بسیاری از خودروسازان کوچک اروپایی برای نیرو بخشیدن به‌محصولات خود سراغ موتورهای آمریکایی رفته‌اند و از این طریق خودروهای فوق‌العاده‌ای خلق شده است. در طول تاریخ خودروسازی، زمانی که یک شرکت کوچک اروپایی برای محصول خود به‌دنبال پیشرانه بود، عمدتا سراغ آمریکایی‌ها می‌رفت؛ زیرا این راهی مقرون‌به‌صرفه برای دستیابی به‌قدرت‌های بالا بود تا بتواند با رقبای بزرگ‌تر رقابت کند. این فرمول بدون شک زمانی که پیشرانه‌های فورد در سینه AC کبرا قرار گرفت، ثابت شد و تا به‌امروز با TVR گریفیت جدید ادامه یافته است.
آلارد J2
سیدنی آلارد یکی از نخستین کسانی بود که به‌پتانسیل پیشرانه‌های V8 تولید انبوه، قدرتمند و قابل اعتماد آمریکایی برای استفاده در خودروهای اسپرت سبک پی برد. بیشتر مدل‌های این شرکت که در کارخانه‌ای در لندن تولید می‌شدند، از پیشرانه ۳.۶ لیتری V8 پایلوت فورد استفاده می‌کردند؛ اما مشهورترین محصول آلارد مدل J2 با پیشرانه ۴.۴ لیتری مرکوری بود که ۱۲۰ اسب‌بخار قدرت و ۳۰۰ نیوتون‌متر گشتاور داشت. با این حال، برخی خریداران حتی از این هم فراتر رفتند و پیشرانه‌های بزرگ‌تر V8 کادیلاک را انتخاب کردند تا سطح ترسناکی از سرعت را در جاده‌ها تجربه کنند.
دتوماسو پانترا
پانترا محصول یک تلاش بین‌المللی بود که سبب وصلت پیشرانه V8 عضلانی آمریکایی با یک خودرو اسپرت ایتالیایی شد. البته «الخاندرو دتوماسو» قبلا با این فرمول آشنا شده بود؛ اما پانترا به‌دلیل ظاهر جذاب و پیشرانه قابل اعتماد فورد که با ۳۳۰ اسب‌بخار قدرت در سال ۱۹۷۱ کار را آغاز کرد، توانست نظر خریداران سوپراسپرت‌ها را به‌خود جلب کند. پانترا در دوران طولانی عمر خود که حتی از لامبورگینی کانتاش هم بیشتر بود، تا سال ۱۹۹۱ همچنان از همین موتور استفاده می‌کرد که قدرت آن در نسخه GT5S به ۳۵۰ اسب‌بخار رسید.
ایزو گریفو
ساخت اسکوتر و یخچال پس از جنگ جهانی دوم، سرمایه کافی برای شرکت ایتالیایی ایزو به‌ارمغان آورد تا بتواند رقیبی چشمگیر برای فراری تولید کند. این کار با مدل ریوولتا آغاز شد؛ اما گریفو به‌محصول تعیین‌کننده‌ای برای این شرکت مبدل شد.
این خودرو کوپه شیکی با طراحی برتونه و پیشرانه ۵.۴ لیتری کوروت بود که حداکثر سرعت ۲۳۵ کیلومتر بر ساعت را فراهم می‌کرد؛ رقمی که برای سال ۱۹۶۳ بسیار زیاد بود. بعدا نیز گریفو با موتور ۷ لیتری ۳۹۰ اسب‌بخاری ارائه شد که با حداکثر سرعت ۲۷۵ کیلومتر بر ساعت به‌فراری دیتونا نزدیک شد.
جنسن اینترسپتور
جنسن که قبلا یک پیشرانه V8 آمریکایی را در مدل C-V8 امتحان کرده بود، در سال ۱۹۶۶ مدل محبوب اینترسپتور را به‌بازار فرستاد. این خودرو از پیشرانه ۶.۳ لیتری V8 کرایسلر استفاده می‌کرد که ۳۲۵ اسب‌بخار قدرت داشت؛ اما حتی اگر این هم کافی نبود، می‌شد پکیج SP را سفارش داد که سه کاربراتور دو دهه هالی را به‌موتور اضافه می‌کرد.
برای استفاده حداکثری از قدرت بالای موتور، جنسن نخستین شرکتی بود که در سال ۱۹۶۸ یک خودرو پرفورمنس چهارچرخ محرک را با نام FF تولید کرد. این مدل بر اساس اینترسپتور ساخته شده بود.
