خیابان تهران در سئول

در سال ۱۹۷۶ میلادی غلامرضا نیک‌پی، شهردار وقت تهران سفری به کره‌ جنوبی داشت و متعاقب آن، شهردار وقت سئول نیز به ایران آمد و از تهران بازدید کرد. خواهرخواندگی دو پایتخت، همان زمان امضا و تصمیم بر آن شد خیابانی به‌نام «سئول» در پایتخت و دیگری به‌نام «تهران» در سئول خوانده شوند تا سندی باشد بر نزدیکی دو کشور.

به گزارش «اخبار خودرو»، خیابان «سئول» در شمال تهران در منطقه اوین واقع شده، علاوه بر آن، بوستانی هم به نام «سئول» در نزدیکی میدان ونک میزبان نام کشوری در آسیای‌شرقی است. با این همه، شاید خیلی‌ها ندانند ماجرای نامگذاری این خیابان در پایتخت از کجا شروع شده و چطور، خیابان «تهران» در پایتخت کره‌جنوبی، اکنون در یکی از مناطق این شهر قرار دارد. این؛ داستان «دو خیابان» است.
 
در دهه ۱۹۶۰ (تقریبا برابر با ۱۳۴۰)، ایران و کره‌جنوبی، دو کشور آسیایی با وضعیت اقتصادی مشابه بودند. هرچند ایران، در آن زمان یکی از کشورهای ثروتمند و پیشرو در آسیا در زمینه توسعه اقتصادی به‌شمار می‌رفت اما کره‌جنوبی، کشوری بود که کمتر از یک‌دهه پیش از آن، از خاکستر «جنگ کره» زاده شد. «جنگ کره»، به آوردگاهی برای بلوک‌های تازه در حال شکل‌گیری غرب و شرق بدل و به دنبال آن، سرزمین کره، به دو پاره شمالی و جنوبی تقسیم شد.

داستان از کجا شروع شد؟

در سال ۱۹۷۶ میلادی غلامرضا نیک‌پی، شهردار وقت تهران سفری به کره‌ جنوبی داشت و متعاقب آن، شهردار وقت سئول نیز به ایران آمد و از تهران بازدید کرد. خواهرخواندگی دو پایتخت، همان زمان امضا و تصمیم بر آن شد خیابانی به‌نام «سئول» در پایتخت و دیگری به‌نام «تهران» در سئول خوانده شوند تا سندی باشد بر نزدیکی دو کشور.

در آن زمان، خیابان «تهران» جایی در حاشیه پایتخت کره‌جنوبی بود اما امروزه، این خیابان در محله «گانگنام» این شهر قرار دارد که ازجمله گران‌ترین و لوکس‌ترین خیابان‌های این کشور است. دفاتر شرکت‌هایی همچون سامسونگ و ال‌جی در همین خیابان واقع شده‌اند و بسیاری از شرکت‌های خارجی نیز در همین خیابان دفتر دارند. 

اما اکنون مدتی است فاصله میان دو کشور که نخستین خواهرخواندگی شهری را با یکدیگر تجربه کردند، بیشتر شده است. ایران؛ کره‌جنوبی را متهم کرده که به‌دنبال تحریم‌های اعمالی آمریکا علیه اقتصاد ایران، آنها پول‌های حاصل از فروش نفت به این کشور را ، در بانک‌های کره‌ای بلوکه کرده‌اند.  البته میزان این دارایی‌ها حدود ۹.۵میلیارددلار اعلام شد.

چندی بعد، گفته شد طرف کره‌ای، از آمریکایی‌ها مجوز گرفته است تا ایران بتواند با دارایی‌های مالی بلوکه‌شده، از چینی‌ها واکسن کرونا بخرد. هم‌زمان یک کشتی متعلق به کره‌جنوبی که با پرچم اتحادیه اروپا تردد می‌کرد نیز در آب‌های سرزمینی ایران توقیف و ماجرا پیچیده‌تر شد. امروز، ایران و کره‌جنوبی، سردترین روابط خارجی در دهه‌های اخیر را تجربه می‌کنند.

