به گزارش «اخبار خودرو»،بازیافت در صنعت لاستیک تقریبا به قدمت تولید آن است. چارلز مکینتاش در سال 1820 یعنی یک سال پس از آغاز تولید لباس بارانی از پارچه لاستیکی، به حجم انبوهی از لاستیک نیاز پیدا کرد به حدی که توان واردات آن را نداشت. بنابراین توماس هانکوک، همکار پژوهشگر او راه‌حل جدیدی برای وی یافت.
هانکوک دستگاهی ساخت که پسماندهای لاستیک از فرایند تولید بارانی را آسیاب و سپس این خرده‌ها را به‌صورت بلوک‌های لاستیکی، یکپارچه و دوباره وارد روند تولید می‌کرد.
هانکوک نام این ‌ دستگاه را آسیاب گذاشت، زیرا لاستیک را به قطعه‌های کوچک‌تری خرد می‌کرد اما این دستگاه به نام «پیکل» شناخته می‌شد. بااین‌وجود در دوران بازیافت آسان لاستیک عمر کوتاهی داشت.
ولکانیزاسیون
فرایند مقاوم‌سازی آمیزه لاستیکی در برابر شرایط جوی که دستیابی به صنایع نوین لاستیک را امکان‌پذیر کرد، بازیافت لاستیک را دشوارتر می‌کرد. هنگامی‌که آمیزه ولکانیزه می‌شود، دیگر ذوب آن برای تولید محصول جدید امکان‌پذیر نیست زیرا این فرایند باعث می‌شود تمامی مولکول‌های الاستومر محصول لاستیکی به هم متصل شوند و شبکه بزرگ‌تری را ایجاد کنند که به آسانی جاری نمی‌شود.
تا قرن بیستم بازیافت در کوتاه‌مدت کاملا به‌صرفه بود زیرا آن هنگام هنوز کائوچو طبیعی یا مصنوعی قیمت بالایی داشت. در سال 1910 هر اونس کائوچو هم‌قیمت یک اونس نقره بود.
این موضوع ‌یکی از دلیل‌هایی بود که سبب می‌شد ابتدای قرن بیستم به‌طور متوسط بیش از نیمی از هر محصول لاستیکی‌ از لاستیک بازیافتی تشکیل‌شده باشد. اما از سال 1960 میزان لاستیک بازیافتی به‌کاربرده‌شده در هر محصول به زیر 20 درصد رسید، چراکه واردات نفت ارزان و رشد تولید کائوچوهای مصنوعی هزینه‌های تولید را پایین آورد. ایجاد پسماندها ازنظر اقتصادی در کوتاه‌مدت همواره به‌صرفه است ولی در درازمدت ریسک‌هایی را به همراه خواهد داشت.
این مورد برای صنعت تایر هنگامی ایجاد شد که گورستان‌های زباله و زباله‌دان‌های غیرقانونی آمریکا مملو از تایرهای دورریز و ضایعات آن شدند. در آگوست 1999 در ایالت اوهایو، مقام‌های رسمی ناگزیر از تصمیم‌گیری در این مورد شدند. از کلمبوس مرکز این ایالت دودی سیاه در 97 کیلومتری شمال غرب این شهر به چشم می‌خورد که برخاسته از زباله‌دان آن محل بود.