به گزارش «اخبار خودرو»، عضو ارشد شورای سردبیری روزنامه «دنیای خودرو» در این باره نوشت:
در ماه گذشته شاهد نابسامانی وضعیت برخی شرکت‌های تولیدکننده خودروهای سنگین معدنی، عمرانی، ساختمانی و راهسازی و نارضایتی نیروی انسانی آن‌ها از نامشخص بودن وضعیت تولید و عملکرد مدیریتی این شرکت‌ها بوده‌ایم. این در حالی است که در برخی دیگر از شرکت‌های فعال در این حوزه، به‌رغم وجود سابقه چنین مشکلاتی در گذشته، اطمینان نیروی انسانی به وضعیت و چشم‌انداز تولید بیشتر بوده است.
به‌طور معمول، نارضایتی نیروی انسانی نه‌تنها ناشی از بی‌توجهی مدیران به خواسته‌ها و مطالبات این بخش بوده، بلکه متوجه ناتوانی تیم مدیریتی برخی شرکت‌ها در گرفتن پروژه تولیدی برای به‌حرکت‌درآوردن چرخ تولید است. این در حالی است که شرکت‌های تولیدی ماشین‌آلات، گوش به‌زنگ فراخوان‌ها و اعلام نیازهای سازمان‌های دولتی برای جذب سفارش ساخت و تولید انواع محصولات و ماشین‌آلات معدنی، عمرانی، راهسازی و ساختمانی هستند، اما این فراخوان‌ها نیز با توجه به شرایط اقتصادی کشور و کمبود بودجه، بسیار محدود شده است.
در مواجهه با این شرایط، مدیران شرکت‌های سازنده ماشین‌آلات نه‌تنها باید مجموعه عملیاتی را که در شرکت به‌صورت زنجیروار انجام می‌گیرد تا به خلق ارزش بینجامد، مدیریت کنند تا حلقه‌به‌حلقه زنجیره ارزش در شرکت فعال و پویا باقی بماند، بلکه باید با آینده‌نگری در پی بازاریابی داخلی و بازارگشایی خارجی باشند تا علاوه بر سفارش‌گیری برای بازنایستادن چرخ تولید، فاصله آن را با ظرفیت اسمی شرکت کمتر کنند.
البته این مهم نیز تنها متأثر از عوامل کانونی و درون‌سازمانی نبوده و منوط به همراهی و مساعدت عوامل پیرامونی و برون‌سازمانی ازجمله مدیریت دولتی و رایزنی بازرگانی در بخش دیپلماسی خارجی کشور نیز است.
بدیهی است در وضعیت فعلی، به دلیل بحران اقتصادی ناشی از تحریم‌ها، شرایط کار و تولید برای همه فعالان این عرصه دشوار شده، اما در همین شرایط نیز بنگاه‌هایی که با منطق مدیریت و بنگاه‌داری بخش خصوصی اداره می‌شوند، حال و روز بهتری نسبت به بنگاه‌هایی دارند که فضای مدیریتی حاکم بر آن‌ها شبه‌دولتی است. با این‌حال، هر یک از بنگاه‌های خصوصی نیز تا زمان مشخصی می‌توانند خود را با اوضاع فعلی وفق دهند و بی‌شک هرکدام در نقطه‌ای، نیازمند تسهیل‌گری دولت در فضای کسب‌وکار از طرق مورد اشاره خواهد بود.
اما اگر دولت تا اطلاع ثانوی برنامه‌ای برای تسهیل‌گری موثر در این بخش نداشته یا چشم‌انداز مشخصی از گشایش فضای بین‌المللی ندارد، دست‌کم باید فضا را برای مدیریت بخش خصوصی باز کند. زیرا عامل موفقیت در برخی شرکت‌های سازنده ماشین‌آلات سنگین، نه «مالکیتی» بلکه «مدیریتی» است؛ یعنی فارغ از ترکیب سهامداران این شرکت‌ها، رویکردهای مدیریتی آن‌هاست که بر مشکلات موجود فایق آمده و حرکت چرخ تولید را به هر ترتیب ممکن حفظ کرده است.
این آمال وقتی در دسترس خواهد بود که فارغ از ترکیب مالکیتی یک شرکت، منطق مدیریتی حاکم بر آن، شبه‌خصوصی باشد؛ چراکه بحث کار و تولید و صحبت از سود و زیان در بخش خصوصی، صحبت از حیات و ممات یک بنگاه است و اصول رقابت در این بخش مبتنی بر جذب سفارش و مشتری تعریف شده است، نه براساس پشت میز نشستن و منتظر پاس دادن سفارش کار از سوی سازمان‌های دولتی ماندن.
