موضوع آلودگی هوا و منابع آلودهکننده در کلانشهرهای کشور، بهویژه تهران بارها توسط نهادهای رسمی و شرکت کنترل کیفیت هوای تهران اعلام شده است. بر این اساس حدود ۴۰ درصد آلودگی هوا ناشی از سوخت نیروگاههاست.
برای مثال در تهران، همانطور که در روزهای گذشته نیز اعلام شد، هشت نیروگاه درحال فعالیت هستند و متاسفانه پراکندگی آنها نیز زیاد است. حدود ۲۰ درصد از آلودگی هوا یا کمی بیشتر از آن ناشی از تردد خودروهای تجاری یعنی اتوبوسها و کامیونهایی است که سوخت گازوئیل مصرف میکنند و درنتیجه مشاهده میکنیم که بخش قابلتوجهی از آلودگی بهخاطر مصرف گازوئیل و مازوت است.
از سوی دیگر، نزدیک به ۲۰ درصد از آلودگی ناشی از منابع ثابت مانند کارخانههای سیمان و سایر صنایع با مصرف سوخت بالاست. در رابطه با خودروهای سواری و شخصی، سهم این خودروها در آلودگی هوا کمتر از ۲۰ درصد است.
این یعنی ما حدود ۸۰ درصد مشکل را نادیده گرفتهایم و تنها قصد داریم یک بخش ۲۰ درصدی را در نظر بگیریم و بارها گفته شده است که مصلحت این است که درباره ۸۰ درصد منابع آلودهکننده هوا صحبت نشود؛ اما اگر قصد اصلاح و بهبود شرایط را داریم، لازم است در این زمینه با شفافیت و روشنی اعلام شود که عوامل و منابع اصلی حجم بالای آلایندگی کدام است که متاسفانه بخش قابل توجهی از آن بهکیفیت سوخت بازمیگردد.
حتی درخصوص خودروهای تجاری که عمدتا وارداتی هستند و یا دستکم موتور آنها وارداتی است، باید گفت که تولید موتورهای تجاری مورد استفاده در کامیونها و اتوبوسها در کشور بسیار محدود است و سوال این است که چرا در بسیاری از کشورهای پیشرفته اروپایی بیش از نیمی از خودروهای سواری با سوخت دیزلی کار میکنند، اما ما نمیتوانیم خودروهای دیزلی در کشور داشته باشیم؟
دلیل آن کیفیت پایین گازوئیل است؛ گازوئیلی که اجازه کارکرد مناسب بهموتورهای دیزلی را نمیدهد. برای همین در تمام خودروهایی که وارد کشور میشوند یا قرار است به تولید انبوه برسند، از موتور بنزینی استفاده میشود. بنابراین بهنظر میرسد در این میان خودروهای سواری نمیتوانند متهم اصلی باشند.
