اسمارت آخرین برند خودروسازی بود که در پایان سال ۲۰۱۹ از بازار ایالات‌متحده خارج شد. این آخرین نامی است که در لیست طولانی برندهای ناموفق در بازار آمریکا می‌بینیم. برخی از این شرکت‌ها اطلاعات کافی در مورد خریداران آمریکایی نداشتند، برخی به دلیل مشکلات کیفی شکست خوردند و گاهی هم خودروسازان به دلیل شرایطی خارج از کنترل خودشان نتوانستند در این بازار مهم موفق شوند. در ادامه با مهم‌ترین خودروسازانی آشنا خواهیم شد که به دلایل مختلفی در آمریکا شکست خوردند.

«لانچیا» سال‌های ۱۹۵۶ تا ۱۹۸۲

خودروهای لانچیا در طول دهه ۵۰ ابتدا از طریق واردکنندگان مستقل و سپس شبکه توزیع فیات در ایالات‌متحده عرضه شدند اما هیچ‌کدام از این خودروها در آمریکا فروش بالایی را تجربه نکردند و در سال ۱۹۵۹ تنها ۸۵۳ دستگاه فروختند. لانچیا در اواخر دهه۶۰ در آستانه نابودی قرار گرفت و درنهایت به امپراتوری فیات پیوست. بازسازی لانچیا با تولید محصولات جدید چند سال طول کشید و این شرکت که در اوایل دهه ۷۰ بازار آمریکا را ترک کرده بود، در سال ۱۹۷۵ با مدل بتا دوباره به این کشور بازگشت. بااین‌حال، این شروع مشکلات بزرگ‌تری بود که درنهایت لانچیا را مجبور به ترک آمریکا کرد. بتا با مشکلات بزرگ فنی و زنگ‌زدگی، تصویر این برند ایتالیایی را کاملا خراب کرد. ۱۹۷۹ آخرین سالی بود که خودروهای لانچیا به ایالات‌متحده وارد شدند و هرچند این شرکت در سال ۱۹۸۱ یک بار دیگر به این کشور بازگشت اما تنها یک‌سال بعد برای همیشه از بازار ایالات‌متحده خارج شد.

«سیتروئن» سال‌های ۱۹۴۹ تا ۱۹۷۴

پس از جنگ جهانی‌دوم، توجه سیتروئن به بازار آمریکا جلب شد اما در ابتدا شروع کُندی داشت و در سال ۱۹۵۰ تنها ۱۳ خودرو در این کشور فروخت. DS که در سال۱۹۵۷ برای بازار آمریکا معرفی شد، در طول دهه۶۰ به موفقیت نسبتا مناسبی دست پیدا کرد اما سیتروئن در ایالات‌متحده از سبد محصولات ناقصی رنج می‌برد و فاصله بین مدل‌های دو سیلندری مثل 2CV و DS خیلی زیاد بود. سیتروئن قصد داشت این خلأ را با معرفی GS پر کند که در اوایل دهه۷۰ راهی بازار آمریکا شد اما زمانی که NHTSA فروش خودروهای مجهز به سیستم تعلیق قابل‌تنظیم را در آمریکا ممنوع کرد، این برنامه‌ها لغو شد زیرا خودروهای کوچک‌تر سیتروئن برای بازار آمریکا مناسب نبودند و توسعه تعلیق فولادی هم برای GS بسیار هزینه‌بر بود. درنتیجه، سیتروئن در سال ۱۹۷۴ بازار آمریکا را ترک کرد.

«رنو» سال‌های ۱۹۴۹ تا ۱۹۸۷

اولین حضور جدی رنو در بازار آمریکا در سال۱۹۴۹ رقم خورد یعنی زمانی که یک شرکت وارداتی در نیویورک اقدام به عرضه 4CV کرد. رنو حدود یک‌دهه بعد خود توزیع محصولاتش در آمریکا را به‌دست گرفت و اقداماتی برای آمریکایی کردن خودروهایش انجام داد. این تلاش‌ها نتیجه داد و فروش رنو در سال ۱۹۵۸ در آمریکا به ۶۵ هزار دستگاه رسید که ۵۷ هزار دستگاه آن فقط مدل دوفین بود. فروش دوفین اما در اوایل دهه۶۰ به دلیل مشکلات کیفی و رکود بازار آمریکا کاهش یافت و رنو هرگز نتوانست به شرایط قبل بازگردد. همکاری با شرکت آمریکن موتورز نیز به‌جای بهبود اوضاع بیشتر به رنو لطمه زد. سرانجام این شرکت زمانی که در سال ۱۹۸۷ سهام خود در AMC را به کرایسلر فروخت، بازار آمریکا را ترک کرد.

