درمورد ماه نیز ماموریت‌های آرتمیس ایالات‌متحده با هدف بازگرداندن فضانوردان به‌سطح آن، احتمالا تا سال ۲۰۲۷ انجام می‌شود. با شروع ماموریت آرتمیس ۵ که قرار است در سال ۲۰۳۰ آغاز شود، این ماموریت‌ها برای کاوش در منطقه قطب جنوب ماه، به یک فضاپیمای تخصصی ماه‌نورد متکی خواهند بود. انتظار می‌رود فضانوردان آرتمیس مسافت‌های بسیار بیشتری را نسبت به فضانوردان آپولو طی کنند که مجموع سفرهای آن‌ها در 6 فرود قمری بین سال‌های ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۲ از ۴۰ کیلومتر در سطح ماه فراتر نرفت.
برای دستیابی به این گسترش در اکتشاف، وسیله‌نقلیه قمری باید به‌چرخ‌هایی مجهز باشد که بتوانند در برابر استفاده طولانی‌مدت و زمین ناهموار مقاومت کنند. همین امر در مورد وسایل نقلیه‌ای که برای مریخ برنامه‌ریزی شده‌اند نیز صدق می‌کند که با چالش بزرگ‌تری روبه‌رو خواهند بود: پیمودن مسافتی معادل ۱۰ هزار کیلومتر در 10 سال. تغییرات شدید دما یکی از چالش‌های اصلی پیش روی توسعه فناوری مناسب برای ماموریت‌های ماه و مریخ است.
در قطب‌های ماه، دما می‌تواند تا منفی ۲۳۰ درجه سانتیگراد کاهش یابد؛ سطحی که اتم‌ها نمی‌توانند حرکت کنند و عملکرد تایرها را به‌طور قابل توجهی محدود می‌کند. در این حالت، مواد قادر به‌تغییر شکل و بازگشت به‌شکل اولیه خود نمی‌شوند که باعث می‌شود تایر انعطاف‌پذیری خود را از دست بدهد و توانایی آن را برای عبور از سنگ‌ها و موانع محدود کند.
وقتی لاستیک‌ها به‌طور دائمی تغییر شکل می‌دهند، راندمان چرخشی آن‌ها کاهش یافته و اتلاف انرژی افزایش می‌یابد که بر عملکرد کل وسیله‌نقلیه تاثیر منفی می‌گذارد. این چالش وقتی پیچیده‌تر می‌شود که ظرفیت بار فضاپیماهای آینده را با فضاپیماهای مورد استفاده در برنامه آپولو مقایسه کنیم. وسایل نقلیه جدید بسیار سنگین‌تر خواهند بود که این امر فشار روی چرخ‌ها را دو برابر می‌کند. اگرچه این مشکل در ماه قابل توجه است، اما در مریخ که گرانشی تقریبا دو برابر ماه دارد، حتی شدیدتر است. در برنامه آپولو، از لاستیک‌هایی ساخته‌شده از شبکه‌ای از سیم‌های فلزی با روکش روی استفاده می‌شد و برد حرکتی آن‌ها بیش از ۳۰ کیلومتر نبود.
این فلز به‌دلیل توانایی‌اش در مقاومت در برابر دماهای بسیار بالا و پرتوهای کیهانی که لاستیک را تجزیه کرده و آن را به یک ماده شیشه‌ای شکننده تبدیل می‌کنند، به‌عنوان جایگزینی برای لاستیک انتخاب شد. با ادامه چالش‌ها، امروزه گزینه‌های جدید و امیدوارکننده بسیاری پدیدار می‌شوند. یکی از رهبران این حوزه، میشلن است که مشخص کرده بهترین مواد برای لاستیک‌های فضایی بدون هوا، ترکیبی از آلیاژهای فلزی و پلاستیک‌های با کارایی بالا هستند. یکی از برجسته‌ترین کاندیداها، نیتینول، آلیاژی از نیکل و تیتانیوم است.
وقتی این دو عنصر با هم ترکیب می‌شوند، فلزی ایجاد می‌شود که به‌طور منحصر به‌فردی انعطاف‌پذیر است، قادر به‌خم شدن و تغییر شکل به‌روش‌های مختلف است و سپس بدون از دست دادن عملکرد، به‌شکل اولیه خود بازمی‌گردد. در مقابل، بریجستون رویکردی کاملا متفاوت را در پیش گرفت و با الهام از طبیعت پای شتر که دارای پدهای نرم و چرب است که وزن را درسطح وسیعی توزیع می‌کند و از فرو رفتن آن‌ها در شن و ماسه جلوگیری می‌کند، این رویکرد را برگزید. بر اساس این ایده، بریجستون لاستیک‌هایی طراحی کرد که دارای ماده‌ای نمدمانند در آج هستند و چرخ‌های آن‌ها از سیم‌های فلزی نازک و خم‌شونده ساخته شده است.
این طراحی، وزن را در ناحیه وسیع‌تری از سطح ماه توزیع می‌کند و به وسیله‌نقلیه کمک می‌کند بدون گیر کردن یا از دست دادن تعادل، از روی سنگ‌ها و گرد و غبار عبور کند. برای اطمینان از کارایی این مدل، بریجستون درحال انجام آزمایش‌های میدانی در تپه‌های شنی توتوری در غرب ژاپن است که شرایط کره ماه را شبیه‌سازی می‌کنند. انتظار می‌رود ناسا اواخر امسال در مورد نوع لاستیک‌هایی که برای ماموریت‌های آینده آرتمیس استفاده خواهد کرد، تصمیم نهایی را بگیرد و احتمالا برای عملکرد بهینه، یک نوع واحد یا ترکیبی از فناوری‌های میشلن و بریجستون را انتخاب کند.
