه بوده است.
این ظرفیت بلا‌استفاده مشکل بسیار بزرگی به شمار می‌رود، زیرا کارخانه‌های مونتاژ خودرو هزینه‌های ثابت بسیار بالایی دارند؛ به‌عنوان مثال کارخانه فورد در هاربین که مشترکا با شریک چینی این شرکت چانگان اداره می‌شود، یک‌میلیارد دلار هزینه سالانه داشته است.
همه این کارخانه‌ها برای جبران هزینه‌های ثابت خود مجبور به تولید خودروهای بسیار زیادی هستند. برای آن‌که یک کارخانه مونتاژ خودرو از نظر اقتصادی به‌صرفه باشد باید سالانه حدود 200 تا 250هزار دستگاه خودرو تولید کند.
مشوق‌های دولتی و ظرفیت مازاد
در چین اکثر راه‌اندازی کارخانه‌های جدید به مشوق‌های مالی دولتی و استانی وابسته است و دولت‌های محلی برای بالا‌بردن میزان اشتغال ناحیه خود یارانه‌های وسوسه‌کننده‌ای را به خودروسازان پیشنهاد میکنند.
در نتیجه فشار زیادی برای فعال نگاه‌داشتن این کارخانه‌ها و بیکار نشدن کارکنان آن‌ها روی خودروسازان وجود دارد و فرقی نمی‌کند که بتوانند تعداد خودرو لازم را به فروش برسانند یا نه.
تمام این محصولات تولیدی باید بازاری برای فروش پیدا کنند و این می‌تواند بدان معنا باشد که قیمت خودروها در بازار داخلی چین تا حد زیادی کاهش پیدا کند و شرکت‌ها سود کمتری را برای فروش در نظر بگیرند.
برای کمپانی‌هایی همچون جنرال‌موتورز که درآمد بسیار قابل‌ملاحظه‌ای را از بازار چین کسب میکنند، نمی‌‌تواند خبر خوبی باشد. این موضوع همچنین می‌تواند به معنی تمایل به صادرات ظرفیت مازاد باشد.
رقابت بر سر قیمت و صادرات
ما پیش‌تر این الگو را در سایر صنایع مشاهده کرده‌ایم. در حال حاضر در کشوری مانند شیلی که در آمریکای جنوبی واقع است نیز می‌توان محصولاتی را از جیلی، گریت‌وال و سایر خودروسازان چینی مشاهده کرد. سال گذشته خودروهای چینی 16درصد از سهم بازار خودرو شیلی را به خود اختصاص دادند. این ظرفیت تولید بیش از حد، با رقابت‌های سخت کمپانی‌ها بر سر قیمت که با هدف تامین هزینه‌های جاری صورت می‌گیرد همزمان شده است.
قبلا این موضوع در صنعت فولاد چین اتفاق افتاد که به گسترش صادرات به ایالات‌متحده و سایر نقاط جهان منجر شد. هنگامی هم که ایالات‌متحده سعی کرد با افزایش تعرفه‌ها جلو واردات را بگیرد، مازاد تولید فولاد چینی به اروپا سرریز شد. اوضاع برای اتومبیل‌ها فرق می‌کند و تا حدی دشوارتر است، زیرا برای فرستادن و صادر کردن خودروها ابتدا خودروسازان چینی باید بتوانند از پس استانداردهای بازار هدف برآیند و همچنین دارای شبکه توزیع مناسبی برای فروش باشند.
مشکل اصلی اینجاست که مشوق‌های اندکی برای حذف ظرفیت مازاد از بازار وجود دارد. بعید به نظر می‌رسد که خودروسازها حاضر شوند یک کارخانه نسبتا تازه‌تاسیس خود را در چین تعطیل کنند و خطر خشم و بی‌مهری مسئولان دولتی را به جان بخرند.
در هر صورت به نظر می‌رسد این ماجرا پایان خوشی داشته باشد یا دست‌کم در آینده‌ای کوتاه‌مدت می‌توان از بروز نابهنجاری در بزرگ‌ترین بازار خودرویی جهان مطمئن بود.
