مهناز رمضانی - گسترش حملونقل عمومی یکی از راه‌های نجات هوای کلانشهرها از آلودگی است. تحقق این امر در گرو تامین اعتباراتی است که بخشی از آن بر عهده دولت قرار دارد، اما بدهی میلیاردی دولت به این بخش آن را به امیدی نافرجام تبدیل کرده است.
معضل آلودگی هوا مشکل دیروز و امروز کلانشهرهای کشور نیست؛ سال‌هاست بیشتر شهر‌نشین‌‌ها با این مشکل دستوپنجه نرم می‌کنند و نسخه‌هایی که طی سالیان گذشته برای حل این چالش جدی پیچیده‌اند، نتوانسته سایه آلودگی هوا را از سر این شهرها و شهروندانشان کم کند، اما در میان ده‌ها راهکار برای کاهش آلودگی هوا - از ایجاد طرح‌های ترافیک و زوج و فرد گرفته تا بارورسازی ابرها و تغییر کیفیت سوخت - تنها یک گزینه وجود دارد که همه صاحبنظران و مسئولان امر بر آن اتفاق نظر دارند و آن «گسترش و ارتقای حملونقل عمومی» است.
حملونقل عمومی در شهرهای بزرگ از جمله مترو و اتوبوس تندرو که در بسیاری از شهرهای دنیا شامل موارد دیگری مانند تراموا و مونوریل نیز می‌شود، طی یک دهه گذشته رشد قابل‌توجهی داشته اما هنوز به نقطه مطلوب دست نیافته است.
مطلوبیت حملونقل عمومی باید بهگونهای باشد که مردم در بررسی نفع خود به این نتیجه برسند که استفاده از حملونقل عمومی به‌صرفه‌تر از استفاده از خودروهای شخصی است و حداکثر بعد از 350متر پیاده‌روی بتوانند به یکی از وسایل حملونقل عمومی برسند.
بدون شک برای دستیابی به چنین سطح و استانداردی در حوزه حملونقل عمومی علاوه‌بر عزم و اراده مسئولان مربوطه به یک نیروی محرک به نام بودجه و تخصیص اعتبارات مناسب هم نیاز است.
تا زمانی که بودجه لازم برای گسترش و بهبود وضعیت مترو و اتوبوس تخصیص نیابد، هزاران نقشه راه هم به سرانجام نخواهد رسید. درحالحاضر نیاز به نوسازی و توسعه ناوگان حملونقل عمومی بهویژه با اولویتدهی اتوبوسهای هیبرید و برقی بیش‌از پیش احساس می‌شود.
هرچند در شرایط حاضر و باتوجه‌به سایه سنگین تحریمها، نوسازی و توسعه اتوبوسها با همان اتوبوسهای دارای استاندارد سوخت بالاتر و مجهز به فیلتر نیز قابل اتکا خواهد بود.
