به تازگی صنعت کاتالیست با چالش‌های متعددی مواجه است که به الزامات جدید استانداردها و فشارهای محیط‌زیستی پیوند خورده است.
با توجه به نیاز به کاهش آلاینده‌های ثانویه و شناسایی آلایندگی‌های جدید، قطعه‌سازان با چالش‌های زیادی در طراحی و تولید کاتالیست‌ها رو به‌رو هستند. الزامات جدید، به‌ویژه در استاندارد ملی کاتالیست خودرو (استاندارد ۲۳۲۱۲)، مستلزم توسعه کاتالیست‌هایی است که بتوانند در برابر گوگرد و سایر عوامل آلاینده مقاومت کنند.
می‌توان گفت استفاده از نانوکاتالیست‌ها می‌تواند میزان مصرف pgm یعنی فلزات گرانبها در کاتالیست را به‌مقدار خیلی زیادی کاهش دهد و در راستای کاهش هزینه‌های تولید به‌مقدار قابل توجهی موثر عمل کند.
کاتالیست‌های مبتنی بر فلزات غیر گرانبها در حال رشد هستند که این‌گونه کاتالیست‌ها با وجود این‌که الزامات محیط‌زیستی را پاس می‌کنند اما ممکن است بعضا در آینده منجر به انتشار آلاینده‌های دیگری شوند که در حال حاضر به‌دلیل کم‌اهمیت بودنشان کنترل نمی‌شوند. بنابراین اگر طراحی و مسیر کلی به‌سمتی سوق پیدا کند که به‌خاطر کاهش هزینه‌ها، به سمت کاتالیست‌هایی متشکل از مواد غیر گرانبها و کاهش فلزات گرانبها به‌ویژه رودیوم حرکت کنیم، این مشکلات در آینده پدید خواهد آمد.
قطعا استانداردها و الزامات جدید، بر تولید و عملکرد کاتالیست‌ها تاثیر خواهد گذاشت. چه بسا که این استانداردها درحال حاضر بسیار سختگیرانه‌تر از گذشته هستند و حتی خودروسازان نیز قطعه‌سازان را ملزم به‌رعایت استانداردهای سخت‌گیرانه‌تری می‌کنند.
یکی از مهم‌ترین نوآوری‌ها در طراحی مبدل‌های کاتالیستی، استفاده از نانوکاتالیست‌هاست که نه تنها حجم کاتالیست را کاهش می‌دهد، بلکه میزان فلزات گرانبها را نیز به حداقل رسانده و علاوه‌بر آن عملکرد و دوام بسیار بیشتری نسبت به کاتالیست‌های معمولی دارد.
در ایران هم شرکت‌هایی هستند که در این زمینه شروع به اخذ تاییدیه و گرفتن گواهی دانش‌بنیان درجه یک کردند.
مانند ایران دلکو که با دریافت تاییدیه‌های لازم، موفق به کسب دانش‌بنیان درجه یک در زمینه تولید کاتالیست‌های بهینه شد. در حال حاضر نمی‌توان میزان دقیقی را برای سنجش مورد مطرح‌شده تعیین کرد، اما نقش ما به‌عنوان تنها مرکز بی‌طرف در اندازه‌گیری تست‌های مرتبط با کاتالیست می‌تواند در این زمینه بسیار راهگشا عمل کند.