«روور» سال‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۱ و ۱۹۸۰

روور P4 در سال ۱۹۵۰ اندکی پس از معرفی در انگلستان، وارد آمریکا شد. این حرکت طی سال‌های بعد با خودروهای لوکس دیگری مثل ۲۰۰۰ ادامه پیدا کرد اما همه این مدل‌ها از کیفیت پایین رنج می‌بردند و به همین دلیل روور در سال ۱۹۷۱ بازار آمریکا را ترک کرد اما در سال ۱۹۸۰ دوباره با مدل هشت سیلندر ۳۵۰۰ به این کشور بازگشت. قیمت این خودرو از ۱۵,۹۰۰ دلار معادل حدود ۵۹ هزار دلار سال ۲۰۲۴ آغاز می‌شد و بین ب‌ام‌و سری ۳ و سری ۵ قرار می‌گرفت. نظر خریداران اما به این خودرو جلب نشد و روور پس از فروش تنها ۴۸۱ دستگاه از ۳۵۰۰، در همان سال ۱۹۸۰ از بازار آمریکا خارج شد.

«پژو» سال‌های ۱۹۵۸ تا ۱۹۹۱

پژو بیش‌از بسیاری از رقبای خود در بازار آمریکا دوام آورد. حضور این شرکت در ایالات‌متحده با ۴۰۳ در سال ۱۹۵۸ آغاز شد که بسیار بیشتر از دیگر خودروهای اروپایی آن زمان با ذائقه آمریکایی‌ها سازگاری داشت و فروش آن در سال ۱۹۵۹ به ۱۵,۷۸۷ دستگاه رسید. پژو شروع خوبی داشت و به نظر می‌رسید در بازار شلوغ آمریکا جایگاهی برای خود دست‌وپا کرده است. این شرکت سعی کرد با عرضه مدل‌های بزرگ‌تر مثل ۴۰۴ و ۵۰۴، مسیر موفق خود در آمریکا را ادامه دهد اما زمانی که ۵۰۵ قدیمی در دهه ۸۰ به تنها محصول پژو در آمریکا تبدیل شد، این استراتژی نتیجه عکس داد و ۴۰۵ نیز برای نجات پژو در آمریکا خیلی دیر به بازار آمد. به همین دلیل، فروش پژو از ۲۰ هزار دستگاه در دوران اوج خود در سال ۱۹۸۴ به تنها ۲,۲۲۳ دستگاه در سال ۱۹۹۱ رسید که آخرین سال حضور این برند در آمریکا بود. هرچند پژو قصد داشت تا سال ۲۰۲۳ دوباره به بازار آمریکا بازگردد اما پس از ادغام PSA و FCA این برنامه‌ها لغو شد.

«مرکور» سال‌های ۱۹۸۵ تا ۱۹۹۰

فورد برای رقابت با خودروسازان اروپایی مثل ب‌ام‌و و آلفارومئو در بازار آمریکا از بخش آلمانی خود استفاده کرد. بدین‌منظور، برندی به‌نام مرکور ایجاد شد و اولین خودرو آن XR4Ti بود که نسخه ری‌بج‌شده فورد سی‌یرا XR4i بازار اروپا محسوب می‌شد. از این خودرو ۸,۹۷۴ دستگاه در سال ۱۹۸۵ و ۱۴,۳۱۵ دستگاه در سال بعد فروخته شد. بااین‌حال، بعدا فروش مرکور کاهش پیدا کرد و افزودن مدل بزرگ‌تر اسکورپیو که همان فورد اسکورپیوی بازار اروپا بود هم کمکی نکرد و فروش مرکور در سال ۱۹۹۰ به ۲,۶۲۲ دستگاه رسید. بازاریابی ضعیف نقش مهمی در عدم موفقیت مرکور داشت و از سوی دیگر، کسانی که خواهان جایگزینی برای ب‌ام‌و بودند معمولا سراغ نمایندگی‌های لینکلن-مرکوری که خودروهای مرکور را عرضه می‌کردند نمی‌رفتند.

