به گزارش «اخبار خودرو»،درقرن حاضر شاهد رویارویی‌های نظامی کمتری درعرصه‌های بین‌المللی بودهایم، اما نباید از تاثیرات حملات خاموش ابرقدرت‌ها بهاقتصادهای دیگر کشورها چشمپوشی کرد. دردیپلماسی‌های جدید بین‌المللی، تحریم‌ها بهجای گلوله‌ها قلب اقتصاد کشورها و درنهایت مردم را هدف می‌گیرند تا بتوانند باکمترین هزینه بیشترین منافع مالی را به‌دست آورند. پویا عباسیان، کارشناس تجارت بین‌الملل درخصوص واپس‌ماندگی صنعت‌خودرو در کشور به‌دلیل اعمال تحریم‌های همهجانبه ازسوی کشورهای غربی گفت: «آمریکا که درحالحاضر یکی‌از مقروض‌ترین کشورهای جهان است، نهتنها برای کاهش هزینه‌های خود برنامه‌ای ارائه نمی‌کند، بلکه تنها به
دنبال پیدا کردن منابع مالی دیگر، حتی کوچک دردیگر کشورهای جهان است.» وی باتشریح جنگ اقتصادی میان چین و ایالات‌متحده‌آمریکا می‌گوید: «درابتدای جنگ اقتصادی مابین آمریکا و چین شاهد بودیم که ایالات‌متحده بابالا بردن تعرفه‌های واردات، حتی اعتراض برخی فعالان اقتصادی دربخش صنعت خودروسازی آمریکا را نیز برانگیخت، اما ترامپ بی‌توجه به‌این اعتراضات، سرگرم مچاندازی باهمتای چینی خود بود.»
تسهیلات مشکلساز !
عباسیان درادامه اظهار داشت: «دراینجا باید به‌منافع ملی آمریکا و میزان تاثیرات سیاسی این ابرقدرت براقتصاد جهانی دقت بیشتری داشت؛ این درحالی‌است که منافع مردم آمریکا گاه درتضاد بامنافع دولتی قرار می‌گیرد. اما دولت برای به‌دست آوردن اهداف بلندمدت و حفظ تاثیرگذاری قدرت خود، اقدام به‌پیشبرد هدف‌گذاری‌هایی میکند که توسط کنگره ایالات متحده، منظوم شده است.»
این کارشناس تجارت بین‌الملل تصریح کرد: «خودروسازان آمریکایی همانند خودروسازان ایران دردو دهه گذشته وامدار دولت بوده‌اند؛ اما بااین تفاوت که ازآن‌ها برنامه‌ای برای آینده خواسته‌اند و بعد‌ازآن منابع مالی را دراختیار آنان قرار داده‌اند. اما خودروسازان بزرگ درایران باتکیه برفشار تحریم‌های خارجی و احتمال اخراج گسترده نیروی انسانی فعال درحوزه صنعت‌خودرو، وام‌های کلانی را دریافت کرده‌اند که هیچکدام از این وام‌ها به‌صورت قرض‌الحسنه نبوده و نوعی فشار مضاعف را به‌مدیران بعدی وارد کرده است.»
بهانه برخی مدیران صنعتی !
عباسیان افزود: «برخی مدیران صنعت‌خودرو درکشور ما، تحریم را تبدیل بهبهانهای برای شریک دولت ماندن قرار دادند، اما متاسفانه زمانی که کشور باتحریم‌های جدی‌تری روبهرو شد، این مدیران ازارائه خدمات واقعی به‌متقاضیان خودرو دربازار و پاسخگویی درخصوص چرایی عدمداخلیسازی قطعات مورد نیاز زنجیره تولید سر باز زدند. حکایت مواجهه بااین مدیران، حکایت آن مَثَلِ قدیمی انتظار ازشترمرغ است که نه‌برای دولت کاری می‌کنند و نه ازدوش صنعت باری برمی‌دارند.»
وی باگلایه از برنامه‌ریزی نادرست وزارت صنعت، معدن و تجارت دردوره‌های گذشته عنوان کرد: «صنعت‌خودرو ایران نزدیک به‌پنج‌دهه عمر دارد؛ اما موفقیت آن درسطح منطقه‌ای به‌این امر اذعان ندارد. بابررسی وضعیت مونتاژ خودرو درکشورهای منطقه و ایجاد مسیرهای عبور انتقال خودرو به‌دیگر کشورها، کشورهایی همچون عمان و امارات را مشاهده می‌کنیم که بدون هیچ‌پشتوانه‌ای امروز درآمد گسترده‌ای کسب می‌کنند. حتی کشورهایی همچون آذربایجان و ترکیه باهمکاری با کشورهای اروپایی و آمریکایی سهم بزرگی ازبازارهای منطقه‌ای و فرا منطقه‌ای را به‌خود اختصاص داده‌اند.»
ضرورت تشریک مساعی دو خودروساز بزرگ کشور
این کارشناس تجارت بین‌الملل درادامه افزود: «ایران به‌عنوان پیشرو درخودروسازی آسیای غربی، درحالحاضر باید جایگاه بسیار بالاتری را به‌خود اختصاص دهد. نباید با آرزو کردن و خیالات، صنعت را مدیریت کنیم و انتظار مردم از مسئولان دراین خصوص کاملا بهجا و بهحق است.» عباسیان درپایان باارائه پیشنهادی درخصوص ادغام دو خودروساز بزرگ کشور گفت: «درحالحاضر وضعیت دو خودروساز بزرگ کشور بسیار دور از انتظار است و برای جبران سال‌هایی که این صنعت درجا زده، نیازمند تلاشی شبانه روزی هستیم. ازاین‌رو، با‌توجه بهمشابهبودن مشکلات این خودروسازان درتامین زنجیره تولید قطعات درداخل کشور و نداشتن پلت‌فرم اختصاصی و حتی نداشتن بازار منفکشده از هم، باید به‌این موضوع فکر کرد که چطور می‌شود دراین خودروسازان تشریک مساعی ایجاد کرد. باایجاد یک شرکت متشکل ازتمام توانایی‌های این دو شرکت می‌توانیم یک مجموعه درحال توسعه خودروسازی را به‌آیندگان تحویل دهیم.»
