به گزارش دنیای خودرو ،گردهمایی خودروهای کلاسیک «ویلا دسته»، نخستین‌بار در سال ۱۹۲۹میلادی با حمایت «بی‌ام‌و» برگزار شده است. این گردهمایی ۲ روز به طول می‌انجامد که معمولا در آخر هفته درنظر گرفته می‌شود.

  در نخستین روز که شنبه است، نمایش‌های خصوصی در هتل «ویلا دسته» در شهر «سرنوبیو» ایتالیا برپا می‌شود و یک نمایشگاه کلی همراه با دریافت هزینه ورودی نیز برای روز یکشنبه در پارک نزدیک هتل با نام «ویلا اِربا» سازماندهی می‌شود. محوطه همایش درحدود ۵۰ خودرو محدود است و برخی از نمونه‌های اولیه جدید نیز در حاشیه آن ارائه می‌شوند. برنده بدون‌شک یکی از بهترین‌ها در دنیای خودرو محسوب می‌شود، ولی تنها برنده‌ها نیستند که نگاه افراد را به سمت خود می‌کشانند. در ادامه ۱۰ نمونه از خودروهای برتر گردهمایی امسال را مرور می‌کنیم که سبک خاص خود را در «ویلا دسته» به نمایش گذاشته بودند. OM سوپر مدل ۱۹۳۱ تقریبا می‌توانیم با اطمینان بگوییم تاکنون کسی درباره این مدل چیزی نشنیده است. ولی اگر به خودرو ایتالیایی دهه ۱۹۳۰میلادی علاقه‌مند باشید و جیب‌تان نیز به اندازه کافی پُر پول بوده باشد، شاید مدل OM تیپو ۶۶۵ را با موتور ۲/۲ لیتری با ۶ سیلندر در یک ردیف بشناسید. OM مخفف «Officine Meccaniche» به معنای کارگاه مکانیکی است. شرکتی که در مسابقات «میله‌میگلیا» در سال ۱۹۲۷م، (سالی که نخستین‌بار این مسابقات کلاسیک برگزار شد) هر ۳جایگاه نخست را از آنِ خود کرد. اگر این مدل را بشناسید، شاید بدنه مشکی‌رنگ محصول شرکت «کستاگنا» در میلان ایتالیا را به خاطر داشته باشید؛ خودرویی کمیاب، ماندگار، زیبا و کاملا خارج از جریان معمول خودروسازی. شاید طراحی این خودرو OM، در سطحی به مراتب بالاتر از آلفارومئو ۸C ۲۳۰۰ اسپایدر مدل ۱۹۳۲ که عنوان نخست «ویلا دسته» امسال را به خود اختصاص داد، قرار داشته باشد. پیرس- ارو مدل ۱۹۳۳ در عصر طلایی خودروهای لوکس امریکایی با بدنه سفارشی، تنها نشان(برند)های قابل‌توجه در این عرصه آنهایی بودند که با حرف «پ» شروع می‌شدند؛ «پاکارد»، «پیرلس» و «پیرس ارو». این «پیرس ارو» کانورتیبل سفارش بازیگر زن مشهور دهه ۱۹۳۰میلادی هالیوود، «کارول لومبارد» بوده است. کسی که بیشترین درآمد را در میان بازیگران زمان خود داشت و با «کلارک گیبل» افسانه‌ای ازدواج کرد. «کارول لومبارد» تمام طراح‌های چوبی، پوشش پشمی و طرح چرم داخلی شترمرغ و همچنین بدنه «لو بارون» را برای این خودرو به صورت اختصاصی سفارش داد. برای پیشرانه این خودرو نیز از یک موتور ۶/۷ لیتری V۱۲ استفاده کرده بود. البته پس از این، هرگز خودرویی مانند این ساخته نشد و حتی ستارگان هالیوود نیز به سراغ چنین خودروهایی نرفتند. فراری ۱۶۶ MM مدل ۱۹۵۰ در ابتدا، فراری در بازار با شکست روبه‌رو می‌شد، ولی فراری ۱۶۶ MM تحولی در موقعیت تجاری کمپانی به‌وجود آورد. خودرو اسپرت رقابتی که هم برای رانندگان کارخانه و هم برای رانندگان خصوصی در مسابقات مختلف پیروزی کسب می‌کرد. طراحی