علت همکاری رنو با جیلی برای افزایش عمق تولید موتورهای «درون‌سوز» کمی مبهم به‌نظر می‌رسد. هرچند یکی از اهداف ایجاد جوینت‌ونچر جیلی و رنو حضور در بازارهایی که امکان برقی‌سازی در آنها وجود ندارد، مطرح شده اما نامی از این کشورها برده نشده است.ازسوی‌دیگر نیز می‌دانیم ایران‌خودرو و سایپا برای تولید محصول اقتصادی مشترک سراغ ارزان‌ترین پلت‌فرم رنو رفته‌اند که نمونه‌های آن اکنون در هند و برزیل درحال بهره‌بردای است.
اگرچه هر دو گروه داخلی‌سازی برنامه‌هایی برای ارتقای فنی محصول ارائه‌شده در هند و برزیل دارند، اما هدف اصلی ارائه محصول به مشتری ایرانی با کمترین هزینه تمام‌شده است. بنابراین عقلانی‌ترین گزینه این است که حداقل در مورد پیشرانه که از بخش‌های اصلی خودرو و البته قطعه‌ای گران به حساب می‌آید، اقتصادی‌ترین نمونه انتخاب شود.
ازسوی‌دیگر به‌رغم عدم اشاره مستقیم رنو و جیلی، می‌توان ماجرا را اینگونه تحلیل کرد که پروژه توسعه موتورهای درون‌سوز، در شرایطی که هر دو گروه خودروسازی رنو و جیلی به سمت گسترش محصولات برقی خود در بازارهای مهمی چون چین و اروپا هستند، ایجاد جوینت‌ونچر درون‌سوزمحور با هدف بازارهایی صورت می‌پذیرد که برقی‌سازی به دلایل اقتصادی در آنها پا نگرفته یا حداقل برنامه مدون و دقیقی برای احداث زیرساخت‌ها ازسوی دولت، شرکت‌های خصوصی و سایر نهادها اعلام نشده است.
باتوجه به اینکه درخصوص قانون هوای پاک صرفا به موتورسیکلت‌های برقی و جایگزین کردن آنها با موتورسیکلت‌های رایج ارگان‌های دولتی اشاره شده است (که البته همین بند از قانون هوای پاک نیز پس از گذشت ۵ سال به مرحله اجرایی نزدیک نشده است) بنابراین می‌توان گفت که کشور ما نیز در لیست کشورهایی قرار می‌گیرد که احداث زیرساخت برقی در آنها برنامه خاص و مدونی ندارد.
ازسوی‌دیگر بازار تشنه ایران را باید درنظر بگیریم که شدیدا در انتظار معرفی گزینه اقتصادی است. در مجموع این عوامل، بعید به‌نظر می‌رسد سرانجام و نتیجه جوینت‌ونچر رنو و جیلی در ایران دیده نشود؛ حتی اگر برند تازه تاسیس «هورس» را مسیری برای دسترسی جیلی به بازار ایالات‌متحده از طریق خطوط تولید کره‌جنوبی بدانیم.
