به گزارش اخبار خودرو ، این شیب ملایم ممکن است در آینده به‌صورت دلیل توجیهی مهمی برای عدم توسعه صنعت خودرو به حساب آید، به این معنا که در برابر توسعه چشمگیر و روزافزون شرکت‌های بزرگ خودروساز جهان باز هم ما در همان جایگاه توسعه‌نیافتگی باقی بمانیم.

هدف از بیان این مفهوم مقایسه صنعت خودروی ما با خودروسازان پیشرفته جهان نیست. بدیهی است که آنها فاصله زیادی با ما دارند زیرا از آغاز، راهشان را درست انتخاب کردند و توشه این راه را هم مناسب برگزیدند و همچنان در حال پیمایش راه توسعه متوازن هستند.

اما ما در انتخاب راه، سال‌ها به خطا رفته‌ایم و توسعه متوازن در صنعت خودروی کشور، به‌طور جدی یک حلقه مفقوده است که ما ناتوان از یافتن آن هستیم. در این‌که قرارداد با رنو یک گام به پیش است، تردیدی وجود ندارد زیرا حداقل نتایج آن پیوستن قطعه‌سازان ایرانی به زنجیره جهانی یا صدور ۳۰درصد از محصولات مشترک به بازارهای منطقه و جهان با ضمانت رنو یا کمک فرانسه به ایران در تولید موتور پیشرفته خودرو و... در صورت اجرایی‌شدن تعهدات است.

البته این امر برای کشوری که بیش از ۵۰ سال در این صنعت سابقه فعالیت دارد، کافی نیست.

مثالی از یک شرکت توسعه‌یافته و یک شرکت در حال توسعه‌ می‌آوریم: شرکت تسلاموتور که در کمتر از ۱۰ سال پیش، نخستین خودروی صددرصد برقی خود را با پیمایش ۱۸۰کیلومتر در یک بار شارژ تولید کرده بود، امروز یک خودروی برقی تولید می‌کند که با یک بار شارژ یک‌هزار کیلومتر را می‌تواند بپیماید یا شرکت چری چین در نهمین سال فعالیت خود توانسته بود در بسیاری از بازارهای جهان ازجمله ایران، حضور موفقی را تجربه کند.

آری؛ صنعت خودروی پیشرفته جهان روزانه در حال رشد، توسعه و تغییر است و این مهم حتی در طراحی خودرو مطابق سلیقه مشتریان در قاره‌های مختلف دیده می‌شود. این امر به ما می‌آموزد که فرصت‌سوزی دیگر جایز نیست و اگر بخواهیم در این صنعت سری در میان سرها برآریم، از همین امروز باید با تصحیح اشتباهات گذشته، راه درست را انتخاب کنیم و اگر همکاری‌های بین‌المللی از الزامات دستیابی به توسعه است، با دقت و شتاب، سازوکارهای موردنیاز را فراهم کنیم. فرجام سخن اینکه صنعت خودروی ایران با دارا بودن زیرساخت‌های صنعتی مهم و برخوردار از نیروی انسانی توانمند، چنانچه در کسب تکنولوژی مدرن و به‌روز موفق عمل کند، می‌توان به ماندگاری بدون دغدغه آن، هم در بازار داخلی و هم در بازارهای منطقه‌ای و جهانی امیدوار بود وگرنه با یک گام به پیش دو گام به پس خواهد رفت.