بدنه محصول «تورینگ سوپرلگرا» بود که یک شاهکار طراحی رقم زده بود. تاثیر این طراحی را به راحتی می‌توانید از مدل‌هایی مانند کبرا تا فراری کالیفرنیا مشاهده کنید. اگر این موارد برای درک اعتبار طراحی این مدل کافی نیستند، این را هم درنظر بگیرید که نمونه‌ای که در این همایش ارائه شده، خودرویی بوده که نخستین‌بار به‌وسیله «جیانی آگنلی» رییس قدرتمند فیات، خریداری شده است. این خودرو در سال ۱۹۵۰م، با رنگ‌های آبی و سبز اختصاصی «آگنلی» ساخته شده و در هر ۲ روز همایش موفق شد عنوان بهترین خودرو از نظر شرکت‌کنندگان را از آنِ خود کند. فراری ۲۱۲ اروپا مدل ۱۹۵۲ «انزو فراری» به خوبی می‌دانست که نمی‌توان با پول جوایز برنامه شرکت در مسابقات را ادامه داد و همین‌طور بازار خودروهای مسابقه‌ای بسیار محدود است. به‌ویژه زمانی که محصول شما عادت به کشتن صاحبان خود داشته باشد. خودرو شهری سریع و با تولید محدود، مفهومی اقتصادی از طرف «انزو فراری» در اوایل دهه ۱۹۵۰ میلادی است. در این خودرو با شاسی مسابقه‌ای و موتور V۱۲، طراحی پنل‌های بدنه به‌وسیله همان شرکتی انجام شده که کار طراحی ظاهری مدل وحشی فراری ۳۴۰ را برای «کاررا پانامریکانای» ۱۹۵۲ پیاده کرده است. این خودرو برنده جایزه «ظریف‌ترین احیا» در همایش شد که نشان‌دهنده مهارت ویژه به‌کار رفته در احیای دوباره آن است. پگاسو کوپولا مدل ۱۹۵۲ شاید دیدن «گنبد» پگاسو از نزدیک بسیار هیجان‌انگیز باشد. تنها تعداد کمی از خودروها هستند که بهتر از مدل «کوپولا» تمایز بین استایل و سلیقه را نمایش داده‌اند. ولی شاید داوران در اهدای جایزه «جالب‌ترین طراحی» به این خودرو، چندان اشتباه نکرده باشند؛ چراکه این خودرو واقعا در همایش توجهات را به سمت خود جلب کرد و تقریبا تمام بچه‌ها در اطراف آن جمع شدند. جای تعجب نیست که صاحب اصلی این محصول پگاسو، کمپانی اسپانیایی سوپرماشینی که عمر کوتاهی نیز داشت، دیکتاتور دومینیکن، «رافائل تروخیو» بوده است؛ کسی که به یونیفرم‌های عجیب و غریب و با طراحی‌های استادانه علاقه زیادی داشت و در سال ۱۹۶۱م به قتل رسید. لانچیا PF۲۰۰ مدل ۱۹۵۳ هر خودروسازی در اویل دهه ۱۹۵۰ میلادی، به دنبال نمایش ایده‌های خود از دوران جت بود. در این میان، استودیوهای طراحی ایتالیایی بهترین بیان را از این ژانر طراحی در بسیاری از پروژه‌ها برای خودروسازان امریکایی نشان دادند. طراحی انجام شده به‌وسیله «پینین فارینا» برای این مدل، «لانچیا»، یکی از یک‌دست‌ترین طراحی‌های دوران جت است. این مدل که براساس مدل برجسته «لانچیا اورلیا» B۵۲ با موتور خاص ۲ لیتری V۶ ساخته شده، یکی از ۸ خودرو مشابه احتمالی «لانچیا» است که برای نمایشگاه‌ها آماده شده است. در این مدل به‌راحتی می‌توانید نشانه‌های «لانچیا» B۲۴ افسانه‌ای را تشخیص دهید. همچنین کانسپت مینی‌ویژن «بی‌ام‌و» در سال گذشته نیز تقریبا از همین نسبت‌ها در طراحی خود استفاده کرده است. مازراتی ۶۱/۶۰ «قفس پرنده» مدل ۱۹۵۹ خودروهای مسابقه‌ای قدیمی با