به گزارش «اخبار خودرو»،یکی از موضوعاتی که سال‌هاست ذهن ماشین‌بازها را به‌خود مشغول کرده این است که تا چنددهه آینده صنعت‌خودرو و محصولاتش تا چه‌اندازه تغییر خواهد کرد و آیا اصلا چیزی شبیه به‌ماشین‌های امروزی در کار خواهد بود یا نه. اگرچه با شیوع ویروس کرونا روند تغییر و تحولات درهمه صنایع از جمله صنعت‌خودرو با مشکلاتی مواجه شده، اما واضح است که خودروسازان عزم خود را برای ساختن آینده‌ای متفاوت (یعنی پاک و خودران) جزم کرده‌اند. دراینجا سعی می‌کنیم به‌برخی از مسائلی که ذهن‌ها را درباره آینده خودروسازی به‌خود مشغول کرده است پاسخ دهیم.
موتور ماشین‌هایمان چطور خواهد بود؟
به‌گفته نویل جکسون، معاون فنی و نوآوری موسسه ریکاردو هرچه به‌سال 2040 نزدیک‌تر شویم «اکثریت خودروها به‌شیوه‌ای الکتریکی عمل خواهند کرد و موتورهای بنزینی یا دیزل دیگر نیروی رانشی عمده ماشین را تامین نخواهند کرد و صرفا نقش حمایت‌کننده موتور الکتریکی را ایفا می‌کنند.» در این صورت موتورها به‌سمت کوچک‌تر شدن پیش خواهند رفت و از تقویت‌کننده‌های الکتریکی یا توربوشارژرها بهره خواهند گرفت. امروزه تنها حدود 30-20 درصد از سوخت مصرفی در یک موتور به‌نیروی حرکتی بدل می‌شود و موسسه ریکاردو ایده‌های بسیاری را برای ابزارهای بسیاری در نظر دارد که می‌توانند گرمای به‌هدررفته از اگزوز خودرو را احیا کنند. یکی از این ایده‌ها استفاده از یک موتور کوچک استیرلینگ است که براساس یک منبع گرمایشی بیرونی عمل می‌کند تا نیروی مکانیکی ایجاد کند و در این مورد این نیرو را به‌رانشگر ماشین انتقال دهد. ایده بعدی استفاده از مصالح ترموالکتریکی است که گرما را به‌نیروی برق بدل می‌کنند تا به‌موتور الکتریکی یک سیستم هیبرید کمک کند. ممکن است یک موتور در سال 2040 مانند موتورهای کنونی اتومبیل‌های ما دارای چهار سیلندر نباشد و ممکن است به‌عنوان مثال یک‌جور موتور «سیکل جدا» باشد که در آن سیلندرها به‌طور جفتی کار می‌کنند؛ یعنی یکی برای مکش و متراکم‌سازی و دیگری برای ایجاد نیرو و بیرون دادن گرما. همچنین این امکان وجود دارد که موتورهای هیبرید بنزینی-دیزل پا به‌عرصه وجود بگذارند یا موتورهایی که ترکیبی جدید از سوخت‌های فسیلی را مصرف می‌کنند. جکسون دراین‌باره می‌گوید: «احتمالات فنی بسیار زیاد هستند و برای یک ماشین‌سوار معمولی خودروها از کارایی بیشتری برخوردار خواهند بود.»
آیا همچنان در باک خودرو‌هایمان بنزین یا گازوئیل خواهیم ریخت؟
18 سال قبل، صنعت نفت جهان هشدار داد که هزینه استخراج نفت تا سال 2040 بسیار گران خواهد شد و برخی از مناطق نفت‌خیز هم خالی از منابع نفتی خواهند شد. امروز اما ماجرا عوض شده است. براساس گفته‌های بی‌پی (کمپانی نفت بریتانیا) استخراج سوخت‌های فسیلی آسان‌تر و ارزان‌تر خواهد شد و بی‌پی تخمین می‌زند که از الآن تا سال 2050 حدود 4.8 تریلیون بشکه نفت‌وگاز با استفاده از فناورهای جدید قابل بازیافت خواهد بود و نیاز پیش‌بینی‌شده برای سال 2050، 2.5 تریلیون بشکه است. علاوه‌بر این با اکتشافات جدید و پیشرفت فناوری امکان دسترسی به 2.7 تریلیون بشکه دیگر هم وجود خواهد داشت. البته بی‌پی به‌جایگزین شدن فناوری‌های جدید مانند پیل‌های سوختی چندان امیدوار نیست و بر این باور است که تقاضای جهانی برای سوخت‌های فسیلی مایع برای حمل‌ونقل تا سال 2035 و بعد از آن همچنان ادامه خواهد داشت. هرچند این نظر یک شرکت نفتی است و این‌طور که سیاستمداران عزم خود را برای کاهش آلاینده‌های کربنی جزم کرده‌اند به‌هیچ‌عنوان بعید نیست که تا 30 سال دیگر خبر چندانی از سوخت‌های فسیلی نباشد.
آیا گستره مسافتی خودروهای تمام‌الکتریکی افزایش خواهد یافت؟
مانع اصلی بر سر راه استفاده از خودروهای تمام‌الکتریکی مسافت قابل پیمایش آن‌ها بدون نیاز به‌شارژ مجدد و همچنین مدت‌زمان مورد نیاز برای شارژ است. تا سال 2040 شرایط متفاوت خواهد بود و خودروهای تمام‌الکتریکی قادر خواهند بود بیش‌تر از 800 کیلومتر را بدون نیاز به‌شاژر بپیمایند و همچنین شارژ 75 درصدی باتری‌ها کم‌تر از 15 دقیقه زمان می‌برد. درحال حاضر مسابقه بر سر تولید باتری‌های سبک‌تر، ارزان‌تر و با پایداری بیش‌تر است که قابلیت ذخیره انرژی بیشتری را دارند. امروزه به‌طور معمول باتری یک خودرو تمام‌الکتریکی تراکم انرژی معادل 30 کیلوولت برساعت دارد که گستره مسافتی حدود 160 کیلومتر را برای خودرو فراهم می‌کند.
چه‌چیزی یا کسی خودروهای ما را خواهد راند؟
آیا ما خودروهای آینده را خواهیم راند یا آن‌ها خود تمام کنترل را در دست خواهند داشت؟ شاید هر دو. امروزه تمام خودروسازان بزرگ درحال کار روی خودروهای خودران هستند. اما فناوری خودکار چیز جدیدی نیست و همان‌طور که تونی هارپر، رئیس بخش تحقیقات کمپانی جگوار-لندروور می‌گوید دو دهه‌ای هست که ذهن خودروسازان را به‌خود مشغول کرده است. «ما در خط سیری قرار داریم که با رادار و کروزکنترل تطابق‌پذیر آغاز می‌شود و بعد به‌ردیابی نقاط کور می‌رسد که رادار را در اطراف ماشین قرار داده و حالا هم نوبت به‌دوربین‌های مختلف رسیده است.» مرحله بعد ترکیب حس‌گرها و پیشرفت بیش‌تر الگوریتم‌های نرم‌افزاری است. هارپر می‌گوید: «ما معتقدیم خودروها همچنان توسط رانندگان‌شان هدایت خواهند شد؛ اما موقعیت بسیاری وجود دارد که شما به‌عنوان راننده ترجیح می‌دهید رانندگی خودکار را انتخاب کنید. به‌عنوان مثال از فراخواندن اتومبیل‌تان گرفته تا محول کردن رانندگی به‌آن در سفرهای خسته‌کننده و بالا بردن بهره‌وری خود.»
