عضو هیات تحریریه روزنامه دنیای خودرو در این باره نوشت:
دهه ۸۰ دهه ورود خودروسازان چینی به بازار ایران بود. در ابتدای ورود خودروهای چینی هرچند این خودروها، طراحی و آپشن بیشتری و بهتری نسبت‌به محصولات داخلی داشتند اما از لحاظ کیفی خیلی نمی‌توانستند افراد را راضی نگه دارند. ضمن اینکه بازار این خودروها هم بسیار ضعیف بود. به حدی که پس از خرید خودرو توسط افراد بلافاصله چندمیلیون افت قیمت در بازار پیدا می‌کرد. به حدی که بازار خودروهای دست‌دوم این خودروها بسیار راکد و چند ده‌میلیون اختلاف با قیمت کارخانه داشت.
اما از همان ابتدا چینی‌ها با استراتژی مشخصی جلو آمدند. در آن سال‌های ابتدایی اصلا برای چینی‌ها بازار دست‌دوم اهمیت نداشت و صرفا به دنبال گسترش بازار و بازارسنجی و رفع عیوب خودروهای خود بودند. اما استراتژی مشخص چینی‌ها عدم داخلی‌سازی محصولات بود. از همان ابتدا هم بنایی برای استفاده از قطعه‌سازان داخلی وجود نداشت.
هرچند تیراژ هم بسیار پایین بود و عملا داخلی‌سازی توجیهی نداشت اما استراتژی ثابت چینی‌ها نیز در این زمینه جالب توجه بود. عرضه خودرو در سگمنت‌های مختلف و تغییر سریع خودروهای عرضه‌شده به بازار اصلا فکر داخلی‌سازی را از ذهن سیاستگزار هم دور کرده بود.
به‌نظر می‌رسد چینی‌ها از ابتدا با جا انداختن این ذهنیت پا به صنعت خودرو ایران گذاشتند که خبری از داخلی‌سازی و تامین قطعات از داخل نباشد، چراکه بر خلاف خودروسازان فرانسوی مانند پژو و رنو محصول مشخصی در داخل تولید نشد و هر سال شاهد عرضه مدل‌های مختلف در تیراژ پایین بودیم. هم‌زمان شرکت خودروسازی رنو، محصولی مانند ال۹۰ را با قطعه‌سازان داخلی عرضه کرد.
همکاری این خودروساز فرانسوی با شبکه تامین داخلی به جایی رسید که برخی قطعه‌سازان ایرانی وارد شبکه تامین قطعات رنو شدند و برای این شرکت قطعه تولید می‌کردند.
موضوعی که باعث رشد و توسعه برخی قطعه‌سازان همکار رنو و البته سودآوری مناسب پس از ورود به شبکه تامین این شرکت که تقریبا در همه نقاط دنیا خودرو به فروش می‌رساند یا خط تولید دارد.اما روند همکاری با چینی‌ها مانند فرانسوی‌ها نیست.
به‌گفته فعالان صنعت قطعه با وجود اینکه طی سال‌های اخیر مونتاژ این خودروها در داخل بسیار گسترش پیدا کرده و سهم بازار چینی‌ها به بیش‌از ۲۰درصد افزایش یافته اما در حوزه داخلی‌سازی که همواره شعار دولت‌ها و وزرای صنعت، معدن و تجارت بوده، کمترین اقدام انجام شده است.
این مساله همواره مورد انتقاد و گلایه قطعه‌سازان داخلی بوده است. آنها معتقد هستند که چینی‌ها به‌گونه‌ای سیاستگزاری کرده‌اند که اصولا تولید داخلی کردن محصولات صرفه اقتصادی نداشته باشد.
سرعت بالای چینی‌ها در عرضه محصول و تغییر پیاپی خودروها و قطع عرضه برخی محصولات محبوب و جایگزینی با خودرویی جدید باعث شده است تا داخلی‌سازی اصولا منطقی نباشد.
به‌نظر می‌رسد مجموعه سیاستگزاری‌ها در این حوزه نیز به سمتی حرکت کرده که چینی‌ها عهده‌دار تولید خودرو در کشور شوند، چراکه خودروساز داخلی قادر نیست محصولی باکیفیت و همچنین دارای ثبات کیفی تولید کند و باید همه این صنعت به چینی‌ها واگذار شود. این ذهنیت در حال گسترش بوده و در صحبت برخی مدیران ارشد صنعت خودرو نیز کاملا مشهود است. ظاهرا ناکارآمدی و عدم تولید محصولات با کیفیت داخلی نتیجه همین ذهنیتی بوده که در جامعه درحال جا افتادن است.
به‌نظر می‌رسد یک تقابل به جای همکاری بین شبکه تامین و قطعه‌سازان داخلی با چینی‌ها درحال شکل گرفتن است. هرچند وزارت صمت تاکنون موضع خاصی به انتقادات مطرح‌شده در این خصوص نداشته اما قطعه‌سازان نسبت به ذهنیت سیاستگزاران در خصوص چینی‌سازی کامل صنعت خودرو هشدار می‌دهند.
به عقیده تولیدکنندگان، سیاستگزاران تاکید بسیاری درخصوص حضور چینی‌ها در صنعت خودرو دارند و شرایط به‌گونه‌ای پیش می‌رود که قطعه‌سازان چینی به طور کامل جایگزین قطعه‌سازان داخلی خواهند شد.
حال وزارت صمت باید سیاست مشخص در خصوص این همکاری یا تقابل را تعیین کند. وزارت صمت باید نشان دهد آیا با چینی‌ها قرار است همکاری داشته باشیم یا چاره‌ای جز واگذاری این صنعت به چینی‌ها نداریم.
۱۰:۰۰ - ۱۴۰۳/۰۱/۲۶
