شعار امسال «سرمایه‌گذاری برای تولید» است؛ شعاری مناسب و راهبردی که تحقق آن می‌تواند نقش مهمی در رشد اقتصادی کشور ایفا کند. با این حال، برای عملیاتی شدن این شعار، باید مقدماتی فراهم شود که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به اعتمادسازی در میان مردم و سرمایه‌گذاران اشاره کرد.
سرمایه‌گذار، چه داخلی و چه خارجی، نیازمند اطمینان از امنیت و بازدهی سرمایه خود است.
این اعتماد زمانی شکل می‌گیرد که مسیر سرمایه‌گذاری شفاف، قابل پیش‌بینی و حمایت‌گر باشد؛ به‌گونه‌ای که فرد احساس کند حرکتش در این مسیر به ثمر خواهد رسید.
در کنار اعتمادسازی، آماده‌سازی زیرساخت‌ها نیز ضروری است. نمی‌توان انتظار داشت که بدون برق، آب یا گاز کافی، سرمایه‌گذار به فعالیت موثر بپردازد. اگر فردی سرمایه‌گذاری کند اما با کمبود برق مواجه شود، اساسا امکان پیشبرد طرح وجود نخواهد داشت.
علاوه‌بر این، توجه به آمایش سرزمینی بسیار حائز اهمیت است. باید بدانیم در هر منطقه چه نوع سرمایه‌گذاری مقرون به‌صرفه و عملیاتی است. در شرایطی که کشور با محدودیت‌هایی مانند کمبود برق، آب و حتی گاز در فصل زمستان مواجه است، نمی‌توان بدون برنامه‌ریزی دقیق، توسعه صنعتی را دنبال کرد. بنابراین زیرساخت‌ها باید متناسب با ظرفیت‌های منطقه‌ای و نیازهای تولیدی تنظیم شوند تا در روند سرمایه‌گذاری خللی وارد نشود.
براساس برنامه هفتم توسعه، برای دستیابی به‌رشد ۸ درصدی اقتصاد، سالانه به‌حدود ۱۷۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری جدید نیاز داریم. برای رسیدن به این هدف، باید شرایط را به‌گونه‌ای فراهم کنیم که هم سرمایه‌گذار داخلی ترغیب به ورود شود و هم زمینه برای جذب سرمایه‌گذار خارجی مهیا شود.
برای تحقق این اهداف، همان‌طور که پیش‌تر اشاره شد، افزایش اعتماد عمومی امری ضروری است.
همچنین باید نقش تصدی‌گری دولت به‌حداقل برسد و تمرکز بر تقویت بخش‌خصوصی باشد. بازگشت واحدهای اقتصادی به بخش‌خصوصی و ایفای نقش نظارتی و تنظیم‌گری توسط دولت، از جمله اقداماتی است که می‌تواند ما را در این مسیر به‌موفقیت برساند.
این برنامه قابل اجراست؛ به‌شرط آن‌که مقدمات آن با جدیت و تدبیر فراهم شود.
