عضو شورای سردبیری روزنامه دنیای خودرو در این باره نوشت:
دولت طی چند سال گذشته نقش پررنگی در بازار خودرو ایفا کرد؛ از ممنوعیت واردات خودروهایی با حجم موتور بیش‌از 2500سی‌سی گرفته تا ممنوع شدن کلی واردات خودرو و بازگذاشتن دست خودروسازان برای سلطه بر بازار و حالا هم صحبت از عدم تخصیص ارز و بسته شدن واردات خودروهای خارجی از سال آینده است که عده‌ای آن را تایید و البته بخشی از دولت نیز آن را تکذیب می‌کند.
حتی در بازارهای غیرتخصصی‌تری مانند تامین مرغ و تخم‌مرغ هم کار تنظیم‌گری به این سادگی نیست که عده‌ای در رأس امور بنشینند و یک شب تصمیم به تولید بگیرند و شبی دیگر تصمیم به واردات یا صادرات. اما گویا مسئولان دولتی از تنظیم‌گری در بازار خودرو همین باز و بسته کردن تخصیص ارز یا انجام شدن و نشدن واردات را در دستور کار قرار داده‌اند یا طرح و برنامه خاصی برای آینده این صنعت در کشور ندارند یا آنکه رسانه‌ها و مردم را امین خود نمی‌دانند تا آنها از برنامه‌هایشان آگاه کنند.
به راستی ما در ایران در کجای صنعت خودرو دنیا ایستاده‌ایم؟ آیا برای همکاری با چینی‌ها (که از قضا برخی خیلی هم دوستشان ندارند) قرار است همین‌قدر بی‌برنامه عمل کنیم تا در آینده همین چشم‌بادامی‌ها هم برایمان پشت چشم نازک کنند؟ آیا تا امروز به‌رغم تاکیدات مکرر دولتی‌ها برای انتقال تکنولوژی خودروهای خارجی در صورت انجام واردات مستقیم آنها از اروپا، کره و ژاپن؛ آیا از شرکت‌های بزرگ تولیدکننده خودروهای چینی که هر روز به دنبال افزایش سهم بازار در ایران هستند، خواسته شده است چرایی گران بودن قطعات یدکی خودروهایشان در داخل را توضیح دهند؟
اصلا قرار است این خودروسازان صنعت قطعه کشور را توسعه دهند تا حداقل قطعه‌سازان وارد فاز تولید انبوه قطعات خودروهای چینی شوند؛ آنهم نه برای تامین نیاز داخل بلکه برای تامین خطوط تولید چینی‌هایی که زمزمه جهانی شدنشان در آینده به گوش می‌رسد.
چرا دولت به دنبال توسعه عقلانی این صنعت نیست تا چینی‌ها همزمان با فتح بازار ایران بخشی از تولید جهانی خود را نیز در اینجا انجام دهند و موجبات رشد صنعت قطعه را هم فراهم آورند.
آقایان مسئول آیا می‌دانید همین خودروهای چینی بر خلاف نمونه‌های اروپایی و دیگر آسیایی‌ها در شرایطی توسط چینی‌ها در بازار ایران عرضه می‌شوند که کمپانی‌های سازنده ساده‌ترین اطلاعات فنی موتور را برای تولید و تامین روانکارهای موتور و گیربکس در اختیار شرکت‌های توانمند ایرانی در زمینه تولید روغن‌های موتوری نمی‌گذارند؟
علتش هم واضح است، استهلاک بالاتر و خرابی‌هایی که بعد از پایان دوران گارانتی پدیدار می‌شوند و قطعاتی که باید با ارزبری بالا از آن‌سوی آب‌ها وارد شوند؛ آنهم در شرایطی که دولت برای توسعه قطعه‌سازی خودروهای چینی در ایران اجباری ندارد و قرار است وابسته آنها باشیم.
آری! تنظیم‌گری بازار و رگولاتوری تنها باز و بسته کردن واردات خودرو نیست. با خودمان روراست باشیم پس اگر قرار است تا همیشه فقط سوار خودروهای چینی شویم حداقل تولیدگان این خودروها را مجبور به انتقال تنکنولوژی به داخل و تقویت صنعت قطعه کشور کنیم. شاید فردای بازار خودرو در اختیار چین بود، حداقل آن زمان ایران به‌عنوان یکی از اصلی‌ترین قطعه‌سازان خودروهای چینی در دنیا مطرح شود، یعنی همان کاری که ترکیه با برندهای معتبر کرد.
