براساس داده‌های منتشرشده در سامانه کدال، نفت سپاهان طی این دوره ۱۴ هزار و ۴۷۶ میلیارد تومان درآمد عملیاتی کسب کرده؛ رقمی که در مقایسه با ۱۲ هزار و ۴۷۵ میلیارد تومان درآمد مدت مشابه سال قبل، نشان‌دهنده افزایش ۱۶ درصدی است. این درحالی است که جهش هم‌زمان و قابل‌توجه بهای تمام‌شده محصولات این شرکت نیز رخ داده است.
بر این اساس، هزینه تمام‌شده تولید نفت سپاهان در همین دوره به ۱۱ هزار و ۱۶۳ میلیارد تومان رسیده که نسبت به ۹ هزار و ۴۷۷ میلیارد تومان مدت مشابه سال گذشته، رشدی هم‌تراز با افزایش درآمدها داشته و افزایش ۱۸ درصدی را به‌ثبت رسانده است. این مساله موجب شده فاصله سودآوری ناشی از افزایش فروش عملاً خنثی شده و حاشیه سود شرکت در معرض فشار جدی قرار گیرد.
افزایش بهای تمام‌شده در مقطعی که شرکت از نظر درآمدی در مسیر رو به‌رشد قرار دارد، نشانه‌ای از تضعیف کارایی عملیاتی و بالا رفتن هزینه‌های تولید است؛ عاملی که می‌تواند منشأ پیامدهای منفی متعددی برای نفت سپاهان باشد. یکی از مهم‌ترین اثرات این روند، کوچک‌تر شدن حاشیه سود ناخالص و کاهش توان شرکت برای سرمایه‌گذاری در پروژه‌های توسعه‌ای و نوسازی تجهیزات است. درصورتی که درآمد رشد کند اما هزینه‌ها با همان شتاب افزایش یابد، شرکت توانایی لازم برای ایجاد ارزش افزوده واقعی را از دست می‌دهد.
از سوی دیگر، افزایش هزینه‌ها می‌تواند ساختار رقابتی نفت سپاهان را در بازارهای داخلی و صادراتی با چالش مواجه کند. صنعت روانکار و فرآورده‌های نفتی بازاری کاملاً رقابتی است و بالا رفتن هزینه تولید، قدرت مانور شرکت را در قیمت‌گذاری محدود می‌کند. این مساله به‌ویژه در بازار صادرات که رقابت شدید بر سر قیمت وجود دارد، ممکن است سهم شرکت را کاهش دهد و در بلندمدت منجر به عقب‌ماندن از رقبا شود.
تداوم این روند همچنین می‌تواند سطح ریسک مالی شرکت را افزایش دهد؛ چراکه حاشیه سود کمتر، جریان نقدی را آسیب‌پذیرتر کرده و توان شرکت برای مقابله با نوسانات بازار جهانی نفت و قیمت مواد اولیه را پایین می‌آورد. نفت سپاهان در شرایطی فعالیت می‌کند که وابستگی بالایی به قیمت‌های جهانی دارد و هرگونه کاهش در انعطاف مالی می‌تواند اثر شوک‌های بازار را تشدید کند.
افزایش هم‌زمان درآمد و هزینه‌های تولید، وضعیتی متناقض و نگران‌کننده را ترسیم می‌کند؛ وضعیتی که اگر مدیریت هزینه‌ها در اولویت قرار نگیرد، رشد درآمدی نفت سپاهان تنها جنبه اسمی خواهد داشت و تأثیر چندانی بر افزایش واقعی سودآوری شرکت نخواهد گذاشت. در چنین شرایطی لازم است شرکت در حوزه بهینه‌سازی فرآیندها، کاهش ضایعات، بازنگری در قراردادهای تأمین و ارتقای بهره‌وری خطوط تولید اقداماتی جدی‌تر اتخاذ کند تا فاصله میان درآمد و هزینه دوباره ترمیم شود.
یکی دیگر از پیامدهای رشد هزینه تولید، کاهش قدرت برنامه‌ریزی مالی در شرکت است. زمانی که هزینه‌ها بخش عمده‌ای از درآمد را می‌بلعند، فضای مانور مدیریتی تنگ‌تر می‌شود و شرکت ناچار است اولویت‌های مالی خود را محدود کند. این موضوع عملاً می‌تواند پروژه‌های توسعه محصول، افزایش ظرفیت تولید یا سرمایه‌گذاری در فناوری‌های نو را به تعویق بیندازد. نفت سپاهان شرکتی است که مزیت رقابتی آن در سال‌های گذشته بر پایه توسعه محصولات جدید و حضور قدرتمند در بازار صادرات شکل گرفته بود، اما رشد هزینه‌ها این خطر را ایجاد می‌کند که شرکت ناچار به حفظ وضع موجود شده و امکان جهش استراتژیک را از دست بدهد.
