به گزارش «اقتصادآنلاین» علاوه بر این، گرجستان به‌طور کامل به‌واردات نفت متکی است و روندهای کنونی نشان می‌دهند که گرجستان دوباره به‌واردات محصولات نفتی روسیه مانند بنزین و دیزل وابسته شده است؛ درحالی که این وضعیت چند سال پیش وجود نداشت.
موسسه تحقیقاتی سیاست خارجی با انتشار یادداشتی نوشت: «برای درک میزان نفوذ روسیه در گرجستان، ابتدا باید ابعاد امنیتی افعال مسکو را بررسی کرد. در سال ۲۰۰۸، روسیه گرجستان را هدف حمله نظامی قرار داد. درحال حاضر هم مسکو در تخلفی آشکار از توافقنامه آتش‌بس با میانجی‌گری اتحادیه‌اروپا، همچنان ۲۰ درصد از خاک گرجستان را اشغال کرده و پایگاه‌های نظامی دائمی در آبخازیا و تسخینوالی ایجاد کرده است. اشغال این جغرافیا، ابزاری برای اعمال فشار و محدود کردن گزینه‌های راهبردی گرجستان به‌شمار می‌آید. به باور ناظران، گرجستان به‌مستعمره روس‌ها تبدیل شده و نفوذ نظامی و اقتصادی کرملین در این کشور موجب شده است تفلیس نقشی تسلیم‌ناپذیر را ایفا کند. با این همه، از منظر گروهی دیگر، مهم‌ترین نقطه‌ضعف گرجستان در برابر روس‌ها وابستگی این کشور به‌صادرات نفت و گاز روسیه است؛ بدون آن‌که تفلیس در حوزه ذخیره‌سازی انرژی مستقل عمل کند و نقشی داشته باشد.
همین گزاره می‌تواند اقتصاد این بازیگر را به‌شکلی منفی تحت‌تاثیر قرار دهد.» این موسسه مطالعاتی در ادامه یادداشت خود آورده است: «یکی از تاکتیک‌های ترکیبی روسیه در این زمینه «مرزبندی تدریجی» است؛ یعنی تغییر تدریجی خطوط اشغال به سمت مناطق تحت‌کنترل گرجستان. این تاکتیک باعث ایجاد ناامنی، اعمال فشار مستمر بر جوامع مرزی، اختلال در اقتصاد محلی و ارزیابی واکنش غرب می‌شود.
این روند، به‌ویژه پس از حمله روسیه به اوکراین در سال ۲۰۲۲، شدت بیشتری یافته است. آن‌چه به‌عنوان یک سیاست «عادی‌سازی روابط» با روسیه آغاز شد، به‌تدریج به عقب‌گرد سیستماتیک در نهادهای دموکراتیک و همسویی فزاینده با اهداف کرملین تبدیل شد و درنهایت، به یک سیستم حکمرانی الیگارشی و اقتدارگرایانه شبیه به‌کرملین انجامید.
یکی دیگر از نقاط عطف مهم در این روند، اعطای وضعیت نامزدی عضویت در اتحادیه‌اروپا به‌گرجستان در سال ۲۰۲۳ بود. اما به‌جای بهره‌گیری از این فرصت تاریخی، حزب حاکم بار دیگر لایحه‌ای مشابه «قانون نمایندگان خارجی» روسیه را مطرح کرد؛ قانونی که با هدف سرکوب جامعه مدنی و رسانه‌های مستقل طراحی شده است.»
سهم روسیه از گردش تجاری گرجستان در سه سال‌گذشته نوسان داشته و از ۱۱.۴ درصد در سال ۲۰۲۱ به ۱۳.۱ درصد در سال ۲۰۲۲ افزایش یافته و سپس در سال ۲۰۲۳ به ۱۱.۲ درصد کاهش یافته است.
این وابستگی اقتصادی فزاینده خطراتی را به‌همراه دارد؛ به‌ویژه برای تولیدکنندگان گرجی که با رقابت فزاینده از واردات روسیه روبه‌رو هستند که اکنون تقریبا ۳۹ درصد از واردات کل گرجستان را تشکیل می‌دهند. در سال ۲۰۲۳، واردات سوخت روسی به‌دلیل اختلالات تامین ۱۱ درصد کاهش یافته است (معادل ۷۰ میلیون دلار)؛ اما به‌طور کلی وابستگی گرجستان به نفت روسیه از سال ۲۰۲۱ افزایش یافته است. یکی از جنبه‌های نگران‌کننده سیاست انرژی گرجستان، عدم‌وجود ذخیره‌گاه استراتژیک گاز است که کشور را در معرض خطر اختلالات شدید در تامین انرژی قرار می‌دهد.