وقتی فاصله ‌ها زیاد می‌شوند

بااین‌حال فاصله بین ایران و کره‌جنوبی  که زمانی قرار بود نامگذاری متقابل خیابان‌هایی به‌نام دو پایتخت؛ آنها را به هم نزدیک کند، طی این سال‌ها بیشتر شده است. در دهه ۱۹۶۰ میلادی (۱۳۴۰ شمسی) ایران یکی از سریع‌ترین نرخ‌های رشد اقتصادی در جهان را داشت که باتوجه به کنترل نرخ تورم زیر ۱۰درصد در آن دهه، چشم‌انداز اقتصادی کشور بسیار مساعد تلقی می‌شد.

صنایع خودروسازی ایران و کره‌جنوبی نیز کم‌وبیش در یک بازه زمانی پا به عرصه گذاشتند، این در حالی بود که ایران نه فقط در زمینه خودروسازی بلکه در زمینه تولید تجهیزات الکترونیکی، فولاد و امثال آن نیز با نرخ رشد بالایی درحال توسعه بود و از این نظر، پابه‌پای کره‌جنوبی پیش می‌رفت.

اما آغاز دهه ۱۳۵۰ شمسی با چندبرابر شدن درآمدهای نفتی ایران همراه شد و رژیم وقت، سرمست از این درآمدها و بی‌توجه به توصیه اقتصاددانان، پای پول نفت را به اقتصاد ایران باز کرد. نتیجه را هم اقتصاددانان پیش‌بینی می‌کردند. از قضا این پیش‌بینی‌ها رنگ واقعیت به خود گرفتند: اقتصاد ایران به «بیماری هلندی» مبتلا شد، واردات بی‌رویه تولید داخل را بیمار کرد و توسعه؛ شکل نامتوازنی به خود گرفت.

در دهه ۱۳۵۰، اقتصاد شهری در ایران به شدت روبه‌رشد گذاشت اما این در حالی بود که اقتصاد در مناطق کمتر توسعه‌یافته، نمی‌توانست پابه‌پای اقتصاد شـــهری گام بردارد. در نتیجه، موج مهاجرت از روستاها به شهرها آغاز و حاشیه‌نشینی شهری به معضلی بزرگ بدل شد. برخی جامعه‌شناسان (همچون آصف بیات، نویسنده کتاب «سیاست‌های خیابانی» و یرواند آبراهامیان، نویسنده کتاب «ایران بین دو انقلاب») معتقدند همین «توسعه نامتوازن» میان شهر و روستا و شکل‌گیری حاشیه‌نشینی شهری بعدتر، موج انقلاب را در ایران به جریان انداخت.
اما کره‌جنوبی از آن زمان با قدرت‌پیش‌ رفته است.

بر اساس داده‌هایی که در وب‌سایت  ourworldindata.org منتشر شده، شهروندان کره‌جنوبی در سال ۲۰۱۷، به طور متوسط سالانه حدود 2 هزار و 100 ساعت کار کرده‌اند. این در حالی است که شهروندان این کشور در سال ۲۰۰۰میلادی، حدود ۲هزار و ۵۰۰ ساعت، در سال ۱۹۸۹ میلادی، حدود ۲ هزار و ۷۰۰ ساعت و در سال ۱۹۷۷ میلادی حدود۲ هزار و ۸۰۰ ساعت کار می‌کردند. 

به عبارت ساده‌تر، اگر هفته کاری را 5 روز در نظر بگیریم، اهالی کره‌جنوبی در سال ۱۹۷۷ میلادی (حدود سال ۱۳۵5)، روزانه حدود ۱۰.۷ساعت کار می‌کردند. برای آن‌دسته از ایرانیانی که با تعجب می‌گویند کره‌جنوبی چگونه از جایگاهی نزدیک به اقتصاد ایران؛ نزدیک به 5 دهه به یکی از بزرگ ترین اقتصادهای جهان بدل شده است، شاید چنین مقایسه‌ای خالی از لطف نباشد.

نظرات

  • نظرات منتشر شده: 1
  • نظرات در صف انتشار: 0
  • نظرات غیرقابل انتشار: 0
  • سعید IR ۰۰:۱۲ - ۱۳۹۹/۱۰/۲۳
    0 1
    کره جنوبی خواهر کوچیکه ایران است .

ارسال نظر

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
5 + 10 =