سال‌هاست که بحث تولید و استفاده از موتورسیکلت‌های برقی مطرح است و تولیدکنندگان آمادگی خود را برای تولید و عرضه این نوع از موتورسیکلت‌ها اعلام کرده‌اند؛ اما به‌دلیل عدم حمایت و ایجاد زیرساخت‌های لازم، متقاضی موتورسیکلت برقی وجود ندارد و از مشکلات و چالش‌هایی که در این زمینه وجود دارد و باعث شده تا این طیف از موتورسیکلت‌ها نتوانند در جامعه مورد استقبال و استفاده قرار گیرند، قیمت محصول، محدودیت‌ها و نوع کاربری موتورسیکلت در کشور است که بالای ۹۰ درصد از مردم به‌عنوان منبع کسب درآمد از موتورسیکلت استفاده می‌کنند و ترجیح آن‌ها استفاده از مدل‌هایی است که اقتصادی‌تر بوده و توانایی لازم برای جابه‌جایی افراد و کالا و بار را داشته و از محدودیت در پیمایش برخوردار نباشند.
این درحالی است که در موتورسیکلت‌های برقی، محدودیت در پیمایش وجود دارد و اگر قرار باشد پاسخگوی کاربری غالب در کشور باشد، باید در آن‌ها از باتری‌های بالای ۳۰۰۰ وات استفاده شود؛ اما در حال حاضر حداکثر پیمایش موتورسیکلت‌های برقی کمتر از ۱۰۰ کیلومتر است. درحالی که موتورسیکلت‌های بنزینی که برای کار استفاده می‌شوند، مانند پیک‌های موتوری در طول روز بیشتر از ۲۰۰ الی ۲۵۰ کیلومتر پیمایش دارند.
مورد دیگر به قیمت تمام‌شده محصول باز می‌گردد. برای مثال در موتورسیکلت‌های برقی با توان ۳۰۰۰ وات و بالاتر، حداقل قیمت بازار ۲۰۰ میلیون‌تومان است که حدود نیمی از قیمت آن هزینه باتری این‌گونه موتورسیکلت‌هاست که پس از حدود ۳ سال باید تعویض شود. با این حال، اخیرا برنامه‌هایی از سوی برخی از ارگان‌ها و سازمان‌ها در دست تهیه و اجراست تا مالکیت باتری از مالک وسیله سلب شود و دولت یا پیمانکار، باتری را تامین کند و مکان‌ها و ایستگاه‌هایی برای تعویض باتری‌هایی که شارژ آن تمام شده با باتری شارژشده ایجاد شود که در این شرایط قیمت باتری از بهای تمام‌شده کسر می‌شود.
درصورت تحقق این برنامه، سیستم تعویض و شارژ باتری در سطح مناطق جایگذاری می‌شود و خریدار دیگر مالک باتری نخواهد بود؛ اما اجرای این برنامه مستلزم آن است که کارگروهی متشکل از نماینده تولیدکنندگان و سایر ارگان‌ها و سازمان‌های ذیربط تشکیل شود تا نسبت به بررسی ابعاد، توان و نوع باتری موتورسیکلت‌ها که با یکدیگر مشابه باشند، تصمیم گیری کنند.
