به گزارش «اخبار خودرو»، عضو شورای سردبیری روزنامه «دنیای خودرو» در این باره نوشت:
تابستان امسال فورد در واکنش به کاهش رشد فروش خودروهای تمام‌الکتریکی خود، برنامه‌ای برای افزایش دوبرابری تولید محصولات هیبرید را اعلام کرد.
بنا بر گزارشی که رویترز در شهریورماه منتشر کرد، فروش خودروهای الکتریکی در ایالات‌متحده آمریکا در حال افزایش است، اما کندتر از آن‌چه مدیران صنعت خودرو انتظار داشتند، پیش می‌رود.زیرا بسیاری از مصرف‌کنندگان به‌واسطه قیمت بالای خودروهای تمام‌برقی و نگرانی در مورد میزان پیمایش و شارژ خودرو همچنان خودروهای بنزینی را ترجیح می‌دهند.
مدل دلخواه مصرف‌کنندگان از خودروهای الکتریکال، خودروهای هیبرید-بنزینی است که به‌نوعی خودشارژ محسوب شده و باتری‌های کوچکشان با توان تولیدی پیشرانه بنزینی شارژ می‌شود. این خودروها با خودروهای پلاگین-هیبرید که باتری‌های بزرگ‌تر داشته و مانند خودروهای تمام‌الکتریکی قابلیت شارژگیری از منبع خارجی دارند، متفاوت هستند.
رشد سهم خودروهای برقی از بازار خودرو به حدی کند پیش می‌رود که بسیاری از دولت‌ها در کشورهای توسعه‌یافته، علاوه‌بر تخصیص انواع یارانه‌های نقدی و معافیت‌های مالیاتی، مشوق‌های غیرنقدی بسیاری مانند پارکینگ‌های اختصاصی و رایگان و اجازه ورود به محدوده طرح ترافیک در شهرهای بزرگ را برای خریداران این خودروها در نظر گرفته‌اند.
به‌عنوان مثال در کانادا برای خرید برخی محصولات تسلا، تا 5هزار دلار یارانه ازسوی دولت به مصرف‌کنندگان تعلق می‌گیرد. با این‌حال و به‌رغم توسعه زیرساخت‌های استفاده از خودروهای تمام‌الکتریکی و پلاگین-هیبرید به‌ویژه ایجاد شبکه جایگاه‌های شارژ، همان‌طور که در گزارش رویترز هم اشاره شده دغدغه مصرف‌کنندگان درخصوص میزان پیمایش و شارژ تا حدود زیادی رفع نشده است.
در چنین شرایطی و درحالی‌که نه درآمد سرانه و قدرت خرید مردم ما با کشورهای توسعه‌یافته برابری می‌کند و نه زیرساخت‌های شارژ خودروهای برقی در کشور فراهم است، برنامه برقی‌سازی خودروها با چنان عجله‌ای پیش می‌رود که گویا ازیک‌سو شاهد صف خریداران این خودروها هستیم و ازسوی‌دیگر، جایگاه‌های متعدد و گسترده‌ای برای شارژ خودرو فراهم کرده‌ایم که در نبود خودروهای برقی به‌اصطلاح مگس می‌پرانند.
حتی اگر موضوع تامین برق برای این خودروها آن‌هم به روش‌های آلاینده فعلی یا چالش بازیافت باتری لیتیوم-یونی را نادیده بگیریم، باز هم معلوم نیست جز برخی افراد از قشر بسیار مرفه جامعه که درصد بسیار اندکی از مردم را تشکیل می‌دهند و تب استفاده از فناوری‌های نو دارند، چه کسی قرار است این خودروها را بخرد و در چه بستر و زیرساختی می‌تواند استفاده کند؟
وقتی در کشورهای دارای درآمد سرانه و قدرت خرید بالا باز هم یارانه‌های چندهزار دلاری به این خرید این خودرو تخصیص می‌یابد، در کشور چه مشوقی برای این خودروها پیش‌بینی شده است؟
به فرض آن‌که تمام خودروهای برقی مونتاژی و وارداتی در کشور به ناوگان تاکسیرانی اختصاص یابد، تسهیلات خرید این خودروها برای شرکت‌های این ناوگان یا تاکسی‌های خودمالک چگونه خواهد بود و تعرفه برق این خودروها چگونه محاسبه خواهد شد؟
پس با این تفاصیل بهتر است قطار برقی‌سازی را ایستگاه به ایستگاه پیش ببریم و نگوییم چون نسبت‌به دیگر کشورها دیر جنبیده‌ایم، بهتر است ترمزبریده برانیم!
