به گزارش «اخبار خودرو»، روند برقی‌سازی اتوبوس‌ها و استفاده از سوخت‌های پاک در حمل‌ونقل عمومی در بسیاری از کشورها هر روز جدی‌تری می‌شود و مقامات کشورهای مختلف هر روز از اضافه‌شدن تعداد بیشتری از اتوبوس‌های برقی به ناوگان حمل‌ونقل خود خبر می‌دهند. تقریبا هر روز اخباری از یکی از شهرهای بزرگ دنیا مبنی بر استفاده از سوخت‌های پاک در حمل‌ونقل عمومی و جایگزینی با فناوری‌های قدیمی‌تر منتشر می‌شود. این‌درحالی است که در ایران همچنان بر سر این‌که بودجه نوسازی یا حتی بازسازی اتوبوس‌های دیزلی قدیمی چگونه تامین شود، بین دولت، مجلس و شهرداری‌ها بحث می‌شود.
استفاده از سوخت‌های پاک در اروپا و آسیا
از شهرهای بزرگ چین تا قلب اروپا، توجه به حمل‌ونقل عمومی و استفاده از فناوری‌های جدید طی دهه اخیر در دستور کار بوده است؛ چینی‌ها به‌طور گسترده از اتوبوس‌های برقی در صنعت حمل‌ونقل خود استفاده می‌کنند و به‌طور مرتب این فناوری‌ها را ارتقا می‌دهند و در یک فناوری قدیمی درجا نمی‌زنند. این روند در کشورهای دیگری مانند ژاپن، کره، اندونزی و مالزی و سنگاپور هم به‌وضوح دیده می‌شود.
اصولا توسعه فناوری‌های جدید و استفاده از اتوبوس‌های برقی در حمل‌ونقل عمومی به یکی از ارکان و برنامه‌های بلندمدت این کشورها تبدیل شده است. در اروپا نیز شهرهای کوچک و بزرگ برنامه‌های مشخصی در راستای توسعه حمل‌ونقل خود به کار گرفته‌اند و استفاده از اتوبوس‌های برقی یکی از ده‌ها طرح این کشورها برای ایجاد حمل‌ونقل پاک است.
عدم‌سیاست‌گذاری در صنعت حمل ونقل
به نظر می‌رسد مساله حمل‌ونقل در کلان و حمل‌ونقل عمومی در ریز و جزئیات، مساله‌ای غیر مهم برای برخی سیاست‌گذاران در ایران است.
حمل‌ونقل در معنای کلان یکی از مهم‌ترین شاخصه‌های توسعه در یک کشور است و اصولا نمی‌توان بدون در اختیار داشتن یک سیستم حمل‌ونقل به‌روز و کارآمد انتظار پیشرفت در اقتصاد را داشت. نگاهی به رشد و توسعه خیره‌کننده کشور چین نشان می‌دهد یکی از اصلی‌ترین زیرساخت‌ها در این کشور توسعه صنعت حمل‌ونقل بوده است.
این در حالی است که صنعت حمل‌ونقل به‌عنوان شاخص بزرگی در توسعه در سیاست‌گذاری‌ها و بودجه‌نویسی کشور همواره مغفول بوده است. توسعه ناکافی و کند حمل‌ونقل ریلی، مترو و همچنین نبود سیستم جـامع اتوبوسرانی و... همگی مثال‌هایی هستند که نشان می‌دهد صنعت حمل‌ونقل در کشــور جدی گرفته نمی‌شود.
اتوبوس‌هایی که بعد از بازنشستگی هم کار می‌کنند
درحالی‌که استفاده از فناوری‌های جدید در حمل‌ونقل به یک الزام در بسیاری از کشورها تبدیل شده است، اما در ایران شاهد استفاده از اتوبوس‌های دیزلی با وجود پایان عمر مفید آن‌ها هستیم.
مسئولان شهرداری و شوراها مدام در حال مصاحبه و گلایه از عدم‌تامین بودجه برای نوسازی ناوگان اتوبوسرانی در کلان‌شهرها هستند. بررسی وضعیت نوسازی ناوگان اتوبوسرانی در کشور نشان می‌دهد در بودجه به این بخش مبلغ مناسبی اختصاص داده نمی‌شود یا اگر هم بودجه‌ای برای نوسازی ناوگان اتوبوسرانی تخصیص داده می‌شود، در نهایت پرداخت نمی‌شود یا نصفه و نیمه به دست شهرداری‌ها می‌رسد.
اتوبوس‌سازی تحت تاثیر عدم‌سیاست‌گذاری و سیاست‌زدگی
زیرساخت‌های بسیار مناسبی برای تولید انواع اتوبوس در کشور وجود دارد. حتی اگر تحریم‌ها و سیاست‌گذاری‌های نامناسب و دست‌اندازی که برخی به خاطر منافع خود ایجاد می‌کنند، نبود، شاید درحال‌حاضر شاهد تولید اتوبوس‌های برقی با فناوری‌های جدید در کشور بودیم. بسیاری از شرکت‌های مطرح در تولید اتوبوس‌های برقی به تولید یا حضور در بازار ایران تمایل نشان دادند، اما اسیر برخی منفعت‌طلبی‌ها و سنگ‌اندازی‌های بی‌مورد شده‌اند که همواره مانع از ورود فناوری تولید اتوبوس‌های برقی به کشور بوده است. هرچند برخی خودروسازان برای تولید این اتوبوس‌ها اعلام آمادگی کرده‌اند، اما به‌هرحال برای ایجاد زیرساخت‌ها نیازمند سرمایه‌گذاری از سوی شرکت‌های مطرح جهانی در این خصوص هستیم.
نبود باتری و سرمایه مشکل اصلی تولید اتوبوس برقی
شرکت‌های بسیاری ازجمله ایران‌خودرو دیزل، زرین‌خودرو، مپنا و همچنین بسیاری از دانشگاه‌ها و شرکت‌های دانش‌بنیان به‌منظور تولید باتری و اتوبوس‌های برقی اعلام آمادگی کرده‌اند. اما به‌هرحال باتری و فناوری مربوط به باتری‌های اتوبوس که بسیار حساس است، به سرمایه‌گذاری جدی و بسیار بزرگ نیاز دارد.
به نظر می‌رسد همچنان زیرساخت مناسب در تولید اتوبوس‌های برقی که این روزها و با توجه به آلودگی شدید هوا نیاز اصلی کلان‌شهرهای بزرگ کشور است، وجود ندارد. از سوی دیگر، بودجه‌ای هم برای واردات این اتوبوس‌ها وجود ندارد.
حتی بودجه‌ای برای نوسازی و بازسازی اتوبوس‌های موجود هم وجود ندارد. چشم‌انداز صنعت حمل‌ونقل و همچنین چشم‌انداز توسعه حمل‌ونقل درون شهری در کشور تیره و تاریک است. با این شرایط، روزبه‌روز و سال‌به‌سال بر تعداد اتوبوس‌های قدیمی، فرسوده و آلاینده در کشور افزوده می‌شود، بدون این‌که حتی برنامه‌ای در سطح شوراها و شهرداری‌ها برای جایگزینی آن وجود داشته باشد.
