در ایران به‌خصوص پس از تحریم‌های سال ۹۷، موضوع به اشتراک گذاشتن توان فنی نهادهای نظامی با صنعت خودرو به شکلی جدی مطرح شد، اما به نظر می‌رسد در ادامه، به حاشیه رفت و سرانجامی نیافت.
گفته می‌شود مسائلی مانند حضور پررنگ چینی‌ها در عرصه تامین قطعات خودروسازی ایران و همچنین نداشتن صرفه اقتصادی لازم، عوامل اصلی عدم شکل‌گیری ارتباطی قوی بین خودروسازان و نهادهای نظامی در حوزه تامین قطعات هستند.
همجوشی صنایع نظامی و غیرنظامی، موضوع غریبی در دنیا نیست و حتی برخی کشورها در زمینه به اشتراک گذاشتن دانش و فناوری این دو بخش، دارای الگو هستند. بر این اساس، گاهی دانش و فناوری موجود در صنایع غیرنظامی، به کمک نهادهای نظامی کشورها می‌آید و گاهی نیز نظامی‌ها صنایع غیرنظامی را در مسیر تولید، طراحی و توسعه پشتیبانی می‌کنند.
خودروسازی دارای یک زنجیره تامین خاص است که به مرور زمان چالش‌ها و کمبودها را برطرف می‌کند، به‌خصوص زمانی‌که از شوک‌های ابتدایی اتفاقاتی مانند تحریم بیرون می‌آید.
وقتی خودروسازی کشور در سال ۹۷ تحریم شد، چینی‌ها چندان با شرکت‌های خودروساز کشور در راستای تامین قطعات هماهنگ نبودند، در سال نخست، شدت تحریم بالا بود و طول کشید تا خودروسازان کشور بتوانند خلأ قطعات خارجی را پر کنند.
هماهنگ شدن با چینی‌ها در راستای تامین قطعات موردنیاز خودروسازی کشور، یکی از دلایل کمرنگ شدن بحث کمک نظامیان به خودروسازی است، با کمتر شدن فشار تحریم از یک سو و آمادگی چینی‌ها برای تامین قطعات موردنیاز خودروسازی، بحث حضور نظامیان در روند تامین قطعات، کمرنگ شد.
دلیل دیگر این موضوع مسائل اقتصادی بود؛ داخلی‌سازی برخی قطعات با توجه به تیراژ اندکشان، صرفه اقتصادی ندارد؛ بنابراین ممکن است ساخت داخل قطعات موردنظر برای نظامیان هم به‌صرفه نبوده باشد. البته ممکن است نظامی‌ها به صورت محدود برخی قطعات موردنیاز خودروسازان را تامین کرده باشند، اما آمار رسمی در این مورد وجود ندارد.
البته در بحث هزینه‌ها همچنان چالش وجود دارد؛ به‌هرحال تامین قطعات حتی از چین نیز نیازمند هزینه اضافه است. احتمالا با توجه به اینکه چینی‌ها در عرصه تولید و تامین قطعات، رقابتی‌تر عمل کرده و توانسته‌اند در دوران تحریم، نیاز خودروسازان ایرانی را تامین کنند، در اولویت قرار گرفته و این موضوع یکی از دلایل اصلی کمرنگ شدن حضور نظامیان در خودروسازی است.