سانبیم تایگر
سانبیم یکی از برندهای گروه روتس بود؛ یعنی همان شرکتی که برند هیلمن را هم در اختیار داشت و سازنده پیکان بود.
گروه روتس زمانی که می‌خواست یک خودرو پرفورمنس ارزان‌قیمت داشته باشد، رودستر سانبیم آلپین را به‌پیشرانه ۴.۲ لیتری V8 فورد مجهز کرد تا مدل تایگر متولد شود.
این خودرو سریعی بود که در رالی خوب عمل کرد و در ایالات‌متحده مورد توجه قرار گرفت؛ اما زمانی که گروه روتس توسط کرایسلر خریداری شد، طبق سیاست دیترویتی‌ها، استفاده از موتور فورد ممنوع شد و تایگر کنار رفت.
TVR گریفیت
جدیدترین خودرو اروپایی که از موتور آمریکایی استفاده می‌کند، TVR گریفیت است. این خودرو به‌پیشرانه ۵ لیتری کایوت فورد مجهز شده؛ اما این موتور توسط کاسورث با سیستم روغن‌کاری کارتل خشک، فلای‌ویل سبک‌تر و تغییر ECU اصلاح شده و حالا ۵۰۰ اسب‌بخار قدرت تولید می‌کند. با این‌که گریفیت در سال ۲۰۱۷ رونمایی شد اما تولید آن به‌دلیل مشکلات مختلف بارها به‌تعویق افتاده است. بااین حال، انتظار می‌رود طی سال جاری نهایتا تولید این کوپه بریتانیایی آغاز شود.
بیزارینی استرادا
«جوتو بیزارینی» بیشتر به‌فکر برنده شدن در مسابقات بود و به‌همین دلیل مدل سبک‌وزن استرادا که با نام 5300 GT هم شناخته می‌شد را برای لمانز ساخت. از این خودرو حدود ۱۶۰ دستگاه نمونه جاده‌ای و مسابقه‌ای ساخته شد که همگی از پیشرانه ۵.۳ لیتری V8 شورولت کوروت با ۳۶۵ اسب‌بخار قدرت استفاده می‌کردند.
نسخه جاده‌ای استرادا خودرویی سریع اما با هندلینگ چالش‌برانگیز بود که رانندگی با آن به‌مهارت بالایی نیاز داشت؛ اما در پیست، بیزارینی توانست در لمانز سال ۱۹۶۵ در کلاس خود مقام اول را کسب کند.
AC کبرا
کبرا موفق‌ترین مصداق همکاری آمریکا و انگلیس است. این خودرو که ساخت شرکت بریتانیایی AC Cars بود، درواقع Ace نام داشت و از پیشرانه 6 سیلندر خطی بریستول استفاده می‌کرد؛ اما در سال ۱۹۶۱ که تولید این موتور خاتمه یافت، کارول شلبی وارد عمل شد و پیشنهاد استفاده از پیشرانه V8 را داد.
وی موتور فورد را با خود آورد که روی شاسی بازطراحی‌شده Ace نصب شد و کبرای افسانه‌ای را متولد کرد. این خودرو کار خود را با پیشرانه ۴.۲ لیتری فورد آغاز کرد؛ اما در نسخه‌های بعدی به پیشرانه ترسناک ۷ لیتری مجهز شد. کبرا برای مدت طولانی پرشتاب‌ترین خودرو جاده‌ای جهان محسوب می‌شد.
مازانتی ایوانترا
مازانتی یک خودروساز کوچک ایتالیایی است که در سال ۲۰۰۲ تاسیس شد. این شرکت در سال ۲۰۱۳ از سوپراسپرت خود به‌نام ایوانترا رونمایی کرد.
این خودرو به پیشرانه ۷ لیتری LS7 کوروت C6 Z06 مجهز شده بود که مازانتی خروجی آن را به ۷۰۰ اسب‌بخار رسانده بود.
این شرکت نسخه‌های حجیم‌تر و توئین‌توربوی این موتور را هم در نسخه‌های بعدی ایوانترا ارائه کرد. جدیدترین نسخه این سوپراسپرت ایتالیایی که کلاسیک نام دارد، اما از پیشرانه ۶.۲ لیتری LT2 کوروت C8 استفاده می‌کند با تجهیز به‌سوپرشارژر، قدرت ۷۵۰ اسب‌بخاری پیدا کرده است.