«سوزوکی» سال‌های ۱۹۸۶ تا ۲۰۱۲

هرچند خودروهای سوزوکی در دهه۸۰ با برند شورولت در آمریکا عرضه می‌شدند اما این شرکت زمانی که در سال ۱۹۸۶ مدل سامورایی را به بازار فرستاد با برند خود وارد آمریکا شد. سوزوکی در طول دهه ۹۰ در ایالات‌متحده با تمرکز روی خودروهای کوچک و ارزان فعالیت می‌کرد اما این استراتژی به رشد شرکت ژاپنی پایان داد زیرا بازار این خودروها در آمریکا به‌تدریج کوچک شد. در دهه ۲۰۰۰، سوزوکی با عرضه خودروهای بزرگ‌تری مثل XL-7 و حتی پیکاپی به‌نام اکواتور براساس نیسان ناوارا، سعی کرد جایگاه خود را در بازار آمریکا ارتقا دهد. سدان کیزاشی آخرین تلاش این شرکت برای ماندن در بازار ایالات‌متحده بود اما هیچ‌کدام از این اقدامات نتیجه نداد و بخش آمریکایی سوزوکی در سال ۲۰۱۲ اعلام ورشکستگی کرد.

«دایهاتسو» سال‌های ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۲

در دهه ۸۰، خودروسازان بزرگ ژاپنی مثل نیسان، هوندا و تویوتا در آمریکا عملکرد فوق‌العاده‌ای داشتند و این موفقیت دایهاتسو را بر آن داشت که در سال ۱۹۸۸ با مدل شاراد وارد بازار آمریکا شود.

بعدا نیز شاسی‌بلند کوچک راکی به سبد محصولات آمریکایی دایهاتسو اضافه شد اما هیچ‌کدام از این خودروها موفق عمل نکردند و فروش شرکت در سال ۱۹۹۱ با ۴۱درصد کاهش به ۸,۹۶۳ دستگاه رسید. دایهاتسو نهایتا در سال ۱۹۹۲ به حضور در بازار آمریکا پایان داد.

جالب اینکه هیوندای یکی از دلایل شکست دایهاتسو در آمریکا بود زیرا بسیاری از خریداران، دایهاتسو را با هیوندای اشتباه می‌گرفتند و ازآنجاکه خودروهای هیوندای بسیار بی‌کیفیت بودند، لطمه بزرگی به تصویر دایهاتسو وارد شد.

«دوو» سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۲

دوو در سال ۱۹۹۹ با معرفی سه خودرو نوبیرا، لانوس و لگانزا در نمایشگاه نیویورک و احداث ۱۵ نمایندگی در ۹ ایالت، به دنبال حضوری پررنگ در بازار آمریکا بود. این خودروها هرچند در سال‌های اول خوب بودند اما با بالا رفتن سن بسیار غیرقابل‌اعتماد می‌شدند تا جایی که خریداران از پاره شدن تسمه تایم و بیضی‌شکل شدن تدریجی رینگ‌ها گلایه داشتند. ازاین‌رو، دوو در سال ۲۰۰۲ پس از فروش ۱۶۰هزار دستگاه، بازار آمریکا را ترک کرد. البته ازآنجاکه گروه دوو درپی بحران مالی ۱۹۹۷ آسیا بخش خودروسازی خود را در سال ۲۰۰۱ به جنرال‌موتورز فروخت، عرضه محصولات دوو مثل کالوس و لاستی با برندهای شورلت و سوزوکی در آمریکا ادامه پیدا کرد.

«اسمارت» سال‌های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۹

هرچند دایملر به‌دلیل عدم محبوبیت خودروهای کوچک در آمریکا ابتدا قصد عرضه خودروهای اسمارت را در این کشور نداشت اما بعدا نظر خود را تغییر داد و در سال۲۰۰۸ واردات نسل دوم فورتو را به ایالات‌متحده آغاز کرد. زمان‌بندی دایملر برای این کار بسیار درست بود زیرا در آن سال‌ها قیمت سوخت به‌طور سرسام‌آوری افزایش پیدا کرد و آمریکایی‌ها دوباره به خودروهای کوچک و کم‌مصرف علاقه نشان دادند.

با این‌ حال، به محضی که قیمت سوخت کاهش یافت، خریداران به‌سرعت به سمت خودروهای بزرگ‌تر بازگشتند و از محبوبیت فورتو کاسته شد. نسل سوم فورتو که در سال ۲۰۱۴ به بازار آمد حتی بدتر عمل کرد و فروش آن در سال ۲۰۱۸ به تنها ۱,۲۷۶ دستگاه رسید. به همین دلیل، اسمارت در پایان سال ۲۰۱۹ از بازار آمریکا خارج شد و هرچند هم‌اکنون با همکاری جیلی به تولید خودروهای الکتریکی بزرگ‌تری می‌پردازد اما قصد بازگشت به بازار آمریکا را ندارد.