طراحی خود شناخته می‌شدند. شاسی مازراتی شماره N۲۴۵۱ نمونه اولیه طراحی خودروهای Birdcage بود که با فریم‌های بسیار سبک، متشکل از المال‌های لوله‌های به قطر یک قطره‌چکان ساخته می‌شدند. این خودرو زیر دستان «استرلینگ موس»، نخستین قهرمانی در مسابقات را به عنوان یک «برد کیج» به‌دست آورد. این خودرو بعدها به تیم مسابقه «کامورادی USA» به مالکیت «لاکی کسنر» منتقل شد و توانست قهرمانی هزار کیلومتر «نوربرگرینگ» ۱۹۶۰ را کسب کند؛ قهرمانی‌ای که با بازگشت «موس» و کمک‌راننده‌اش، «دن گورنی» همراه بود. این خودرو در همایش با یک موتور ۹/۲ لیتری ۴سیلندر حاضر شده بود. امریکن موتورز AMX۳ مدل ۱۹۷۰ وقتی فورد در اواخر دهه ۱۹۶۰ میلادی تصمیم به تولید خودروهای تهاجمی با موتور میانی گرفت، مدل «پانترا» آن در ایتالیا ساخته شد. محصولی که از «دماتسو» بیرون می‌آمد و طراحی بدنه آن به‌وسیله «گئورجتو جوجیارو» انجام شد. هنگامی که شرکت کوچک «امریکن موتورز» به فکر ایده‌ای مشابه افتاد، این شرکت به سراغ «بیزارینی» ایتالیایی رفت که طراحی‌هایش فقط از «دیک‌تیگ» صادر می‌شد. «تیگ» مدت زیادی در کار طراحی‌های موثر و ارزانقیمت فیس‌لیفت برای خودروسازان دیترویت بود، ولی مدل AMX۳ طراحی چالش برانگیز برای وی بود. طراحی که در نهایت به شکلی برجسته و خیره‌کننده از آب در آمد. البته مدل AMX۳ با موتور ۴/۶ لیتری V۸ هیچگاه رنگ تولید به خودش ندید. لانچیا استراتوس مدل ۱۹۷۶ استایل، کاریزما، روح طراحی یا هرچه که نام آن را بگذارید، «لانچیا استراتوس» آن را در خود دارد. این مدل که برای پیروزی در مسابقات رالی قهرمانی جهان FIA تولید شد، در نهایت موفق شد تا در ۳ دوره متوالی بین سال‌های ۱۹۷۴ تا ۱۹۷۶م در این مسابقات قهرمان شود. یعنی تا قبل از اینکه سیاست‌های مالی کمپانی مادر فیات، تیشه به ریشه این پروژه بزند. این مدل به‌وسیله «مارسلو گاندینی»، کسی که لامبورگینی «کانتک» را نیز در کارنامه دارد، طراحی شده و به‌وسیله شرکت «برتونه» مونتاژ شده است. این خودرو سبک، کوتاه‌قد و با موتور میانی فضای زیادی برای موتور عرضی فراری «دینو» V۶، ۲ صندلی و چیزهای دیگر درنظر گرفته بود. وقتی «لانچیا استراتوس» را می‌بینید، به‌درستی پی می‌برید که استایل واقعی در یک خودرو به سبک و روش کار نیست، بلکه به اتمام رساندن آن است که اهمیت دارد. بی‌ام‌و CSL هامیج کانسپت ۲۰۱۵ گرچه اشاره به شرکت اسپانسر «ویلا دِسته» ۲۰۱۵ چندان خوشایند نیست، ولی این «بی‌ام‌و» ارزش‌اش را دارد. شاید اگر چیزهایی مانند تجهیزات فناوری داخلی و امکانات دیگری که باعث بالا بردن قیمت نهایی می‌شوند و همین‌طور فناوری هیبریدی که بیشتر متعلق به آینده است، کنار گذاشته شود و در همین حال، یک موتور ساده با ۶ سیلندر در یک ردیف و یک گیربکس ۵ دنده دستی استفاده شود، این کانسپت بیشتر به مرحله تولید نزدیک می‌شود. CSLهای «بت‌موبیل» در دهه ۱۹۷۰م نیز هنوز در یاد خیلی‌ها مانده‌اند. حسی که این CSL «هامیج» نیز در خود دارد. منبع:صمت